“เป็นยังไงบ้าง” เขาลูบหลังลูบไหล่ให้เธอ มองอย่างสงสาร
“ใกล้ถึงหรือยังคะลุงราช”
“ใกล้แล้วล่ะ อดทนอีกหน่อย” เขาเอาน้ำให้เธอบ้วนปาก ก่อนจะอุ้มพาไปนั่งพักในเรือ ส่งยาดมให้เธอดม ทำให้อาการของเธอดีขึ้น
“วันหลังคงต้องกินยาก่อนขึ้นเรือนะ กินตอนนี้ไม่ทันแล้วล่ะ” เขาหยิบผ้าคลุมไหล่มาคลุมให้ นั่งยองๆ ลงตรงหน้า นิรินยิ้มให้เขา
“เนยขอโทษนะคะ เป็นภาระให้ลุงราชอีกแล้ว”
“ไม่หรอก ความผิดของฉันเอง” เขาบอกเสียงนุ่ม ลูบผมสลวยของเธอไปมา
“ลุงราชโหมดนี้น่ารักจังเลยค่ะ” เธอกุมมือเขาเอาไว้มองสบตาหวานหยด
“น่ารักก็ต้องให้รางวัล”
“เดี๋ยวไปถึงเกาะ เนยจะทำกับข้าวอร่อยๆ ให้กินนะคะ”
“ไม่ใช่เรื่องกับข้าวเสียหน่อย”
“เอ่อ... ไม่คุยด้วยแล้วค่ะ” เธอหันหลังหนีพอโดนทวงเรื่องอื่นที่จะทำด้วยกันและมันก็เต็มไปด้วยความวาบหวาม
“นั่นไงถึงแล้ว” เขาบอกเธอ ชี้มือไปยังเบื้องหน้า นิรินมองเกาะด้านหน้าแล้วยิ้มกว้าง เธอไม่เคยมาที่เ
