ขย่มตอพ่อเพื่อน

เช็กของ

พริ้งพราวยืนมองคนหน้าเรียบเฉยไม่มีความรู้สึกอยู่หน้าห้องตัวเอง ก่อนจะเดินกลับเข้ามานั่งที่โซฟากลางห้อง ซึ่งคนที่ยืนตีหน้านิ่งก็เดินตามเข้ามาโดยไม่ลืมจะปิดประตูห้องให้เรียบร้อย

“พลอยบอกว่าเธอไม่สบาย” คนถูกถามนั่งเชิดหน้ายกมือกอดอกตัวเอง

“เรื่องของพริ้ง” คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อย มองพริ้งพราวที่นั่งกอดอกยกขาขึ้นไขว่ห้าง โชว์เรียวขาเรียวยาวที่พ้นออกมาจากชายเสื้อ มองทรวงอกคู่งามที่เด่นชัด เมื่อเพ่งมองดีๆ ก็เห็นยอดอกที่ดันเสื้ออกมา นั่งแสดงว่าคนที่นั่งหน้างองอนตนอยู่ตอนนี้ไม่ได้สวมชั้นในอย่างนั้นใช่ไหม แล้วด้านล่างล่ะ มีอะไรสวมใส่หรือเปล่าหรือว่าทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่เสื้อยืดตัวโคร่งนี้ตัวเดียว

“ถ้าเรื่องของเธอ แล้วเธอบอกพลอยให้มาบอกฉันทำไมว่าเธอไม่สบายนอนจมอยู่ที่เตียง” เมื่อถูกชนเข้ามุมคนที่นั่งหน้างอก็หันมาค้อนขวับให้

“ก็ป๋าไทม์ทิ้งพริ้งอะ จะกลับทำไมไม่บอกคะ พริ้งตื่นมาไม่เจอ”

“ฉันต้องบอก” เลิกคิ้วถามขึ้นอีกครั้ง แต่กลับไม่ได้อยู่รอฟังคำตอบ เดินไปยังโซนห้องครัวเล็กๆ เพื่อนำข้าวต้มที่ตัวเองทำมาเข้าไปไว้และเทใส่จานพริ้งพราวเดินตามเข้ามาในครัว

“ต้องบอกสิคะ ก็เราเป็นผัวเมียกัน” มือที่กำลังเทข้าวต้มใส่จานเป็นอันชะงัก เงยหน้าขึ้นมองคนที่อ้างตัวว่าเป็นเมียด้วยสายตาไร้ความรู้สึกผ่านแว่นออกมา

“เอากันแค่คืนเดียวเขาไม่เรียกผัวเมีย”

“งั้นต้องเอากันกี่คืนละ ถึงจะเป็นผัวเมียได้”

“ไม่รู้สิ ฉันไม่เคยนับ” พริ้งพราวค้อนใส่อย่างหมั่นไส้คนหน้านิ่ง สะบัดหน้าหมุนตัวเดินกลับไปนั่งที่โซฟา ไม่สนใจข้าวต้มหมูหน้าตาน่าทานและส่งกลิ่นหอมชวนหิว คว้าโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ขึ้นมากดโทรหาเพื่อน กรอกเสียงหวานลงไปตามสายเมื่อปลายสายกดรับ

“ติวเตอร์เหรอ...คืนนี้ว่างหรือเปล่า ไปดื่มกันไหม พริ้งเหงา อยากมีเพื่อนดื่ม นะคะเตอร์...น่ารักที่สุด ตามใจพริ้งทุกที...ได้ค่ะ แล้วเจอกันที่ร้านเดิมนะคะ บายค่ะ” คนที่ยืนฟังอยู่ด้านหลังหน้าตึงขึ้นมาคล้ายกับไม่พอใจกับสิ่งที่ได้ยิน เอ่ยบอกพริ้งพราวเสียงเข้ม

“ไปกินข้าว ฉันทำข้าวต้มมาให้” พริ้งพราวลุกขึ้นยืน เชิดหน้าใส่ไทม์อย่างถือดีและต้องการยั่วอารมณ์ชายหนุ่มไปในที อยากบอกว่าเธอไม่ใช่เมียดีนะ งั้นเธอก็จะปั่นประสาทให้เขาอยู่ไม่เป็นสุขเลยคอยดู

