คุยกันครั้งแรก
1539 คำ
เย็นนี้หลังจากเลิกงานแล้วกชณิชาก็แวะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หอพักของตัวเองจากนั้นก็กลับมาที่คอนโดมิเนียมของธามนิธิเพราะคุณสุจิตราแจ้งว่าเขาน่าจะเดินทางมาถึงเมืองไทยประมาณไม่วันศุกร์ก็วันเสาร์ เธอจึงต้องมารอเขาที่นี่ก่อน
หญิงสาวเห็นรูปถ่ายของเขาแล้วรู้สึกได้เลยว่าเจ้านายของเธอคนนี้เป็นผู้ชายที่หล่อและหุ่นดีมากๆ แต่เธอยังไม่เคยเจอตัวจริงเขาเลยสักครั้งแม้จะทำงานที่บริษัทนั้นมาแล้วหนึ่งปีก็ตาม กชณิชาคิดว่าการแอบรับงานของเขาแบบนี้คงไม่มีปัญหาอะไรเพราะปกติก็ไม่เคยเจอกันที่บริษัทอยู่แล้ว
ขณะที่กำลังเก็บของสดที่ซื้อมาจากตลาดเข้าตู้เย็นเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นเบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์ที่ไม่เธอได้บันทึกไว้หญิงสาวลังเลว่าจะกดรับดีหรือเปล่าแต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าสุจิตราเคยให้เบอร์โทรศัพท์ของตนเองกับธามนิธิไปเธอก็รีบกดรับทันที
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดี ผมธามนะ”
“สวัสดีค่ะคุณธาม คุณกลับมาถึงเมืองไทยแล้วเหรอคะ” หญิงสาวค่อนข้างแปลกใจเพราะวันนี้มันเป็นวันพฤหัสบดีเขาไม่น่าจะเดินทางมาถึงเมืองไทยแล้ว
“เปล่าหรอกตอนนี้ผมยังอยู่ที่อังกฤษน่ะ ที่โทรมาก็จะถามว่าอยากได้ของฝากอะไรไหม”
“ของฝากเหรอคะ”
“อือ ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้างน่ะ เกรซอยากได้อะไรล่ะ กระเป๋ารองเท้าน้ำหอมบอกมาได้เลยเดี๋ยวผมจะซื้อไปฝาก” เขาเรียกเธออย่างสนิทสนมทำให้กชณิชารู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้คุยกับนายจ้าง
“ไม่เอาดีกว่าค่ะเกรซเกรงใจ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกอยากได้อะไรก็บอกมาเลย”
“ถ้าคุณธามอยากซื้อของมาฝากเกรซจริงๆ ขอเป็นขนมหรือไม่ก็พวกช็อกโกแลตได้ไหม”
“ไม่อยากได้กระเป๋าแบรนด์เนมสักใบเหรอ ซื้อที่นี่ถูกกว่าที่เมืองไทยมากเลยนะ”
“ไม่ดีกว่าค่ะ กระเป๋าแบรนด์เนมพวกนั้นเกรซว่าราคามันแพง”
“ที่ไม่อยากได้เพราะกลัวว่าผมจะหักจากเงินเดือนหรือไง”
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ แต่เกรซคิดว่ามันไม่มีความจำเป็นเลย”
“ถ้าผมซื้อไปฝากล่ะ”
“ก็แล้วแต่คุณธามค่ะ แต่เกรซคิดว่าอย่าสิ้นเปลืองเลยขอแค่ขนมกับช็อกโกแลตก็พอ”
“ตกลงผมจะขนมไปฝากก็แล้วกันนะ”
