พรหมพ่ายรัก

พรหมพ่ายรัก : หัวเสีย...2

“ได้ค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะพาไปดูที่ห้องควบคุมวงจรปิดนะคะ” ไพจิตรเอ่ยอย่างเอาใจ และเป็นห่วงว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับลูกค้าวีไอพีของตน แต่เธอไม่กล้าซักถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เมื่อเข้ามาที่ห้องควบคุมวงจรปิด พงศกรก็ได้ดูภาพทั้งหมด และก็เป็นโชคร้ายที่วงจรปิดตัวที่มองเห็นหน้าห้องของเขาเกิดเสีย ทำให้เขาไม่เห็นหน้าของผู้หญิงคนนั้น ส่วนวงจรปิดตัวอื่นก็จับภาพได้ไกลๆ มองเห็นแค่เพียงว่าเป็นผู้หญิงร่างเล็ก ซึ่งเขารู้สึกคุ้นตาเหลือเกิน แต่ไม่รู้ว่าเคยเห็นเธอที่ไหน เขานึกไม่ออกจริงๆ

“ขอภาพทั้งหมดของผู้หญิงคนนี้ส่งให้ผมที” พงศกรเอ่ยกับไพจิตรอย่างหัวเสีย เขาเสียเงินให้โรงแรมนี้มากมาย แต่พอเขาต้องการข้อมูลที่สำคัญมากสำหรับเขา เขาก็ต้องพบกับความผิดหวังอย่างไม่น่าให้อภัย

“ดิฉันขอโทษนะคะคุณพงศกร ทางเราจะรีบแก้ไขเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด แล้วเรื่องส่งไฟล์ทั้งหมดที่มีให้เดี๋ยวดิฉันจะจัดการให้เร็วที่สุดนะคะ” ไพจิตรก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด ห้องพักที่แสนแพงไม่น่าจะมีระบบความปลอดภัยหละหลวมเท่านี้

“ผมคาดหวังกับการจ่ายเงินของผมนะครับ แต่วันนี้คุณทำให้ผมแปลกใจมาก วงจรปิดเสีย ทั้งที่มีเจ้าหน้าที่เฝ้าตลอด” พงศกรแค่นเสียงด้วยความไม่พอใจ เขาจะไปตามผู้หญิงคนนั้นเจอได้ยังไง นี่มันเท่ากับงมเข็มในมหาสมุทรชัดๆ แล้วกลับกันเหตุการณ์เมื่อคืนไม่ใช่เรื่องนั้น แต่เป็นเรื่องการลักทรัพย์ เรื่องคงไม่จบแบบนี้แน่นอน

“ดิฉันต้องขอโทษอีกครั้งนะคะคุณพงศกร ดิฉันจะทำเรื่องขอคืนเงินที่พักเมื่อคืนนี้ให้นะคะ ถือว่าเป็นคำขอโทษจากพวกเรา ช่วยรับคำขอโทษจากพวกเราด้วยนะคะ” ไพจิตรยังไม่กล้าสบตาชายหนุ่ม เพราะเธอรู้สึกผิดและรู้สึกอายมากที่รู้ว่าวงจรปิดโรงแรมเสีย และจากที่เจ้าหน้าที่ห้องควบคุมวงจรปิดแจ้ง ก็คือเสียมากว่าหนึ่งสัปดาห์แล้ว แต่ผู้บริหารระดับสูงยังไม่อนุมัติงบจัดซื้ออุปกรณ์ นั่นทำให้แขกวีไอพีของเธอหัวเสียเป็นอย่างมาก

“ส่งคลิปทั้งหมดที่คุณมีให้ผม แล้วก็ไม่ต้องทำคืนเงินมาให้ผมหรอกนะ เงินแค่นั้นผมไม่เสียดายหรอก แต่นี่คงจะเป็นการใช้บริการครั้งสุดท้ายของผมกับที่นี่แล้วล่ะ” พงศกรเอ่ยเสียงเครียด เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก และคิดว่าจะไม่กลับมาใช้บริการที่นี่อีกเป็นอันขาด

“ต้องขอโทษคุณพงศกรนะคะ ดิฉันจะส่งคลิปให้เร็วที่สุด หวังว่าโอกาสหน้าจะได้รับใช้คุณพงศกรอีก ทางเราจะรีบปรับปรุงเรื่องนี้อย่างด่วนที่สุด ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ” ความโกรธของชายหนุ่มแผ่รังสีจนไพจิตรไม่กล้ายื้ออะไร เธอได้แต่หวังว่าเหากขาใจเย็นแล้ว เขาอาจจะกลับมาใช้บริการที่นี่อีก

ส่วนพงศกรนั้นได้แต่เดินออกมาด้วยความหัวเสีย ช่องทางที่จะสืบไปถึงตัวเธอช่างมืดมนจริงๆ จะมีก็เพียงแต่กำไลข้อมืออันนี้เท่านั้น แต่มันก็ยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรเสียอีก เขาอยากเจอเธออีกครั้ง แล้วก็อยากรู้ว่าที่เธอนอนกับเขา เธอทำแบบนั้นเธอต้องการอะไรจากเขากันแน่ นี่เป็นเรื่องที่เขาต้องตามหาความจริงให้ได้