“ในห้องเก็บของครับ เธอโดนขังเอาไว้”
“ใครทำ” หญิงชราถามเสียงดัง กวาดสายตามองทุกคน
“แล้วนัสรินทร์ ดมิสราและอรณีไปไหน” ประโยคนั้นทำให้ทุกคนหันไปมอง
“ไปตามสามคนนั่นมา”
“คุณทั้งสามหนีไปโน่นแล้วค่ะ” ดอกปีบรีบพูด ก่อนจะวิ่งไปดักหน้าเอาไว้
“ฝีมือเธอสามคนอีกแล้วเหรอ” หญิงชราเอ่ยถามเสียงเข้ม
“คุณท่านอย่าโกรธพวกเราเลยนะคะ พวกเราสำนึกผิดแล้ว” สามสาวประสานเสียงกัน
“ไปซะ” คำประกาศิตนั้นทำให้ทุกคนสะดุ้ง ประภาพรและเลอศักดิ์ตรงเข้าไปอ้อนวอนกอดแข้งกอดขาหญิงชราตามลูกๆ ไปด้วย
“ฉันไม่เคยสอนให้ลูกหลานเป็นแบบนี้” ท่านขยับเท้าหนี
“คะ... คุณท่านคะ” นิรินที่อยู่ในอ้อมแขนของนรราชเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาหวิว แต่ทุกคนก็ได้ยินชัดเจน
“แม่เนยเป็นยังไงบ้าง” ท่านเดินไปหาซับหน้าให้อย่างอ่อนโยน
“อย่าไล่พวกพี่ๆ ไปเลยค่ะ เนยขอร้อง”
“ทำไม พวกนั้นทำกับเธอถึงขนาดนี้”
“ใช่ ปล่อยเอาไว้ไม่ได้” นรราชเสียงเข้มขึ้นมาในทันที
