“ค่ะคุณท่าน” เธอกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย เข้าใจเลยว่าคนที่อดอยากไม่มีข้าวกินและหิวมันเป็นยังไง เธอไม่สงสัยเลยว่าทำไมย่าทวดของเธอถึงได้อุปการะเด็กกำพร้าเอาไว้มากมาย นอกจากส่งเสียให้เล่าเรียนแล้วยังดูแลเรื่องอาหารการกินเป็นอย่างดี สมัยก่อนท่านเล่าให้ฟังว่าท่านเคยเป็นเด็กจรจัดมาก่อน เลยรู้ว่าความหิวมันเป็นเช่นไร ขนาดเธอไม่ได้รับอาหารแค่มื้อเดียว ยังหิวขนาดนี้
“พักผ่อนให้หายดีก่อนนะ อีกสองวันจะมีงานหมั้น จะได้สดชื่น”
“ค่ะคุณท่าน”
“ฉันไปล่ะ ฝากเราด้วยนะพ่อราช ดูแลว่าที่คู่หมั้นของเราให้ดีล่ะ” ท่านกำชับหลานชาย
“ครับ” เมื่อหลานชายรับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะ ท่านก็เดินจากไปอย่างโล่งอก
“กินเยอะๆ นะ” นรราชบอกคนตรงหน้า
“เนยอิ่มแล้วค่ะ อาหารเยอะแยะไปหมดเลย กินไม่หมดแล้วค่ะ”
“อิ่มแล้วเหรอ”
“ใช่ค่ะ ถ้ายังกินต่อ ท้องต้องแตกแน่ๆ เลยค่ะ” เธอตอบเขาแล้วยิ้ม นรราชวางมือบนศีรษะเล็กโยกไปมาเบาๆ ก
