กว่าหัวใจจะยอมรัก

บทที่ 6 ตอแยไม่เลิก 2

เพื่อประวิงเวลาขอทำใจ ธีริญจึงอาสาไปช่วยเลขาจัดเตรียมของว่างต้อนรับแขกคนสำคัญ พอเดินเข้ามาภายในห้องประชุมสองขาก็พลันชะงัก คนทั้งคนก็ตัวแข็งทื่อ เมื่อสายตาปะทะสานสบกับเจ้าของดวงตาสีดำเข้มนั่งเป็นประธานอยู่บนหัวโต๊ะอย่างสง่าผ่าเผย

ไหนว่าเขาไม่มาไงล่ะ?

หญิงสาวยืนขาตายอยู่ตรงนั้นด้วยหัวใจที่สั่นไหว เธอยังไม่ทันได้เตรียมใจให้เข้มแข็งพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับเขาเลย

“น้องริญเหม่ออะไรอยู่จ๊ะ รีบเดินเข้าไปเสิร์ฟกาแฟให้แขกสิ” เลขาสาวของเกษมกระซิบบอก

ธีริญเม้มปากอย่างไม่เต็มใจ แต่จำต้องเดินเข้าไปบริการอดีตสามีที่ตอนนี้กลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน เธอเสิร์ฟกาแฟดำเพรียวๆ โดยไม่มีซองน้ำตาลแตกต่างจากคนอื่น เพราะจำได้ว่าเขาไม่ทานหวาน เธอเคยใส่น้ำตาลไปแค่ช้อนเดียว พอชิมปุ๊บเขาก็ไม่แตะกาแฟแก้วนั้นอีกเลยจนเธอต้องเอาไปเททิ้ง

ภิฌานยกยิ้มที่แทบมองไม่เห็น ก่อนจะเอ่ยกับหญิงสาวเสียงแผ่วแค่พอได้ยินกันสองคนว่า

“ขอบคุณที่ยังจำได้ว่าผมชอบอะไร”

ธีริญชะงักมือ มองแก้วกาแฟเขาแล้วเม้มปากแน่น อยากจะเถียงกลับไปว่าอย่าหลงตัวเองนักเลย เธอลืมตัวทำไปเพราะความเคยชินต่างหาก ไม่ใช่เพราะใส่ใจเขาเสียหน่อย แต่เพราะทำไม่ได้ธีริญจึงแกล้งทำหูทวนลมไม่ได้ยินที่เขาพูด

การเจรจาใช้เวลาไม่นานอย่างที่คิด ผู้บริหาร โกลบอล ไม่ต่อรองอะไรเลยกับสัญญาที่ทางสกาย - ไฮเสนอมา เพิ่มเติมเพียงข้อเดียวคือให้ผู้ประสานงานโพรเจกต์ดีลงานโดยตรงกับภิฌาน และต้องไปประชุม รวมถึงเข้าโรงงานกับเขาทุกครั้ง ห้ามขาดแม้แต่ครั้งเดียว ไม่เช่นนั้นสัญญาทุกอย่างจะถูกยกเลิกและสกาย - ไฮจะต้องจ่ายค่าปรับมูลค่ามหาศาล

ภิฌานวางแผนอุดช่องกันเธอหนี!

ธีริญโมโหจนแทบกระอัก ดูก็รู้ว่าสัญญาบ้าๆ ฉบับนี้ระบุขึ้นมาเพื่อกลั่นแกล้งเธอโดยเฉพาะ แต่เธอกลับทำอะไรตัวการใหญ่ไม่ได้เลย นอกจากปั้นหน้ายิ้มเพียงอย่างเดียว มือที่วางอยู่ใต้โต๊ะกำแน่น

เขาจงใจใช่ไหม?

ทั้งที่หย่ากันไปแล้ว แต่ยังตามตอแยเธอไม่เลิก ไหนเขาชอบพูดกรอกหูเธอป่าวๆ ว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีกไง แล้วสิ่งที่เขาทำคืออะไร เขามายุ่งกับเธอทำไม เขาต้องการอะไรกันแน่...

หรือเขาต้องการพิสูจน์เรื่องลูก?

