“แหม มองผมซะขนาดนั้น ทำไมไม่จับผมกลืนลงท้องไปเลยละ” เสียงทุ้มว่าอย่างเย้าแหย่ รอยยิ้มกระตุกที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“ใครมองคุณ” หญิงสาวปฏิเสธ เรื่องอะไรเธอจะยอมรับง่ายๆ กันละ
“ไม่ได้มอง ก็ไม่ได้มองสิ” อารอนว่าพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะเอ่ยรบกวนให้เธอช่วยไปหยิบเสื้อผ้าที่อยู่ในรถมาให้ เพราะเขามีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียว และชุดที่ใส่มาเมื่อคืนก็ดูจะยับเยินจนไม่สามารถนำมาสวมใส่ในตอนนี้ได้แน่ จะให้เขานุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเดินโทงๆ ลงไปเอาเสื้อผ้าเองในรถมันก็จะกระไรอยู่
“ช่วยไปเอาเสื้อผ้าให้ผมหน่อยได้ไหม”
“เรื่องอะไรมาใช้ฉัน คุณก็ไปหยิบเองสิ” ปรียาภัทรปฏิเสธทันควัน เรื่องอะไรที่เธอต้องทำตามที่เขาต้องการด้วย
“เอางั้นก็ได้” ชายหนุ่มไม่ได้ต่อว่าที่เธอแล้งน้ำใจ ร่างสูงสาวเท้าไปที่หัวเตียง ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกุญแจรถมาถือ แล้วสาวเท้ายาวๆ เดินตรงไปที่ประตู
มือหนากำลังจะจับลูกบิดประตูแต่ต้องชะงักเสียก่อน
