ตอนที่ 11 คนพิเศษ
1017 คำ
“เจ็บมากล่ะสิ ผมขอโทษนะ ผม...ไม่ได้ตั้งใจทำร้ายคุณ”
เขาบอกเมื่อประคองเธอมานั่งบนเตียงแล้ว
“ดรีมรู้ค่ะ แล้วคุณ...ฝันร้ายเรื่องอะไรเหรอคะ”
“เรื่องไร้สาระน่ะ ฝันมันก็คือฝันไม่มีอะไรเป็นความจริงหรอก แต่ที่ผมทำร้ายคุณน่ะสิถึงเป็นเรื่องจริง”
“ก็คุณไม่ได้ตั้งใจนี่คะ แต่ถ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วค่ะ จะได้กินข้าวแล้วกินยาต่อ”
“แล้วคุณ...จะกลับแล้วเหรอ”
“ก็รอให้คุณกินยาแล้วดรีมถึงจะกลับค่ะ”
“ไม่...” ไม่ไปได้มั้ย...
“มีอะไรรึเปล่าคะ”
“เปล่าครับ ไม่มีอะไร งั้นผมจะออกไปกินข้างนอกนะ นอนมาครึ่งค่อนวันจนเบื่อแล้ว คุณจะได้ไม่ต้องยกเข้ามา”
“งั้นก็ได้ค่ะ คุณไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นหน่อยดีมั้ยคะ เดี๋ยวดรีมไปจัดโต๊ะให้”
“ก็ดีครับ แต่คุณลุกไหวเหรอ”
“ไหวค่ะ ตอนนี้ก็รู้สึกดีขึ้นมากแล้วอาจจะระบมอยู่นิดหน่อย เดี๋ยวกินยาแก้ปวดคงดีขึ้นค่ะ”
“อาจจะต้องทายาด้วยนะ”
เขาลืมตัวแตะมือลงบนสะโพกของเธอ ก่อนจะรีบดึงมือกลับเมื่อคิดว่าคงไม่เหมาะสมเท่าไหร่นัก
“เดี๋ยวดรีมกลับไปทาที่บ้านเองค่ะ คุณไปล้างหน้าก่อนนะคะ ดรีมจะออกไปจัดโต๊ะ”
“ครับ”
เขาพยักหน้ารับแล้วมองเธอค่อยๆ เดินออกไปจากห้องด้วยความเอ็นดู ก่อนจะนึกไปถึงความฝันก่อนหน้า
เมื่อก่อนเขายังอ่อนต่อโลกเกินไปก็เลยแยกไม่ออกระหว่างความห่วงใยจอมปลอมกับความห่วงใยที่มาจากใจจริง แต่ตอนนี้เขาผ่านผู้หญิงมามากพอที่จะแยกแยะออกแล้วว่าแบบไหนที่ไม่เรียกว่าเสแสร้ง และเหมือนฝันก็คงเป็นคนเดียวที่ทำให้เขารู้สึกแบบนั้น
ดูเหมือนว่านอกจากเงินเดือนและโบนัสเหมือนพนักงานทั่วไป เธอก็ไม่เคยต้องการสิ่งไหนจากเขาอีกเลย
ช่างเป็น...ผู้หญิงที่ประหลาดดีเหลือเกิน
“อาหารนี่สั่งจากร้านไหนเหรอ”
เขาถามขึ้นหลังจากชิมไปครบทั้งสามจาน
“ไม่ได้สั่งที่ไหนคะ ดรีมเห็นว่าใกล้ๆ นี่มีซูเปอร์มาร์เก็ตก็เลยออกไปซื้อของมาทำให้คุณกินเอง พอดีทำงานเสร็จไวเลยว่างไม่มีอะไรทำน่ะค่ะ”
“คุณขับรถผมไปซูเปอร์มาร์เก็ตมางั้นสิ” เขาถามยิ้มๆ
“เปล่านะคะ ดรีมเดินไป”
“เดินไป? แต่...จำได้ว่ามันอยู่ห่างไปตั้งไฟแดงหนึ่งเลยนะ”
“ก็แค่ไฟแดงเดียวเองค่ะ ไม่ไกลเท่าไหร่หรอกถือว่าออกกำลังกายไปในตัว”
“ความจริงไม่ต้องลำบากทำเองก็ได้ สั่งมากินง่ายกว่าตั้งเยอะ”
“ก็ง่ายค่ะ แต่บอกแล้วไงว่าดรีมอยากหาอะไรทำฆ่าเวลา แล้ว...อาหารที่ดรีมทำพอจะใช้ได้มั้ยคะ”
“ไม่”
