บทที่ 3 เขาคือลูกใคร 1/2
1169 คำ
เขาหันไปคว้าโทรศัพท์ที่เธอกำแน่นอยู่ในมือ แล้วปล่อยพวงมาลัยจับนิ้วเธอสแกนเปิดเครื่อง
ว้าย!!!!
เสียงกรีดร้องเมื่อเขาทำอะไรน่าหวาดเสียวขณะขับรถ เพราะกลัวรถจะไปชนใครเข้าจนต้องเอื้อมมือไปคว้าพวงมาลัยของเขาไว้
และนั่นยิ่งเข้าทางคุณหมอสุดหล่อแห่งแผนกศัลยกรรมประสาททันที
“คุณทำอะไรอันตรายนะ”
เขาไม่ตอบได้แต่ยิ้ม เพราะรถรุ่นนี้เปิดโหมดขับเคลื่อนแบบไร้คนขับได้ แต่ก็ไม่ตอบเธอไปให้เธอจับมือค้างไว้อย่างนั้นเพื่อจะไม่ได้มายื้อแย่งโทรศัพท์คืนไป
เขาจิ้มสองสามทีก็แอดไลน์เข้าเครื่องของเธอแล้ว และกดติดตามทุกช่องทางของเธอ
“คุณ...!” วราภัคเหงื่อตก เธอหน้าซีดเผือดเพราะตัวเองขับรถไม่เป็น
เขายอมส่งโทรศัพท์คืนให้ แล้วก็ยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ส่งกลับมาคืนมา โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ไม่มองถนนด้วยซ้ำ ทำให้เธอยิ่งกลัวมากกว่าเก่า
“ห้ามบล็อกแม้แต่ช่องทางเดียว ผมต้องติดต่อคุณได้ตลอดเวลา หากคิดจะหนีอีกล่ะก็ ที่ทำงานของคุณผมจะไปตามถึงที่”
วราภัคอ้าปากค้าง เมื่อเจอเรื่องยุ่งยากใจอีกแล้ว คนที่ไม่คิดว่าจะเจออีกในชีวิตนี้เข้ามาพัวพัน แล้วเธอจะจัดการอย่างไรดี
“แล้วก็ส่งรายการที่ต้องซื้อมาทั้งหมดโดยละเอียด เอาป้ายรับลูกที่โรงเรียนมาให้ผมด้วย” วราภัคไม่อยากโดนเด้งออกจากงานตอนนี้ เพราะนี่คือทางรอดเดียวของเธอยามวิกฤต อย่างน้อยก็มีเงินเดือน แม้จะไม่เป็นหนี้บัตรเครดิต แต่เงินแต่ละเดือนก็กระเบียดกระเสียรเต็มทน
เธอล้วงกระเป๋ายื่นบัตรที่ใช้รับลูกชายให้กับเขา แล้วก็จะลงรถเมื่อใกล้ถึงบริษัท
“ให้ฉันลงตรงนี้เถอะ”
“ทำไมกลัวใครเห็นหรือไงว่ามากับผม”
“ใช่นะสิ ท้องไม่มีพ่อก็โดนนินทาอยู่หลายปี ตอนนี้หากคุณไปส่งฉันหน้าบริษัทอีก คงได้คิดว่าฉันจับเสี่ยหนุ่มหน้าตาดีอีกแน่” เธอบ่นอุบอิบทั้งคิดถึงใบหน้าแม่ภัทรินคนงามของแผนกต้องเอาเธอไปพูดเสีย ๆ หาย ๆ อีกเธอเบื่อมาก
คนที่ได้ฟังเธอบ่นอมยิ้มอย่างมีความสุข เพราะคำว่า ‘เสี่ยหนุ่มหน้าตาดี’
“บางทีผมก็อยากลองเป็นเสี่ยหนุ่มหน้าตาดีของคุณ” เขาไม่สนใจคำทัดทานของเธอ ขับไปจอดเทียบหน้าบริษัท จนพนักงานทั้งหลายมองเป็นตาเดียว
“คุณ!”
