กว่าหัวใจจะยอมรัก

บทที่ 4 เคยรักกันบ้างไหม 3

แม้แต่จะยิ้มเยาะ ธีริญก็ยังยิ้มไม่ออก ใครต่อใครต่างก็รู้ว่าสามีเธอเป็นเจ้าของบริษัทใหญ่โต มีแค่เธอคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย

ปวดใจไหมล่ะ?

ความจริงที่ช็อกความรู้สึกของเธอให้ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก ทำให้ธีริญไม่อาจทนอยู่ตรงนี้ได้ อารมณ์หลากหลายประดังเข้ามาเหมือนคลื่นคลั่ง ถาโถมโหมซัดจนเธอไม่สามารถยืนปั้นหน้าวางเฉยได้ เพราะหัวใจเธอถูกทำลายไม่เหลือชิ้นดี

“ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”

หญิงสาวหมุนตัวเดินหนีมาทันทีอย่างคนขี้แพ้ ใจเธอเจ็บเกินกว่าจะแสร้งทำเป็นว่าเข้มแข็งได้ จะให้เธอเผชิญหน้ากับภิฌานและผู้หญิงของเขาแบบไหน เธอจะทนกับสายตาเยาะเย้ยเย็นชาของพวกเขาได้อย่างไร ต้องทำอย่างไรถึงจะไม่รู้สึกรู้สา ไม่เจ็บไม่ปวดให้เขายิ่งสมเพช การเผชิญหน้ากับคนที่ไม่รักเราไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

ธีริญกำมือแน่น เงยหน้ามองผู้หญิงในกระจกที่น้ำตาอาบน้ำ สีหน้าอ่อนแอไร้เรี่ยวแรง ก่อนจะหลับตารับสภาพตัวเองไม่ได้ เกลียดที่ตัวเองไม่เอาไหน จิตใจคอยแต่จะอ่อนไหวร้าวรานเพราะผู้ชายเฮงซวยคนนั้น ทั้งที่ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมัวมาทำตัวอ่อนแอ เธอยังมีอีกสองชีวิตที่ต้องดูแล หากเธอล้มไปสักคน ใครเล่าจะดูแลลูกกับแม่ของเธอ

หญิงสาวเตือนสติตัวเองซ้ำๆ คล้ายสะกดจิต ได้ผลดีเกินคาด ถึงไม่เห็นแก่ตัวเองก็ต้องนึกถึงคนสำคัญเอาไว้ก่อน เธอเปิดก๊อกน้ำล้างหน้าพอให้ใจเย็นลง ซับแล้วแต่งหน้าปกปิดร่องรอยร้าวราน ยืดอกเชิดหน้าพกพาความมั่นใจเข้าไว้ สูดลมหายใจลึกๆ เรียกความกล้าแกร่งให้ตัวเอง

“สู้ๆ เธอทำได้ธีริญ” เธอกำมือมองสำรวจตัวเองว่าดูดีมาดมั่น แล้วก็เตรียมจะก้าวเท้าออกจากห้องน้ำ แต่ประตูถูกเปิดเข้ามาก่อนพร้อมกับเจ้าของร่างงามระหงที่หยุดยืนกอดอกประจันหน้ากับเธอ เอาตัวขวางทางท่าทางโอ้อวดเอาเรื่อง

“เป็นไงคะ ได้มาเจอฉันที่นี่ แปลกใจมั้ย” พันธิตราเลิกคิ้วถาม ไม่แปลกใจเลยสักนิดที่เจอธีริญ เพราะรู้อยู่แล้วและหล่อนก็รอวันนี้ วันที่จะได้ข่มเมียของภิฌานให้อยู่ใต้อุ้งเท้าหล่อน

ธีริญจับจ้องผู้หญิงตรงหน้าอย่างนึกเสียดาย นามสกุลพ่อหล่อนดังไม่น้อย เพราะเป็นมหาเศรษฐีมีกิจการอสังหาฯ และโรงงานหลายแห่ง อยากรู้ข้อมูลอะไรก็พิมพ์หาได้เลยทันที หากเธอเปรียบตัวเองเป็นคุณหนู พันธิตราก็เป็นเจ้าหญิงตัวจริงเสียงจริง หล่อนรวยชนิดที่ไม่ต้องทำงานก็มีกินมีใช้ชาตินี้ยันชาติหน้า หล่อนอยากได้ผุ้ชายแบบไหน แค่ชี้นิ้วผู้ชายพวกนั้นก็พร้อมสยบอยู่แทบเท้าหล่อน แต่ที่หล่อนยอมมาทำงานเป็นเลขาต๊อกต๋อยของสามีเธอ คำตอบมีเพียงอย่างเดียว