“ไม่หิวค่ะ พริ้งง่วงจะไปนอน คืนนี้พริ้งมีนัดกับเพื่อน” ผละตัวเดินไปยังห้องนอนของตัวเอง ไม่สนใจคนที่ยืนหน้าบึ้งไม่พอใจแต่อย่างใด แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกไทม์คว้าแขนเรียวและกระชากเข้ามาประชิด

“อ้ะ! ป้าไทม์พริ้งเจ็บ”

“อย่ามากวนประสาทฉันนะพริ้ง ไปกินข้าว”

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่หิว จะไปนอน ปล่อยค่ะ” อาการสะดีดสะดิ้งพยายามสะบัดตัวห่างยิ่งทำให้ไทม์โมโหมากขึ้นที่ อีกคนดื้อรั้นไม่ยอมทำตาม

“จะให้ฉันปล่อยในหรือปล่อยนอกล่ะ เมื่อคืนก็ปล่อยไปตั้งหลายรอบไม่ใช่เหรอ”

“ป๋าไทม์!”

“ทำไม ฉันพูดความจริงทั้งนั้น รับไม่ได้หรือไง มานี่สิ มาดูหน่อยว่าหอยเธอมันเป็นยังไงบ้าง โดนกระแทกไปหนักขนาดนั้นเมื่อวาน” ปากก็พูดมือก็ฉุดกระชากร่างบางกลับมานั่งที่โซฟาตามเดิม แม้จะมีแรงขืนและเสียงร้องโวยวายตามหลังมาแต่ไทม์ก็กดร่างเล็กให้นั่งลงที่โซฟาส่วนตัวเองก็ทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าด้านล่าง

“ป๋าไทม์จะทำอะไรคะ” เอ่ยถามออกมาเสียงสั่น แต่แววตากลับท้าทายชายหนุ่มอยู่ในที

“ก็เช็กของไงว่ามันสภาพเป็นยังไงบ้าง ยกขาขึ้นพริ้ง” เอ่ยสั่งออกไป พร้อมทั้งจับขาเรียวสองข้างขึ้นเหยียบบนโซฟาเสียเอง ทำให้ตอนนี้พริ้งพราวนั่งอ้าขาแหวกดอกไม้ที่ไม่มีชั้นในปิดกั้นต่อหน้าต่อตาของไทม์อย่างเต็มใจและพอใจกับแผนการยั่วอีกคนที่ดูเหมือนจะสำเร็จมากกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์

ไทม์ถึงกับหายใจสะดุดเมื่อเห็นดอกไม้สีชมพูสดที่ตัวเองเชยชมจนเต็มอิ่มในค่ำคืนที่ผ่านมาบานสะพรั่งอยู่ตรงหน้า แม้จะเห็นร่องรอยบอบช้ำที่เกิดจากฝีมือตัวเองอยู่บ้างแต่ก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เมื่อเห็นไทม์นั่งจ้องไม่พูดไม่จา พริ้งพราวก็รีบหุบขาเข้าหากันเพราะอายเกินกว่าจะมานั่งแหกขาให้ผู้ชายดู แม้เธอจะอยากได้เขามาเป็นสามีมากขนาดไหน และเมื่อคืนก็มีอะไรกับเขามาไม่รู้กี่ครั้ง แต่เธอก็อดที่จะอายไม่ได้อยู่ดี

“อ้าออก”

“ไม่ พริ้งอาย ป๋าไทม์จะมานั่งจ้องแบบนี้ได้ยังไง ออกไปค่ะ” ยื่นมาผลักไหล่บางให้ขยับออกห่าง แต่ร่างสูงใหญ่กลับไม่สะท้านยังนั่งอยู่ที่เดิม เพิ่มเติมคือจับขาเรียวแยกออกกว้างและก้มใบหน้าปาดลิ้นสากเลียดอกไม้บานดอกใหญ่

“ซี๊ด”

พริ้งพราวดิ้นเร่าเมื่อลิ้นสากปาดเลียขึ้นลงบนรอยแยกปาดขึ้นปาดลงซ้ำไปซ้ำมา จนน้ำหวานที่อยู่ภายในผนังอ่อนนุ่มไหลเยิ้มออกมาเปียกแฉะผสมกับน้ำลายเหนียว ลิ้นสากพลิ้วไหวชอนไชไปทั่วกลีบงามและหยุดทักทายกับติ่งเนื้อที่ยื่นออกมาดั่งลูกอมแสนหวาน