“ไม่อร่อยเหรอคะ” เธอทำหน้าจ๋อยแล้วมองอาหารที่ตั้งใจทำอย่างเศร้าๆ เขาเลยรีบแก้ไขความเข้าใจผิดนั้น
“เปล่าครับ ที่บอกว่าไม่น่ะหมายถึงว่าไม่ใช่แค่พอใช้ได้ แต่อร่อยมากเลยต่างหากล่ะ นี่ถ้าคุณอยากเปิดร้านอาหารผมออกทุนให้ได้เลยนะ”
“จริงเหรอคะ”
“จริงสิ ผมเคยหลอกคุณหรือไง”
“ขอบคุณค่ะ แต่ดรีมไม่ได้ชอบทำอาหารให้ทุกคนกินหรอก ดรีมจะทำให้แค่บางคนกินเท่านั้น”
“บางคนที่ว่า...แบบคนพิเศษงั้นเหรอ” เขาแกล้งถาม
“ค่ะ เอ่อ...คือ...หมายถึงน้องชายน่ะค่ะ น้องชายของดรีมเป็นคนพิเศษของดรีมไง”
“แต่ผมไม่ใช่น้องชายคุณนะ ทำไมเป็นคนพิเศษของคุณด้วยล่ะ” เขาถามต่ออย่างสนใจ
“ถึงคุณไม่ใช่น้องชาย แต่คุณเป็นเจ้านายของดรีมนี่คะ เจ้านายก็ถือเป็นคนพิเศษไงคะ รีบกินข้าวเถอะค่ะ ฟ้ามืดแล้วดรีมไม่อยากนั่งแท็กซี่กลับตอนดึกค่ะ มันอันตราย”
“งั้นก็ไม่ต้องนั่งแท็กซี่หรอกเอารถผมกลับสิ แล้ววันจันทร์ค่อยขับมาคืนที่บริษัทก็ได้”
“ไม่เอาหรอกค่ะ ดรีมไม่กล้าขับรถแพงๆ แบบนั้นโดยที่ไม่มีคุณอยู่ด้วยหรอก”
“งั้นก็เอาคันอื่นไป ผมไม่ได้มีรถคันเดียวนะคุณลืมหรือไงกัน”
“แต่คันไหนก็แพงเหมือนกันนี่คะ”
“ก็เอาคันที่ราคาถูกที่สุดไปแล้วกัน”
“คันไหนล่ะคะ” เธอมองเขาอย่างสงสัย เพราะรถแต่ละคันของเขามันก็น่าจะแพงเหมือนกันทั้งนั้น
อาทิตย์ยังไม่ตอบ แต่เขาลุกไปที่ตู้เก็บกุญแจรถ ก่อนจะเลือกกุญแจรถมาอันหนึ่งแล้วยื่นให้กับเธอ
“คันนี้ละกัน น่าจะถูกสุดแล้วมั้ง”
เหมือนฝันมองกุญแจรถยี่ห้อ BMW ที่เขายื่นมาก่อนจะรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่เอาดีกว่าค่ะ”
ถึงจะยังไม่รู้ว่าเป็นรถรุ่นไหน แต่เห็นยี่ห้อของมันแล้วเธอก็ยังไม่กล้าขับอยู่ดี
“นี่คือคำสั่งเจ้านายของคุณ รับไปซะ”
“แต่ว่า...”
“ดรีม ผมไม่มีรถที่ราคาถูกกว่านี้ให้คุณขับหรอกนะ และถ้าคุณนั่งแท็กซี่แล้วเกิดอันตรายอะไรขึ้นมาผมคงรู้สึกผิดกับน้องชายของคุณไปชั่วชีวิต อีกอย่างผมแค่ให้คุณยืมขับกลับบ้านไม่ได้ยกให้คุณไปเลยเมื่อไหร่ ไม่เห็นมีอะไรที่จะต้องเกรงใจกันขนาดนั้นนี่”
“แต่ดรีมกลัวทำมันเป็นรอยนี่คะ”
“บอกแล้วไงว่ารถมันก็แค่ยานพาหนะ พังไปก็ซ่อมได้ หรือถ้าซ่อมไม่ได้ก็แค่ซื้อใหม่ แต่คนน่ะสิที่ซ่อมยากกว่า”
“ขอบคุณค่ะคุณซัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ดรีมจะรีบขับไปคืนนะคะ”
“ผมบอกว่าให้คืนวันจันทร์ไง”
“ถ้าดรีมขับไปที่บริษัทวันจันทร์คงมีคนมากมายสงสัยค่ะ ไปวันที่พนักงานหยุดจะดีกว่า”
“งั้นก็ตามใจ”
- ผู้เขียน
