ของเล่น
1582 คำ
ไรเฟิร์นtalk
ฉันรีบมาที่คอนโดเขาให้เร็วที่สุด โดยใช้เวลาแค่ไม่กี่นาที แต่แค่เพียงเปิดประตูเข้ามาก็ได้รับสายตาจากคนที่โซฟา เขามองฉันหน้านิ่ง เย็นชา สายตาเขาไม่เห็นเหมือนเมื่อวานนี้เลย
ฉันค่อยๆถอดรองเท้า เอากระเป๋าวางเบาๆกลัวน้ำหอมแตก ก่อนจะเดินไปหยิบไม้กวาดมาเริ่มกวาด
"มานี่ดิ๊"
ฉันสะดุ้งกับเจย์โน่ที่เรียก เป็นอะไรจะมาโกรธอะไรอีก ฉันก็มาตรงเวลาแล้วนี่ไง
"บอกให้มานี่" ดูเหมือนว่าคนที่โซฟาจะโมโหมาก
"มีอะไร" ฉันวางไม้กวาด แล้วไปหาเขา
"ไปคุยกับมันทำไม" เขาลุกขึ้นพูดอย่างโมโห
"คุยกับใคร" ฉันคุยกับใครหรอ มันถึงทำให้เขาโมโหขนาดนี้
"หึ หรือว่าวันๆนึงคุยเยอะ อ่อยเยอะจนลืมไปเลยว่าคุยกับใครบ้าง"
"นี่นาย" ฉันผลักเขา
เขาเป็นไรวะ ทำไมพูดหมาๆแบบนี้ พูดเสียงดังใส่อารมณ์ ทั้งๆที่ฉันก็พูดดีๆ แล้วฉันจะไปอ่อยใครมันก็เรื่องของฉันไหมล่ะ
"ฉันไม่ชอบให้เธอไปคุยกับไอ้มาโน่ วุ่นวายแค่กับฉันพอ กับน้องฉันไม่ต้อง"
มาโน่ เขาคงหมายถึงเมื่อบ่ายนี้ใช่ปะ แต่ไม่ว่าฉันจะคุยกับใครเขาก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่งแบบนี้
"ฉันจะคุย จะวุ่นวายกับใครมันก็เรื่องของฉัน นายไม่มีสิทธิ์มาสั่ง"
"ไม่มีหรอ"
เจย์โน่ดันฉันจนติดกำแพง รวบข้อมือฉันสองข้างไว้ด้วยมือเดียว ส่วนอีกข้างก็แกะกระดุมเสื้อฉัน
"นายจะทำอะไรเจย์โน่"
ฉันพยายามผลักเขาออก ดูเหมือนว่าเราจะเริ่มคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว แต่พอฉันสู้เขาก็ยิ่งกำข้อมือแน่นจนฉันเจ็บ
"เจย์โน่ฉันเจ็บ" เขานิ่งไปครู่นึงแล้วถอยห่างฉัน
เขาทำแบบนี้อีกแล้ว ชอบบังคับ เอาแต่ใจ
"นายเป็นอะไรวะเจย์โน่ เมื่อวานเรายังคุยกันดีๆอยู่เลยหนิ"
"เธอนั่นแหละเป็นอะไร ไปคุยไปยิ้มให้มันทำไม ไปซื้อน้ำให้มันทำไม แล้วยังฉีดน้ำหอมที่ฉันซื้อให้ไปหามันอีก"
"นายไม่มีสิทธิ์มาโวยวายต่อให้ฉันจะคุยกับใคร เพราะเราเป็นแค่คู่นอน นายก็บอกชัดเจนแล้วหนิ"
เขาจะมาโวยวายเอาอะไร จะมาด่าฉันว่าไปคุยกับคนอื่นทำไม ในเมื่อเป็นคนบอกเองว่าให้ฉันเป็นแค่คู่นอน
"ยกเลิกไปเลย ต่อไปนี้เธอเป็นของฉัน ของฉันคนเดียว"
"ของฉัน นายรู้ป่ะว่านายกำลังหวงฉัน"
"ใช่ ฉันหวง หวงของเล่น"
ของเล่น? เขากำลังคิดว่าฉันเป็นของเล่น ฉันเข้าใจถูกไหม
"ฉันซื้อน้ำหอมเอาไว้ให้ฉีดมาหาฉัน ไม่ใช่ไปอ่อยคนอื่น"
"นายมันเลว กว่าที่คิดนะ นายคิดว่าน้ำหอมแค่ขวดเดียวแล้วจะมาด่าฉันยังไงก็ได้หรอเจย์โน่ งั้นก็เอาของนายคืนไปเหอะ"
