ขย่มตอพ่อเพื่อน

ผัวเมียรัวกระหน่ำ

รุ่งเช้าวันแรกหลังจากค่ำคืนเร่าร้อนจบลงที่ไม่ใช่แค่สองรอบ แต่มากกว่านั้นจนไม่อยากจะนับว่ากี่รอบ เพราะต่อรอบกันเรื่อยๆ เหนื่อยก็พัก หายเหนื่อยก็ต่ออยู่อย่างนั้นจนเกือบรุ่งสางคนแรงดีถึงหยุดพัก ส่วนพริ้งพราวก็แทบสลบคาอกแกร่งไป หากเขาไม่ปล่อยให้เธอพักเธอคงได้หมดสติอยู่ใต้ร่างเขาจริงๆ

แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาพริ้งพราวกับพบว่าตัวเองอยู่บนเตียงนอนในห้องนอนที่คอนโดเพียงคนเดียว ไม่มีใครอีกคนที่รังแกและตักตวงความสุขจากเธอให้เห็น

ร่างบางรีบลงจากเตียงและเดินออกไปนอกห้องแม้จะเจ็บและขัดเคืองจากการร่วมรักแสนเร่าร้อนอยู่ก็ตาม แต่หญิงสาวก็พาตัวเองเดินออกมาได้สำเร็จ

“นี่ฟันแล้วทิ้งเลยเหรอ ไม่คิดจะอยู่รอเธอตื่นเลยหรือไง ใจร้ายไปแล้วนะ” เดินหัวเสียกลับมานั่งลงที่เตียงนอน คว้าโทรศัพท์มือถือมากดโทรหาพลอยหวาน

“ว่าไงพริ้ง”

“พ่อแกอยู่บ้านไหม”

“อยู่ นั่งดูทีวีอยู่ในห้องรับแขกนู่น แกจะคุยไหมเดี๋ยวฉันเอาโทรศัพท์ไปให้” พริ้งพราวทั้งเจ็บใจทั้งเสียใจในเวลาเดียวกัน กำโทรศัพท์ในมือแน่น

ยังมีหน้านั่งดูทีวีสบายใจ คงสบายตัวจากเธอไปแล้วใช่ไหม

“ไม่คุย ฝากบอกพ่อแกด้วย ว่าฉันไม่สบายเป็นไข้ ตัวร้อน นอนจมเตียงเพราะฝีมือของเขาเมื่อคืนนี้ ฝากหน่อยนะพลอย”

“ได้สิ ไม่มีปัญหาเดี๋ยวฉันบอกให้ งั้นแกนอนพักผ่อนเถอะนะ”

“อืม”

พลอยหวานเดินเข้ามานั่งลงข้างบิดาที่โซฟาตัวเดียวกัน หันมองหน้าบิดาด้วยรอยยิ้มล้อเลียน จนไทม์หันมาเลิกคิ้วใส่บุตรสาวเป็นเชิงถาม

“หน้าตาคุณพ่อดูมีชีวิตชีวาขึ้นมานะคะ เมื่อคืนไปทำอะไรมาเหรอ” คนถูกถามยกมือขึ้นมาขยับแว่นหันมองไปยังหน้าจอทีวี

“ทำอะไร พ่อไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” อย่าว่าแต่ตอบไม่เต็มเสียงเลยแม้แต่หน้าบุตรสาวยังไม่กล้ามองด้วยซ้ำตอนนี้

“เหรอคะ ไม่ทำก็ไม่ทำ แต่ทำไมพริ้งถึงฝากพลอยมาบอกพ่อว่าพริ้งไม่สบาย ไข้ขึ้นนอนจมอยู่บนเตียงเพราะฝีมือของพ่อเมื่อคืนนี้ หวังว่าพ่อคงไม่ได้ตบตีพริ้งจนเป็นไข้หรอกนะคะ” ไทม์ไม่ได้สนใจคำพูดประโยคสุดท้ายของบุตรสาวเพียงนิด

เพราะในสมองมีแต่คำว่าพริ้งพราวนอนเป็นไข้จมเตียง จะเป็นไปได้ยังไงเมื่อคืนก็ยังเห็นดีๆ อยู่เลยนี่น่า หรือว่าหลังจากที่เขากลับมาจะไข้ขึ้น นี่เขาหนักและรุนแรงขนาดนั้นเลยเหรอ แต่ก็จะโทษใครได้ ก็เธอดันร้อนแรงและยั่วเขาเองนี่น่า

“คุณพ่อคะ นั่งเงียบเชียว คิดอะไรอยู่คะ”

“ปะ เปล่าลูกไม่มีอะไร แล้วเพื่อนลูกเขาไปหาหมอกินยาหรือยังล่ะ”

“ยังค่ะ พริ้งอยากให้คุณพ่อไปหา ไปหาพริ้งหน่อยสิคะ ไม่รู้ป่านนี้จะได้กินข้าวกินยาหรือยัง รายนั้นยิ่งดื้ออยู่ด้วย”

“โตแล้วเขารู้จักดูแลตัวเองน่าลูก”

“แสดงความรับผิดชอบหน่อยสิคะพ่อ พ่อทำพริ้งไข้แตกเลยนะ จะไม่เอาข้าวเอายาไปส่งหน่อยเหรอ ทำตัวเป็นคุณหมอฉีดยาให้คนไข้หน่อยสิคะ” พลอยหวานก็ลุกเดินไป ทิ้งให้พ่อนั่งยิ้มอยู่คนเดียวอย่างคนมีแผน

แหมๆๆๆ ป๋าไทม์ ฟันน้องจนเเทบสลบคาอกกินเขาอิ่มทั้งคืนเเล้วยังมีหน้ากลับมานั่งดูทีวีสบายใจอยู่บ้านนะ เเละนั่นยังคิดอะไรไม่ดีๆ กับน้องอยู่ใช่ไหมถึงได้ยิ้มออกมาเเบบนี้ แหวะ!! เบ่ื่อคนขี้เก๊ก

เหมือนเดิมนะคร๊าบบ

อ่านเเล้วอย่าลืมกดส่งกำลังด้วยหัวใจคนละดวง ถ้าชอบความดุดันของป๋าไทม์เเละความเร่าร้อนของหนูพริ้งอย่าลืมกดเข้าชั้นไว้นะคะ จะได้ไม่พลาดความแซ่บเพราะไรท์คนนี้ลงไม่ตรงเวลาจ้า