“ขอบคุณค่ะ คุณธามจะมาถึงเมืองไทยวันไหนคะ”
“น่าจะวันเสาร์นะ”
“แล้วคุณจะเข้ามาหาเกรซที่คอนโดเลยหรือเปล่าคะ”
“ถามทำไมหรืออยากจะเจอผมมาก”
“เปล่าหรอกค่ะ แต่ถ้าคุณบอกก่อนว่าจะมาเกรซก็จะได้เตรียมตัว”
“ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าลงเครื่องแล้วจะไปที่ไหนก่อนเตรียมตัวไว้หน่อยก็ดี คุณจี๊ดบอกเงื่อนไขทั้งหมดแล้วใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ เกรซตรวจเลือดฉีดยาคุมเรียบร้อยแล้ว”
“แสดงว่าพร้อมทำงานทันทีเมื่อผมถึงเมืองไทยใช่ไหม”
“เกรซคิดว่าพร้อมค่ะ”
“ทำไมตอบเหมือนไม่ค่อยมั่นใจเลยหรือว่าไม่เคยจริงๆ”
“คุณธามไม่เชื่อเหรอคะ”
“ก็มันเชื่อยาก”
“เกรซก็ไม่รู้จะพูดยังไงให้คุณเชื่อ”
“ไม่ต้องเครียดหรอกนะว่าผมจะเชื่อไหมเพราะถ้าผมกลับไปเมืองไทยก็รู้ว่าจริงหรือเปล่า เพราะผมจะพิสูจน์เอง ผมเหนื่อยมากๆ กับการมาทำงานครั้งนี้หวังว่ากลับไปเมืองไทยเกรซจะทำให้ผมหายเหนื่อยและหายเครียดนะ”
“เกรซจะไม่ทำให้คุณธามผิดหวังค่ะ” หญิงสาวตอบอย่างมั่นใจ ถึงแม้เธอจะไม่เคยนอนกับผู้ชายแต่ตั้งแต่ตกลงรับงานกับคุณสุจิตราเธอก็ศึกษาเรื่องนี้มาอย่างดีและคิดว่าจะทำให้เจ้านายของเธอพอใจ นอกจากจะศึกษาจากอินเทอร์เน็ตแล้วหญิงสาวยังเรียนรู้วิธีการพูดคุยและการเอาใจผู้ชายมาจากพี่พลอยใสอีกด้วย
“ผมก็หวังว่ามันจะคุ้มค่ากับเวลาที่ผมรอคอยมาเกือบสามอาทิตย์นะ” ธามนิธิแทบอยากจะรีบบินกลับมาเพราะได้คุยกับเธอแล้วก็ทำให้อยากจะเจอตัวจริงไวๆ
“แน่นอนค่ะ”
“ก่อนหน้าที่ผมจะโทรมาเกรซทำอะไรอยู่เหรอ”
“กำลังเอาของสดที่ซื้อมาเข้าตู้เย็นค่ะ”
“ทำกับข้าวกินเองเหรอ”
“ค่ะก็แถวนี้หาร้านอาหารตามสั่งยากเกรซเลยคิดว่าซื้อมาทำกินเองจะดีกว่า แต่เกรซทำไม่เก่งหรอกนะคะทำได้แค่พวกข้าวผัดกับผัดกะเพราเองค่ะ” กชณิชารีบออกตัวเพราะกลัวว่าเขาจะให้เธอทำอาหารให้ทาน
“แล้วถ้าผมอยากกินฝีมือเกรซล่ะ”
“อย่าเลยค่ะ เกรซทำได้แค่กินคนเดียว เกรซกลัวคุณธามกินแล้วจะท้องเสียค่ะ”
“ถ้ามีโอกาสก็ทำให้ผมกินบ้างก็แล้วกันนะ เมนูโปรดของผมก็คือข้าวหมูทอดกระเทียมพอจะทำได้ไหมล่ะ”
“ก็พอได้ค่ะ ถ้าคุณธามกลับมาแล้วอยากกินเกรซก็จะทำให้นะคะแต่ไม่รับรองความอร่อยนะคะ”
“อร่อยหรือไม่อร่อยผมจะเป็นคนตัดสินเองนะ” ธามนิธิอยากจะลองชิมทั้งข้าวหมูทอดและตัวคนทำ เขาไม่รู้ว่าเธอจะอร่อยมากแค่ไหน แต่เพราะรู้มาว่าเธอยังไม่เคยเขาจึงไม่คาดหวังอะไรมากแต่ที่ตัดสินใจเลือกก็เพราะรู้สึกถูกใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นรูปถ่าย