หล่อนอยากได้ภิฌาน

“แปลกใจทำไมกันคะ คุณเป็นเลขาของสามีฉัน มีหน้าที่มาต้อนรับฉันที่เป็นทั้งแขกและ ‘ภรรยา’ คุณภิฌาน ก็ถูกต้องแล้วนี่คะ” ธีริญตอกกลับนิ่มๆ พลางยิ้มยั่ว ย้ำถึงสถานะแตกต่างกันของเธอที่เหนือกว่าหล่อนให้ยิ่งเจ็บใจจนแทบกระทืบเท้าเต้นเร่าๆ

พันธิตราฝืนยิ้ม แม้จะโมโหจนแทบแยกเขี้ยวใส่ศัตรูหัวใจที่มาแย่งตำแหน่งของหล่อนไป ทั้งที่แม่นี่ไม่คู่ควรกับภิฌานเลยสักนิด

“ฮึ! คิดว่าพี่ฌานเขาสนใจผู้หญิงที่ทำหน้าที่แค่บนเตียงแบบเธองั้นเหรอ” หล่อนเหยียดปากยิ้มเยาะ “ถ้าเขารักหรือให้เกียรติเธอจริง ป่านนี้เขาเปิดตัวเธอไปนานแล้ว ดูสิ...ฉันทำงานที่ โกลบอล มาเกือบสองปี ยังไม่เคยได้ยินพี่ฌานบอกว่าแต่งงานเลยสักครั้ง แล้วถึงเธอจะทำเป็นพูดดีก็เถอะ แต่ฉันรู้ว่าเธอเองก็จะไม่รู้ว่าสามีตัวเองเป็นเจ้าของบริษัทใหญ่โตแบบนี้ เธอว่ามันน่าตลกมั้ยล่ะ”

ตลกสิ...มันตลกตั้งแต่ที่เธอยอมจดทะเบียนโดยไม่มีงานแต่ง แถมยังต้องเซ็นสัญญาบ้าๆ พวกนั้นแล้ว!

ธีริญโดนคำพูดเยาะเย้ยเฉียบคมแทงทะลุเข้ากลางใจ เจ็บปวดจนสีหน้าเกร็งแปลกๆ จะยิ้มก็ไม่ได้ ร้องไห้ก็ไม่ออก ความทรมานตีรวนวิ่งวนอยู่ในอก กระแทกหัวใจอย่างรุนแรงจนร้าวลึกปริแยกแทบจะแตกสลายไปเสียตรงนี้ ป้อมปราการความเข้มแข็งที่เพียรสร้างขึ้นทลายกลายเป็นซากปรักหักพัง

“...” ดวงตากร้าวเขม็งของธีริญมองพันธตราที่ก้าวเข้ามาประชิดหน้ากันตรงๆ ใช้คำพูดเชือดเฉือนหัวใจเธอให้ยิ่งเจ็บลึกโดยไร้คำโต้ตอบว่า

“เลิกหลอกตัวเองได้แล้ว เธอก็รู้ว่าพี่ฌานไม่ได้รักเธอเลย ที่เขายอมแต่งงานกับเธอก็เพื่อพ่อของเขา อีกไม่นานเขาก็หย่ากับเธอ” พันธิตรายกมือให้เธอเห็นแหวนเพชรเม็ดงามที่สวมอยู่บนนิ้วนางของหล่อน ไม่ได้พูดแต่ก็ทำให้เธอเข้าใจความหมายที่หล่อนต้องการจะบอกได้ดี

“ไหนๆ ก็ต้องหย่ากันอยู่แล้ว เธอก็อย่ายื้อให้ตัวเองยิ่งเจ็บเลยนะ เพราะมีแต่เธอเท่านั้นที่จะเป็นฝ่ายเสียกับเสีย ถ้าเธอยอมเข้าใจอะไรง่ายๆ ฉันกับพี่ฌานก็คงจะไม่ใจร้ายกับเธอหรอก” หล่อนคีบที่เตรียมไว้ยื่นไปตรงหน้าธีริญ สะบัดเบาๆ เหมือนจะล่อให้อีกฝ่ายตาโตกับจำนวนเงินที่กรอกลงไป

“เธอกำลังหาเงินใช้หนี้อยู่ไม่ใช่เหรอ สามล้านสำหรับค่าตัวเธอ ไม่น้อยไปใช่มั้ย”

“...”

ธีริญมองคนที่ใช้เงินฟาดหัวขอผัวเธอแล้วแค่นยิ้ม เงินแค่นี้จะเทียบกับความรักและความทุ่มเททั้งหมดที่เธอมอบให้คนไร้หัวใจได้อย่างไร ไหนจะความเจ็บปวดจนใจพังยับ ซึ่งไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนกว่าจะซ่อมให้หายดีได้

“อยากได้ของดีเกรดพรีเมียม แต่ไม่ลงทุนเลยนะคะ เงินแค่นี้จะไปพอยาไส้ฉันได้ยังไง”