เช้าวันเสาร์แสนสดใส แสงแดดอ่อน ๆ สาดลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาในห้องครัว อันนาเดินไปเตรียมอาหารเช้า ส่วนมาร์คัสนั่งจิบกาแฟอยู่ตรงเคาน์เตอร์ ดูเอกสารไปพลาง
เสียงฝีเท้าเล็ก ๆ ดังขึ้นบนพื้นไม้ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงตื่นเต้นของลูกชายตัวน้อย
“คุณพ่อ! คุณแม่! วันนี้ผมขอพาเพื่อนมาที่บ้านได้ไหมครับ!”
มาร์คัสวางแก้วกาแฟลง มองลูกชายวัยสามขวบที่ยืนอยู่ตรงบันได พร้อมสีหน้าคาดหวังสุดชีวิต
“เพื่อนเหรอครับ ใครเอ่ย?” มาร์คัสถามด้วยรอยยิ้ม
“ชื่อลูคัสครับ!” ซานเตอร์พูดเร็วอย่างตื่นเต้น “เขาไม่มีพี่ชาย ไม่มีน้องสาว เขาบอกว่าอยากเห็นบ้านของผม ผมเลยชวนมาเล่นด้วยกัน!”
อันนาหันมายิ้มแล้วพูดเบา ๆ
“แน่นอนค่ะลูก แม่จะเตรียมขนมไว้ต้อนรับเพื่อนซานเตอร์เองนะ”
“เย้! ขอบคุณครับ!” เด็กน้อยกระโดดดีใจอย่างเต็มแรง
บ่ายวันเดียวกัน
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นเบา ๆ
ติ๊ง…ต่อง
ซานเตอร์รีบวิ่งไปเปิดประตูพร้อมมาร์คัส
ตรงหน
