“โอ๊ย! เบาได้เบาลูก แม่รู้แล้วค่ะว่าหนูรักพ่อ” เธอโอดครวญอย่างน้อยใจที่ภิฌานมีลูกเป็นพวก แกชอบนักละยามที่พ่อแสดงความรักทักทายแกผ่านแม่อย่างเธอแบบนี้ และมักจะถีบเธอแรงๆ ทุกครั้งตอบกลับพ่อของแก
ลูกหนอลูก แม่อุ้มท้องแท้ๆ แต่ดันเข้าข้างพ่อซะยังงั้น!
“เป็นอะไร ร้องเสียงดังเชียว” ภิฌานตาลุกทันทีที่ได้ยินแม่ของลูกหวีดร้องกึ่งจุกกึ่งตกใจ ฝ่ามือลูบไล้ไปทั่วหน้าท้องเธออย่างร้อนใจแกมวิตก
“ลูกดิ้นค่ะ” ธีริญนิ่วหน้าตอบ
เขาหลุบตามองไปยังหน้าท้อง มือลูบคลำเจ้าตัวน้อยที่นอนเล่นอยู่ในนั้นอย่างนุ่มนวลยิ่งกว่าเดิม ทั้งเป็นห่วงและหวังจะช่วยบรรเทาอาการเจ็บจุกของธีริญ รวมถึงบอกกับเจ้าตัวเล็กแสนซนด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มที่ชวนให้คนฟังใจสะท้านน้ำตารื้นว่า
“เด็กดีของพ่อ อย่าแกล้งคุณแม่แรงนักสิครับ คุณแม่เจ็บรู้มั้ย”
ภิฌานพลิกร่างกลมๆ ของคุณแม่นอนหงาย เคลื่อนตัวลงต่ำประทับจูบที่หน้าท้องนูนๆ พรมจูบพรมหอมราวกับเขาก