เมื่อลงจากรถไม่ได้ ก็จำต้องให้เขาไปส่งถึงหน้าบริษัท แล้วก็เห็นสายตาของผัวเมียที่สร้างความลำบากให้เธอหลายปี ทั้งกดไม่ขึ้นเงินเดือน ทั้งให้งานเธอมาก ๆ
“นั่นแม่เมียน้อยคุณไม่ใช่เหรอ” นวลวรรณพูดส่อเสียดยืนกอดอกแน่นด้วยความหงุดหงิด เมื่อก่อนไม่เคยต้องมาเฝ้าสามีถึงบริษัท แค่ทำงานแล้วก็กลับบ้าน ตอนนี้แม้เลื่อนตำแหน่งเขาสูงขึ้นแล้ว แต่ก็ยังไม่วางใจ เพราะยิ่งสูงก็ยิ่งมีคนอยากได้สามีของเธอไปครอง
“เรื่องมันนานแล้วนะ อีกอย่างผมก็ไม่เคยนอนกับเขาเลย” ศุภโชคต้องทำให้ภรรยาพูดเรื่องไม่จริงมาตลอดหลายปี ทั้งที่เขาสัญญาแล้วว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกับวราภัคอีก แต่เธอก็ยังขุดเรื่องเก่า ๆ มาพูดอยู่เนือง ๆ จนเขาเริ่มระอา
“ไม่รู้แหละฉันจะพูด สันดานอยากจับผู้ชายรวย เห็นไหมมันไม่ได้ดีอย่างที่คุณว่าหรอก นี่คงได้เสี่ยหน้าใหญ่ร่ำรวยอีกล่ะสิ ถึงได้มาส่งถึงหน้าบริษัท หึ...อีกไม่นานคงท้องอีกคน ท้องเพื่อจับ พอเสี่ยนั่นเห็นว่าท้องก็ไม่เอาเฉดหัวทิ้งเหมือนเดิม”
นวลวรรณพ่นคำไม่จริง เพียงแต่เป็นการคาดเดาของตัวเอง แล้วก็เดินขึ้นออฟฟิศไป
ศุภโชคยังไม่เคยลืมวราภัคสักนาทีเดียว เมื่อเขาได้ลองใช้ชีวิตคู่ กลับพบว่าตัวเองไม่น่าจะคิดเอายศตำแหน่งเลย ชีวิตที่อยู่ในบ้านของนวลวรรณไม่ต่างจากหมาตัวหนึ่งที่เธอเลี้ยงไว้
เพราะเขาไม่ได้ร่ำรวยเทียบเคียงภรรยา ทำให้โดนแม่ยายพูดจาส่อเสียดอยู่ตลอด ทั้งตอนนี้ก็ผ่านมาหลายปี นวลวรรณก็ยังไม่มีลูกเสียที นั่นทำให้เขายิ่งกดดัน
คมสันเห็นเพื่อนลงจากรถก็ตาลุกวาว เดินประกบข้างก่อนจะกระซิบถาม
“ใครมาส่งจ๊ะชะนีน้อย”
“พ่อเควิน”
“ฮะ”
“ชู่ว์!!!”
คมสันตกใจเป็นอย่างมาก แล้วก็โดนเพื่อนลากออกไปคุยด้านนอก เพราะสมาคมเผือกร้อนอยู่กันเต็ม
“ว่ายังไงเล่าสิ” คมสันอยากซักฟอก ไม่เช่นนั้นไม่มีสมาธิทำงานแน่
“เจอกันบังเอิญที่โรงเรียนเควิน แล้วก็เลยมาส่ง”
“เขารู้ไหมว่านั่นลูก”
“ไม่รู้แต่สงสัย”
“เห้อ...แน่สิยะลูกหล่อนไม่ได้หล่อนมาเลย ได้พ่อมาล้วนใบหน้าดีเอ็นเอขนาดนั้น”
นี่แหละที่เธอกลัว กลัวไปหมดเพราะลูกส่อเค้าไปทางพ่อหมด แล้วเขาจะไม่สงสัยได้อย่างไรกัน อีกอย่างใบหน้าลูกชายก็หล่อเสียขนาดนั้น
“แล้วจะบอกเขาไหม”
หญิงสาวส่ายหน้าพรืด!!
“ปิดไม่ได้นานหรอก บอกแล้วช่วยกันเลี้ยงลูกไม่ดีเหรอ อีกอย่างจะได้มีคนช่วยดูเวลาแกต้องกลับบ้านดึก”
“แต่เขารวยกลัวว่าเขาจะพรากลูกไป” เธอรู้ว่าเขาไม่ได้รักเธอ เรื่องเขากับเธอเป็นเพียงสัมพันธ์แบบชั่วคราวไม่ได้ผูกมัด
“ก็ตกลงกันสิ” คมสันถอนหายใจ ไม่ใช่ว่าตัวจะร่ำรวยอะไรหาเงินตัวเป็นเกลียว นั่งกินแต่ไข่ต้มมาม่าอยู่แค่นี้ ที่เหลือเอาเงินไปให้ลูกใช้
“เขาจะมารับเย็นนี้” เธอบอกสิ่งที่กังวลใจไป แต่เพื่อนของเธอกลับยิ้มร่าส่งกลับมา
“หึ...กลัวอะไรยะ...ก็ดีฉันจะได้เชิดใส่พวกชะนีขี้เผือกพวกนี้สักที” คมสันเมื่อรู้เรื่องแล้วก็เดินไปทำงานที่โต๊ะ
ส่วนวราภัคก็มองรูปชายหนุ่มที่เธอเคยถ่ายเขาไว้ตอนหลับแล้วก็ถอนหายใจ จนเมื่อมีข้อความสั่นแจ้งเตือนในแอปเขียว พร้อมกับสติ๊กเกอร์รอคอยอย่างน่ารัก
“อย่าลืมส่งรายการซื้อของมา”
สุดท้ายเธอก็พ่ายแพ้ให้กับคนช่างตื๊อ เพราะไม่อยากให้มีเรื่องมาถึงที่ทำงานจึงจดใส่กระดาษแล้วส่งกลับไป
รอยยิ้มของชวกรผุดขึ้น เมื่อเธอตอบกลับเขา และสติ๊กเกอร์ส่งจูบหัวใจแตกก็ส่งกลับมา
เขาปิดโทรศัพท์พร้อมกับรอยยิ้มเปื้อนใบหน้าขณะและกระซิบเบา ๆ กับตัวเองว่า
“คราวนี้หนีไม่รอดแน่” เขาปล่อยให้เธอหนีมาหลายปีแล้ว ตอนนี้สมควรที่จะจัดการจีบเอาเธอมาเป็นเมียสักที
- ผู้เขียน