ธีริญนั่งไม่ติดที่ พยายามข่มความหวาดหวั่นกระวนกระวายแทบไม่อยู่ ทันทีที่ภิฌานและคนของเขาลุกขึ้นออกจากห้องประชุม ความอดทนอดกลั้นของเธอก็สิ้นสุด อย่างไรวันนี้ต้องถามเขาให้รู้เรื่องกันไปเลย ธีริญจึงเดินตามหลังเขาไปติดๆ ก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินแทรกตัวขึ้นไปประชิดตัวเขา กระซิบเอ่ยเสียงแข็งว่า

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ”

ไม่รอให้เขาตอบรับหรือปฏิเสธ เธอก็หลบฉากเดินตรงไปยังทางบันไดหนีไฟนำไปก่อน มั่นใจว่าอย่างไรเขาก็ต้องมา

“คุณไม่อยากเห็นหน้าผมไม่ใช่เหรอ แล้วมีธุระอะไร” ภิฌานถามเสียงเรียบ แต่เลิกคิ้วอย่างเป็นต่อ

“คุณต้องการอะไร” ธีริญกัดฟันถาม ไม่ให้ค่ากับท่าทีที่ยั่วยุของเขา

“ผมทำอะไร” เขาตีหน้าซื่อย้อนถามกลับ

“อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องทั้งที่คุณก็รู้ดีแก่ใจ คุณลากฉันเข้ามาในเกมบ้าๆ ของคุณทำไม ทำไปเพื่ออะไรกันแน่ เราหย่ากันแล้วนะ เลิกกวนใจฉันสักที หยุดมารบกวนชีวิตของฉันได้แล้ว”

ภิฌานหัวเราะเสียดลึกในลำคอ แววตาเปลี่ยนเป็นนิ่งขึงเยียบเย็น

“คุณหลงตัวเองมากไปรึเปล่าธีริญ คุณมีอะไรให้ผมต้องใส่ใจ หรือคุณแอบปิดบัง ‘ความลับ’ อะไรไว้งั้นเหรอ คุณถึงได้กลัวว่าผมจะรู้ความจริง”

“ฉันไม่มีอะไรต้องปิดบังคุณ” เธอเชิดหน้าสู้ด้วยหัวใจที่เต้นตุ๊มๆ ต้อมๆ

“เรื่อง ‘ลูก’ ยังไงล่ะ” เขาโพล่งสวนทันควัน

“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณเรื่องนี้” หญิงสาวตัดบทตั้งท่าจะเดินหนี แต่ถูกเขาคว้าข้อมือดึงตัวเธอเข้ามาประจันหน้าสบตากัน

“ทำไมคุณถึงดื้อแบบนี้ เมื่อก่อนคุณไม่เป็นแบบนี้นี่นา” เขามองเธอราวกับเด็กน้อยที่ไม่เชื่อฟัง ทำให้คนที่เป็นผู้ใหญ่ระอาแกมอ่อนใจ

ไม่รู้ทำไมธีริญถึงได้ดูฉุนเฉียวนัก เมื่อก่อนเธอไม่เคยมีท่าทีแข็งกระด้างต่อต้านเขาอย่างนี้เลย เธอโอนอ่อนและทำตามเขาอย่างว่าง่าย ทำหน้าที่ภรรยาอย่างดีไม่มีขาดตกบกพร่อง เขาเสียอีกที่ยังนึกละอายใจเพราะไม่ค่อยจะใส่ใจเธอเท่าที่ควร

ธีริญทำให้เขาเกือบจะเชื่อว่าเธอรักเขา หากเธอไม่เอ่ยเรื่องหย่าขึ้นมาเสียก่อน...

ธีริญเหยียดยิ้มเสียดสี “ใช่...ไม่เคยดื้อ เชื่อฟังมาก” เหมือนคนโง่ไร้สมองไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง ไม่ว่าจะโกรธ ไม่พอใจ น้อยใจหรือเจ็บปวดมากแค่ไหน ก็ทำได้เพียงทนกล้ำกลืนเก็บเอาไว้ในใจคนเดียว

ทำไมเธอถึงทนน่ะหรือ?

ก็เพราะว่าเธอ ‘รัก’ เขามากไง