กรุงมอสโกยามค่ำคืนดูอ้างว้างเหลือเกินเมื่อเขาต้องมายืนมองดวงดาวบนท้องฟ้าเพียงลำพัง ไร้เงาของผู้หญิงที่ตัวเองรักหมดใจข้างกาย คอร์เนลถอนใจออกมาหนักหน่วง ทั้งๆ ที่พยายามตัดใจจากยาหยีแค่ไหน แต่สุดท้ายระยะเวลานานถึงหนึ่งเดือนเต็มๆ เขาก็ยังไม่สามารถทำได้สำเร็จอยู่ดี วันๆ หนึ่งเขาต้องพยายามห้ามตัวเองไม่ให้บินไปกรุงเทพฯ หลายต่อหลายครั้ง เพราะความคิดถึงกำลังถล่มยับอยู่ในอก พานให้เขาแทบเป็นบ้า
เซอร์เกยืนมองนายน้อยของตัวเองด้วยความกังวลใจ หนึ่งเดือนมาแล้วที่คอร์เนลดูเย็นชา และไม่มีใครเข้าถึงความรู้สึกที่แท้จริงของชายหนุ่มได้เลย
“นายน้อยครับ”
“หุบปากซะถ้าจะพูดเรื่องเดิม”
คอร์เนลเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน เพราะตลอดสามสิบวันที่ผ่านมาเซอร์เกที่เคยบอกเขาว่ายาหยีไม่คู่ควรกับเขากลับพยายามอ้อนวอนให้เขาไปง้องอนเจ้าหล่อนซะนี่
“แต่เรื่องที่นายน้อยไม่อยากฟัง มันเป็นเรื่องเดียวที่ผมต้องพูดนะครับ”
“เซอร์เก ไปนอนซะ
