หลังจากที่ต้องตามง้องอนลินดาที่ไม่ยอมคุยกับตัวเองอยู่ถึงสามวันเต็มๆ ได้เป็นผลสำเร็จ แต่นั่นมันก็ต้องแลกกับการที่หล่อนต้องมายืนอยู่ในสนามบินแห่งนี้ สนามบินนานาชาติแห่งกรุงมอสโก ยาหยีกำลังมือแน่น ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆ ตัวด้วยหัวใจที่หวาดหวั่น
บอกตามตรงว่าหล่อนกลัวสายตาเหยียดหยามและคำพูดโหดร้ายของคอร์เนลเหลือเกิน เขาจะต้องทำทุกอย่างให้หล่อนเจ็บปวดที่สุดอย่างแน่นอน
“ตื่นเต้นเหรอ เห็นตัวสั่นเชียว”
ยาหยีพยักหน้ารับน้อยๆ อยากจะบอกลินดาเหลือเกินว่าไม่ใช่แค่ตัวหรอกที่สั่นเป็นเจ้าเข้าน่ะ เพราะไอ้ก้อนเนื้อที่เต้นตุบๆ อยู่ใต้อกข้างซ้ายมันก็สั่นระรัวเฉกเช่นเดียวกัน หวาดกลัวจนแขนขาพานไร้เรี่ยวแรง
“เอาน่า...ไม่ต้องกลัวหรอก เธอต้องสู้เพื่อความรักของตัวเองนะ ดูฉันสิขนาดไม่ได้แอ้มพ่อเทพบุตรตาเขียวด้วยยังอุตส่าห์เสียเงินค่าตั๋วบินมาเป็นเพื่อนเธอเลย ฉะนั้นห้ามถอดใจเด็ดขาด”
ได้ยินลินดาพูดแบ
