หนึ่งเดือนแล้วสินะกับการอยู่ตามลำพังบนพื้นแผ่นดินที่ห่างกันคนละฟากฟ้ากับคอร์เนล ยาหยีปล่อยน้ำตาให้ไหลพรากลงมาอาบแก้มนวลอีกครั้งเมื่ออยู่ตามลำพัง เนื่องจากลินดาออกไปกับโกวิทคู่รักของเธอ และจะกลับเข้ามาอีกทีตอนสามทุ่มเศษ
“ฉันลืมคุณไม่ได้หรอกนะคอร์เนล ลืมไม่ลงจริงๆ”
ความเสียใจกัดกินเนื้อหัวใจจนแทบไม่เหลือชิ้นดี หล่อนพยายามคิดว่าคอร์เนลตายแล้ว ตายไปจากชีวิตของหล่อนแล้ว แต่ก็ทำไม่สำเร็จ ทุกลมหายใจของหล่อนยังคงโหยหาเขาแต่เพียงผู้เดียว เวลาที่เคลื่อนผ่านไปในวันหนึ่งๆ มันยาวนานชั่วกัปชั่วกัลป์
มือบางสั่นระริกยกขึ้นป้ายน้ำตาแห่งความเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า สมองนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อหนึ่งเดือนก่อนซ้ำอีกครั้งจนได้
หล่อนตื่นขึ้นมาภายในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในกรุงมอสโกหลังจากหลับใหลไปถึงสามวันเต็มๆ และคนแรกที่ได้เห็นก็คือเชอรี่ที่คอยเฝ้าหล่อนไม่ห่างกาย
“คอร์เนลล่ะป้า คอร์เนลเป็นยังไงบ้าง”
จำได้