ไทม์ดูดกินติ่งเนื้อเข้าไปในโพรงปากเสียงดังจวบจ๊าบ ทำให้พริ้งพราวดิ้นพล่านด้วยความเสียวซ่านที่กระจายไปทั่วร่าง ร่อนสะโพกขึ้นสู้ลิ้นจนก้นงอนงามไม่ติดพื้น สองมือขยุ้มผมของชายหนุ่มแรงๆ และกดศีรษะให้แนบติดกับกายสาวของตัวเอง

“อ้ะ...อื้อ...งื้อ...เสียว...ป๋าไทม์....พริ้ง อ้ะ...” ใบหน้างามสะบัดไปมาราวใจจะขาดเมื่อลิ้นสากยังคงปรนเปรอความเสียวให้เธออย่างทรมาน จนเธอแทบจะแตกทะลักออกมา แอ่นทั้งสะโพกทั้งหน้าอกขึ้น

“อื้อ...ป๋าไทม์...เร็วๆ ค่ะ...อ้ะ” ไทม์เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าสีเรื่อที่แดงซ่านจากเพลิงปรารถนาที่โหมเข้าใส่ ริมฝีปากหยักเผยรอยยิ้มพอใจ กดนิ้วแกร่งสองนิ้วเข้าไปในรูสวาทที่เต็มไปด้วยน้ำหวาน

“อ้ะ” พริ้งพราวสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมเข้าสู่ร่างกาย ก้มมองนิ้วแกร่งที่ขยับเข้าออกรัวเร็วในตอนนี้ก็ยิ่งเสียวเข้าไปใหญ่ จะดีกว่านี้หากได้ของที่ใหญ่กว่าสองนิ้วนั้นเข้ามาแทนที่

“ยังอยากออกไปเที่ยวอยู่ไหม” เสียงเข้มเอ่ยถามออกมาหลังจากเงียบมานาน กระหน่ำกระแทกนิ้วแกร่งเข้าใส่รัวเร็วมากขึ้นจนเกิดเสียงนิ้วกับน้ำหวานกระทบกันดัง แจ๊ะๆๆๆ ไปทั่วห้อง

“งื้อ...อ้ะ...ไป...ไปค่ะ พริ้งจะไป” ไทม์ได้ยินแบบนี้ก็ยิ่งเร่งจังหวะนิ้วให้เร็วมากขึ้นและแรงมากขึ้น จับขาเรียวสองข้างแยกออกกว้างจนเท้าชี้ขึ้นเพดาน ดอกไม้งามลอยเด่นขึ้นจากโซฟา ลิ้นสากละเลงเข้าใส่ติ่งเนื้อแรงๆ

“อ้ะ...อื้อ...ป๋าไทม์...งื้อ เสียว ไม่ไหว พริ้งจะเสร็จ พริ้ง...” สิ้นเสียงของพริ้งพราวนิ้วแกร่งที่มอบความเสียวและลิ้นสากก็หยุดการทำงานลงทันใด ร่างสูงขยับลุกขึ้นยืน ท่ามกลางความสงสัยและไม่พอใจของพริ้งพราวที่เขาปล่อยเธอทิ้งไว้กลางทางทั้งที่อีกไม่นานเธอจะเสร็จอยู่แล้ว

“ป๋าไทม์ จะไปไหน” ร้องถามออกมาพร้อมทั้งลุกเดินเข้ามายืนขวางไทม์ไว้

“กลับ”

“กลับ! ไปไหนคะ”

“บ้านสิ ก็เธอบอกว่าจะไปเที่ยวคืนนี้ ฉันก็คงไม่มีความจำเป็นต้องอยู่” พริ้งพราวถอดเสื้อยืดที่ใส่ติดกายเพียงตัวเดียวโยนทิ้งไป เผยเรือนร่างเปลือยเปล่าขาวเนียนอวบอิ่มต่อหน้าไทม์ บนร่างกายขาวเนียนยังมีร่องรอยแดงช้ำที่อีกคนฝากไว้ให้เห็นโดยเฉพาะเต้างามทั้งสองข้าง มีรอยแดงปรากฏมากกว่าส่วนไหน

