ไทม์ไม่ได้ว่าอะไรอย่างที่เขาพูดออกมาจริงๆ เพราะตอนนี้ชายหนุ่มเอาแต่นั่งเคล้นคลึงทรวงอกอวบใหญ่เล่นอย่างมันมือ เหมือนมันคือลูกโป่งนุ่มนิ่มบีบเล่นไม่มีเบื่อ ส่วนด้านล่างก็แช่คารูเอาไว้อย่างนั้น เป็นพริ้งพราวเองที่ทนความคับแน่นชวนอึดอัดและความเสียวเอาไว้ไม่ไหว ขยับเอวร่อนใส่แท่งเนื้อเสียเอง โดยที่มือก็ตักข้าวต้มกินไปพลาง ด้านล่างก็ควบขี่ตอใหญ่ไปพลาง
“ข้าวต้มกับเอ็นฉัน อันไหมอร่อยกว่ากัน” เอ่ยถามเสียงกระเส่าข้างใบหูเล็ก พริ้งพราวหันกลับมามองใบหน้าคมคายที่เกยอยู่บนไหล่ด้วยรอยยิ้มหวาน
“อร่อยทั้งสองอย่างค่ะ แต่เอ็นป๋าไทม์อร่อยกว่า อยากให้ป๋าไทม์กระแทกแล้วอะ ไม่อยากกินข้าวแล้วได้ไหมคะ”
“อิ่มแล้วหรือไง” กระเซ้าออกไป ทั้งที่รู้ว่าพริ้งพราวแทบจะไม่มีอารมณ์กินข้าวเสียด้วยซ้ำ เห็นตักเข้าปากไปแค่ไม่กี่คำ
“ค่ะ” สิ้นเสียงพูดเรียวปากสวยก็ถูกบดขยี้ลงมาแรงๆ บดจูบแลกลิ้นนัวเนียนจนหนำใจ สองมือก็บีบเคล้นเต้า
