“อุ๊ย…เยอะไปค่ะ เกินมาเยอะค่ะ”
ป้าเหวียนทำท่าว่าจะยื่นธนบัตรคืนให้
“ไม่ต้องทอนครับ…ผมให้ ป้าเก็บเอาไว้เถอะ”
จู่ๆ ความคิดบางอย่างก็แล่นเข้ามาในหัวของไทเลอร์
“ป้ายังไม่ได้กินข้าวใช่ไหมครับ…เดี๋ยวผมเลี้ยง”
เขาผายมือไปยังร้านอาหารที่แลเห็นอยู่ไม่ไกล
“อุ๊ย…จะดีหรือคะคุณ”
ป้าเหวียนทำหน้าละล้าละลัง กำลังจะปฏิเสธว่าไม่หิว ขัดกับเสียงท้องซึ่งร้องโกรกกรากประท้วงหาอาหารขึ้นมาทันที เมื่อกลิ่นอาหารหอมกรุ่นลอยมายั่วน้ำลายเหมือนแกล้งกัน
สุดท้ายก็เดินตามไทเลอร์เข้าไปในร้านอาหาร
ไทเลอร์สั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ ป้าเหวียนไม่ขัดศรัทธา นับว่าเป็นมื้อที่อิ่มเอมที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้
“คุณไม่ทานด้วยกันหรือคะ…”
ป้าเหวียนวางช้อน ใบหน้าซื่อเงยขึ้นจากจานอาหาร ถามด้วยน้ำเสีย