“จะกลับจริงๆ เหรอคะ เมื่อคืนก็หนีกลับ ตอนนี้ก็ปล่อยพริ้งทิ้งกลางทางแล้วก็ไป ใจร้ายมากรู้ไหม ไม่อยากอยู่กับพริ้งเหรอคะ พริ้งรู้นะว่าป๋าไทม์ก็หวงพริ้งเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นจะทำข้าวต้มมาให้พริ้งทำไม ถ้าอยากจะกลับจริงๆ ไปนั่งรอพริ้งกินข้าวต้มแล้วค่อยกลับได้ไหมคะ” พริ้งพราวไม่ได้รอฟังคำตอบ เดินไปยังโต๊ะที่ใช้นั่งรับประทานในห้องครัวโดยที่ร่างกายเปลือยเปล่าเช่นนั้น

ไทม์ที่เพียงแค่เห็นเรือนร่างขาวเนียนเดินนวยนาดไปนั่งที่เก้าอี้ก็เกิดอารมณ์ขึ้นมา จากที่ตั้งใจจะกลับ ก็เดินไปโต๊ะที่พริ้งพราวนั่งอยู่ แต่เดินไปโดยปราศจากเสื้อผ้าเช่นเดียวกัน

ร่างกำยำเปลือยเปล่าที่ยืนอยู่ด้านข้างแท่งเนื้อเริ่มแข็งขึ้นชี้มาที่เธอ พริ้งพราวเงยหน้าขึ้นมองเป็นเชิงถาม

“ลุกขึ้น” แม้จะไม่เข้าใจแต่พริ้งพราวก็เลือกที่จะทำตามคำสั่งนั้น ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ไทม์จึงดึงเก้าอี้ออกห่างและลงไปนั่งแทนจากนั้นก็ดึงร่างบางนั่งลงบนตัก โอบกอดเอวคอดไว้ ส่วนอีกข้างก็ขับขาเรียวแยกออกกว้างเพื่อเปิดทางให้นิ้วได้เข้าไปทักทายติ่งเนื้ออีกครั้ง

“อื้ม..” คนถูกปลุกเร้า เอนตัวพิงอกกว้างเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มด้วยสายตาหวานเยิ้มที่เต็มไปด้วยความต้องการ เมื่อนิ้วไม่ได้เล่นอยู่กับแค่ติ่งเนื้อแต่ยังกดลึกเข้าไปในรูนั้น

“พริ้งหิวข้าว” เอ่ยบอกออกมาเสียงอ้อน มือจับขอบโต๊ะไว้แน่นเมื่อมือหนาบีบเคล้นทรวงอกทั้งสองข้างและบี้วนยอดของเธอจนแข็งเป็นไตขึ้นมา

“รูเธอมันก็หิวท่อนเอ็นฉันเหมือนกัน เปียกไปหมดแล้วพริ้ง” แลบลิ้นออกมาเลียใบหูขาวสะอาดและแยงเข้าไปด้านใน

พริ้งพราวย่นคอหนีขนลุกเกรียวไปทั่ว ยิ่งถูกไทม์ดึงหัวนมออกมาและกดลึกเข้าไปในเนื้อนมด้านในก็ยิ่งเสียวจนต้องแอ่นหน้าอกจนแผ่นหลังโค้ง ร่อนสะโพกให้ดอกไม้เสียดสีกับแท่งเนื้อเป็นการระบายความเสียว

“เอามันเข้าไปในรูเธอสิ จากนั้นเธอจะกินข้าวก็กิน ฉันไม่ได้ว่าอะไร”

“ค่ะ”

บอกแล้วนะว่าให้กดเพิ่มเข้าชั้นไว้ เพราะไรท์คนบ้าอัพงานไม่เป็นเวลา จะได้ไม่พลาดทุกคนเเซ่บความหื่นของป๋าไทม์กับหนูพริ้ง

อ่านเเล้วไม่คอมเม้นไม่เป็นไร เเต่กดหัวใจให้ไรท์หน่อยน้า(กะพริบตาอ้อนปริบๆ)