ฉันเดินไปหยิบมันออกจากกระเป๋า แล้วยัดใส่มือเขา
~เพล้ง~
แค่เพียงฉันยัดใส่มือเขาก็ปามันลงพื้นอย่างแรง จนแตกกระจาย
"เงินที่ฉันให้ ก็เอาไปซื้อของให้ผู้ชายว่างั้นเหอะ ทำงานทุกวันนี้ คงไม่ใช่เพื่อครอบครัวหรอกมั้ง น่าจะเพราะผู้ชายมากกว่า"
ฉันไม่มีอะไรจะพูดเลย ตกใจกับการปาน้ำหอมแล้ว แต่คำพูดเมื่อนี่มันน่าจกใจมากกว่า เขาคงคิดว่าจ่ายเงินให้แล้วจะด่า จะว่ายังไงก็ได้ใช่ไหม
"ถึงนายจะจ่ายเงินให้ฉันเยอะแค่ไหน นายก็ไม่มีสิทธิ์มาพูดอะไรแบบนี้นะเจย์โน่ ไม่ใช่ว่าให้เงินฉันแล้วจะมาด่ามาว่ายังไงก็ได้นะ"
"งั้นก็เอามาดิ คืนตอนนี้ แต่ถ้าไม่มีก็ฟังที่ฉันพูดต่อไป"
ฉันกำมือแน่น พยายามกลั้นน้ำตา มันใช่หรอที่เราไม่มีเงิน ก็ต้องให้เขาด่า ให้เขามาว่าทั้งๆที่สิ่งที่เขาพูดมาฉันไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ไม่มีเรื่องจริงสักอย่าง
"ต่อไปนี้เธอต้องมาเป็นของเล่นให้ฉัน ห้ามไปยุ่ง ห้ามไปคุยกับใคร"
"พอเหอะ ฉันไม่อยากเป็นของเล่นให้นาย ไม่อยากให้นายข่มขี่อีกแล้ว"
"เอาดิ งั้นฉันปล่อยคลิปเลยดีไหม" เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเข้าไลน์ เลือกวิดิโอที่เห็นหน้าฉันเต็มๆ ตอนนี้เหลือแค่กดส่ง ไหนบอกว่าลบออกแล้วไงฉันเชื่ออะไรเขาได้ไหมวะ
"เอาดิ เอาเลย ถ้ามันจะทำให้ฉันหลุดพ้นจากนายอะ"
ฉันพูดจบไม่ถึงวิ เขาก็กดส่ง ก่อนจะหัวเราะให้กับสิ่งที่ทำ
"พรุ่งนี้คนต้องรู้จักเธอเพิ่มแน่"
ทำไมเขาถึงทำได้ขนาดนี้หรอ ตั้งแต่เขาเข้ามาชีวิตฉันมันก็มีแต่อะไรไม่รู้ มันพังไปหมดแล้ว พังหมดทุกอย่างแล้วชีวิตฉัน
จากไรเฟิร์นที่ไม่เคยยอมให้ใครเอาเปรียบ แต่ก็ยอมเขา แล้วทำไมถึงทำแบบนี้อะ เขาทำชีวิตฉันพังหมดแล้ว ทั้งๆที่ฉันไม่ได้ทำอะไรให้เขาเลย
"นายจำไว้เลยนะ ตั้งแต่จำความได้ฉันไม่เคยร้องไห้ ให้ใครเห็นเลย นายคนแรก ฉันจะจำนายไปจนวันตายเลย" ฉันพูดแล้วเช็ดน้ำตาไปด้วย
แม้แต่เวลาที่ฉันท้อ ฉันหมดแรง ยังแอบแม่ร้อง แอบเพื่อนร้องไห้ แต่ตอนนี้ฉันไม่ไหวแล้วมันกลั้นไม่ไหวจริงๆ
"ไม่ต้องมาร้องฉันไม่สงสาร เธอทำตัวเอง"
"ทำตัวเองหรอ ฉันถามหน่อยฉันทำอะไรหรอ ฉันยอมกินย***าๆ นั้นไหม ฉันยอมให้นายถ่ายคลิปฉันเก็บไว้หรอ ทำไมนายทำกับฉันขนาดนี้เจย์โน่" ยิ่งพูดก็ยิ่งร้อง
"...." เขาได้แต่มองหน้านิ่งไม่พูดอะไรเลย
"มันจบแล้วใช่ปะ ความสัมพันธ์บ้าๆนี้"
