“วันนี้ผมมีความสุขเหลือเกินแอลลี่…เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมทำอาหาร”
เขาทำเสียงซาบซึ้ง
“แค่หั่นหมูยอเนี่ยนะคะ”
แอลลี่ไหวไหล่
“ใช่…คุณทำให้ผมได้ลองอะไรใหม่ๆ อยู่เสมอ…และผมมีความสุขมาก ชั่วชีวิตผมจะไม่ลืม”
หญิงสาวเงยขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของเขาช้าๆ
คำพูดนั้นมีนัยอ่อนไหวเกินกว่าที่แอลลี่จะปล่อยให้มันเป็นแค่ลมปากที่ลอยผ่านไปเพียงเผินๆ
“คุณหมายถึงเรื่องยำหมูยออย่างเดียวหรือเปล่าคะ…ที่ว่าชั่วชีวิตจะไม่ลืม”
“เปล่า…ผมหมายถึงทุกเรื่องที่เคยทำร่วมกับคุณ”
น้ำเสียงของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความรู้สึก
แอลลี่เริ่มไม่แน่ใจว่าการที่เธอพยายามจะใช้ไทเลอร์เป็นเครื่องมือแก้แค้นผู้คนในครอบครัวอัครพลไพศัลย์นั้น คือความคิดที่ถูกต้องแล้วหรือไม่
แทนที่ไทเลอร์จะเป็นเหมือนหมากตัวหนึ่งที่ช่วยเข้ามาคลา
