สัมผัสอ่อนโยนบนปลายนิ้วทำให้ใจเธอสั่น หวนนึกถึงลาดไหล่และแผ่นหลังกว้างที่ชื่นชอบหูเธอก็ร้อนผ่าว ธีริญเม้มปากส่ายหน้า อยากจะชักเท้าหนีแต่เขาขืนมือดึงเอาไว้
“ต่อไปไม่ต้องใส่รองเท้าคู่นี้แล้วนะ” ภิฌานเขี่ยมันไปไกลๆ ก่อนจะหยิบคู่ใหม่ที่พนักงานเตรียมรอไว้มาสวมใส่แทน
“คู่นี้เป็นไง ใส่แล้วรู้สึกสบายมั้ย”
ธีริญขยับเท้าไปมาลองลงน้ำหนัก มองรองเท้าที่สวมใส่นุ่มสบายอย่างพึงพอใจ ต้องยอมรับว่าของแพงคุณภาพและการตัดเย็บย่อมดีกว่า สวมแล้วเบาเท้าราวกับเดินอยู่บนปุยนุ่นก็ไม่ปาน ถือว่าภิฌานตาถึงเลือกของดีมีรสนิยม
“ก็ดี” เธอแกล้งตอบแบบขอไปที ไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอชอบ ภิฌานจึงถอดมันออกแล้วเอาคู่ใหม่มาสวมให้แทน
“ลองคู่นี้ดูสิ”
ภิฌานถอดๆ สวมๆ รองเท้าให้เธออีกหลายคู่ คอยดูสีหน้าว่าเธอชอบหรือไม่ชอบ สวมใส่แล้วสบายหรืออึดอัดเจ็บเท้ารึเปล่า ปากก็พูดไม่หยุดว่า
“งานของคุณต้องเดินทางไปโน่นมานี่ทั้งวัน แทบไม่ได้หยุ