จบแล้วก็ดี ฉันจะไม่มาเจอเขาอีก มันจะไม่มีอะไรที่เขาจะมาใช้ข่มขี่ฉันได้อีก
"ไม่จบ เธอเป็นหนี้ฉันอยู่ ถ้าอยากไปก็เอามาคืน ถ้าไม่มีก็ไปนอนถ่างขาให้ฉันบนเตียง" สมองเขามันก็คิดได้แต่เรื่องแบบนี้ใช่ไหม
ฉันเช็ดน้ำตาแล้วหันกลับไปที่กระเป๋า
"โอ๊ย"
ยังไม่ทันได้ถึงกระเป๋า เท้าฉันก็เหยียบเศษแก้วของขวดน้ำหอม พอก้มดูก็เห็นว่าเลือดเต็มถุงเท้าแล้ว ฉันกลั้นใจ เดินไปหยิบเอาบัตรสองใบพร้อมกับเงินสองพีนที่กดออกมา ออกมาจากกระเป๋าแล้วปาใส่เขา
"ฉันไม่คืน ถ้าอยากได้ก็ไปเอาเอง ฉันไม่ได้ร้องขอให้นายไปจ่ายให้"
เขามองหน้าฉันแล้วเก็บเอาบัตรสองใบที่หล่นลงพื้น
"แล้วนายจำเอาไว้เลยนะ ไม่ว่านายจะรวยล้นฟ้าขนาดไหนก็ไม่มีสิทธิ์ไปข่มขี่ บังคับ หรือว่าทำร้ายชีวิตคนอื่นขนาดนี้"
ฉันข่มความเจ็บไว้ในใจ แล้วเดินมาใส่รองเท้าก่อนจะวิ่งออกจากห้อง เดินกอดอกร้องไห้เดินไปเรื่อยๆไม่รู้จะไปไหน
ชีวิตฉันมันจบลงแล้ว จบตั้งแต่ที่เขากดส่ง พรุ่งนี้ฉันก็คงโดนไล่ออก เพื่อนไม่คบ ไม่มีตัวตนในสังคมไม่มีที่ยืน ใช้ชีวิตคนเดียว
ทำไมวะฉันขยันขนาดนี้ ไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อน ไม่เคยเอาเปรียบใคร ทำไมไม่ได้สิ่งที่ดีกลับคืนมาเลย
ฉันเดินร้องไห้มาเรื่อยๆ ก้มมองแผลที่เท้า ตอนนี้เลือดไหลออกมาเปื้อนรองเท้าเป็นสีแดงสด แต่ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ ใจกับแผลอะไรมันเจ็บกว่ากัน ทำไมมันมองไม่เห็นไม่อะไรเลย มันมืดไปหมดแล้ว ไม่รู้จะเอาไงต่อ
2ชั่วโมงต่อมา...
ฉันเดินกลับเข้ามาในบ้าน หลังจากที่ไปนั่งอยู่ริมสะพานมาคนเดียว จริงๆก็อยากจะฆ่าตัวตายไปด้วยซ้ำ แต่มันทำไม่ได้ ยังมีคนข้างหลังเขารออยู่
"ไรเฟิร์น ทำไมกลับเร็วพึ่งทุ่มเดียวเอง ไม่ได้ไปทำงานหรอ" ไอว้าเห็นฉันคนแรกก็รีบเอ่ยถาม
"ไรเฟิร์นแกมากินนี้ดิ ณิชากับไอ้เบ๊บทำบัวลอยใว้ให้แก เราขอกินก็ไม่ให้" โนอาเรียกฉันอีกคน
ฉันได้แต่มองหน้าทั้งสามคน แล้วรีบก้มหน้าเพราะน้ำตากำลังไหล่มาอีกแล้ว
"ไรเฟิร์นเท้าแกเปื้อนอะไร" ณิชารีบวิ่งมาดู
"ไม่เป็นไร" ฉันรีบถอยออก แต่ณิชาก็ถอดรองเท้าฉันออกแล้ว
"เลือด แกไปเหยียบอะไรมา"
ตอนนี้ทั้งสามคนอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว และน้ำตาฉันก็ยิ่งไหล
"ฮืออออ" ฉันปล่อยให้มันไหลออกมาแล้วร้องไห้ต่อหน้าเพื่อน
"โนอา เอารถออกพาไรเฟิร์นไปหาหมอ"
ไอว้ารีบเข้ามากอดฉันไว้ ตามด้วยณิชาอีกคน
- ผู้เขียน