“ได้ค่ะ เกรซจะทำอย่างสุดฝีมือเลยนะคะ”
เขาชวนเธอคุยเรื่องทั่วไปอีกไม่นานก็วางสาย
แม้ว่าธามนิธินายจ้างของตนเองวางสายไปแล้วกรณิชาก็รู้สึกตื่นเต้นไม่หาย หัวใจของเธอยังคงเต้นแรงเพราะไม่คิดว่าเขาจะโทรศัพท์มาหาเพราะคุณสุจิตราเคยบอกว่าเขามักจะโทรหาก็ต่อเมื่อเรียกใช้งานเท่านั้น
การได้คุยกับเขาเพียงไม่กี่นาทีก็ทำให้กชณิชารู้สึกว่าเขาน่าจะเป็นเจ้านายที่ใจดีคนหนึ่งเขาไม่ถือตัวเลยสักนิด มันเลยทำให้ความเครียดของเธอลดน้อยลง
กชณิชาไม่ได้บอกกัญญาวีร์ว่าคนที่เธอจะต้องมานอนด้วยนั้นเป็นรองประธานของบริษัทที่ตนเองทำงานอยู่เพราะเรื่องนี้เธอคุยกับคุณสุจิตราแล้วว่าจะรู้กันเพียงแค่สองคนเท่านั้น ถึงแม้กัญญาวีร์จะเป็นเพื่อนที่ไว้ใจได้มากที่สุด แต่เรื่องแบบนี้ก็คิดว่าไม่บอกจะดีกว่า เธอจะให้เพื่อนรู้แค่เธอรับงานจากผู้ชายคนหนึ่งและจะไม่บอกใครอย่างเด็ดขาดว่าเขาคือใครเพื่อป้องกันปัญหาที่จะตามมาทีหลัง
แต่เมื่อได้คุยกับเขาแล้วก็อยากจะเล่าให้กับเพื่อนฟังกชณิชาเลยไลน์ไปถามว่ากัญญาวีร์ว่างที่จะคุยกับเธอหรือเปล่า เมื่อฝ่ายนั้นบอกว่าว่างเธอก็รีบโทรศัพท์ไปหาทันที
“ตอนนี้กัญอยู่กับแฟนหรือเปล่า”
“ไม่หรอกพี่เบสเพิ่งกลับไปเมื่อกี้นี้เอง นายจ้างของเกรซกลับมาจากต่างประเทศหรือยัง”
“ยังเลยแต่เมื่อกี้เขาโทรมาหาเกรซด้วยนะ”
“เป็นไงบ้างเขาคุยดีไหม”
“ก็ดีนะเขาโทรมาถามเกรซว่าอยากได้ของฝากอะไรจากอังกฤษ”
“แล้วเกรซบอกไปว่ายังไง”
“เกรซบอกให้เขาซื้อขนมกับช็อกโกแลตน่ะ”
“แค่นั้นเองเหรอเกรซ ถ้าเป็นกัญนะกัญจะขอให้เขาซื้อกระเป๋าเบรนด์เนมมาฝาก”
“เขาก็ถามนะแต่เกรงใจน่ะ เกรซกับเขายังไม่เคยเจอกันเลยจะขอเขาซื้อของแพงแบบนั้นได้ยังไง แค่รับงานแบบนี้เขาก็คิดว่าเราเป็นผู้หญิงหิวเงินแล้ว”
“เขาพูดแบบนั้นเหรอเกรซ”
“ไม่หรอกแต่เกรซไม่อยากรับของแพงจากเขา”
“แต่กัญว่าถ้าเขาเต็มใจให้เกรซก็น่าจะรับไว้”
“แต่เกรซก็ไม่รู้ว่าเขาจะซื้อมาฝากอย่างที่พูดหรือเปล่า”
“ถ้าเขาซื้อมาฝากจริงๆ เกรซต้องรับไว้นะเพราะถ้าไม่รับเขาอาจจะเสียหน้าหรือเสียความรู้สึกก็ได้”
“มันไม่น่าเกลียดใช่ไหม”
“ไม่หรอกเราไม่ได้เป็นคนโทรไปขอให้เขาซื้อมานี่ อย่าคิดมากเลยนะเกรซราคากระเป๋ามันก็คงแค่เศษเงินของเขานั่นแหละ ในเมื่อจะทำแบบนี้กับลูกค้าแค่คนเดียวเกรซก็ต้องตักตวงเอามาให้คุ้มนะ ความจนมันน่ากลัวนะเกรซ”
- ผู้เขียน
