Episode 01 เหยื่อ
997 คำ
Episode 01 เหยื่อ
คำตอบของมาเฟียหนุ่มทำเอามินวาถึงกับครุ่นคิดในใจว่าเธอไปทำอะไรให้เขาถูกใจตอนไหน และตรงไหน ถ้าบอกว่าถูกใจเพื่อนของเธออีกสองคนที่มาด้วยกันเธอจะไม่ตั้งคำถามอะไรแบบนี้เลย เธอมาที่นี่เพราะเพื่อนบังคับมาเท่านั้น ให้เธอได้ผ่อนคลายจากโปรเจกต์จบที่กำลังทำอยู่ แต่ดูเหมือนนอกจากเธอจะไม่ผ่อนคลายแล้วยังกำลังเผชิญหน้ากับปัญหาใหญ่ที่ไม่คาดคิดอีกต่างหาก
“คุณจำผิดคนไหมคะ ฉันไม่น่าจะใช่คนที่คุณถูกใจหรอกค่ะ”
“พรุ่งนี้ฉันจะเอามาคืนให้” อาคินไม่ได้ตอบคำถามของหญิงสาว แต่ดึงแว่นตาหนาเตอะออกจากใบหน้าของเธอแทนทำให้มินวาที่มีสายตาสั้นหกร้อยกว่ามองเห็นทุกอย่างเบลอไปหมดภายในพริบตา
“คุณเอาแว่นฉันไปไม่ได้นะฉันสายตาสั้นฉันมองทางไม่เห็น”
“แค่สายตาสั้นไม่ได้ตาบอดสักหน่อย” เขาตอบกลับคนตัวเล็กอย่างไม่สนใจไยดีว่าคนสายตาสั้นอย่างเธอจะใช้ชีวิตลำบากมากแค่ไหนเมื่อขาดแว่นตาคู่ใจไป ก่อนจะเดินจากไปปล่อยให้เธอหาทางใช้ชีวิตที่ไร้แว่นตาเพียงลำพัง
เธอพยายามใช้สายตาเพ่งเล็งหาทางเดินกลับมาที่โต๊ะ เพื่อขอความช่วยเหลือจากเพื่อนของเธอ แต่พอกลับมาถึงที่โต๊ะก็พบกับผู้ชายแปลกหน้าสองคนนั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย สายตาที่สั้นจนไม่สามารถมองออกว่าผู้ชายสองคนที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วยหน้าตาเป็นยังไงทำให้มินวาทำได้เพียงเอนตัวกระซิบถามเพื่อนเบาๆ ว่าผู้ชายทั้งสองคนเป็นใคร
“ใครอะ” มินวากระซิบถามเฟรินที่นั่งอยู่ใกล้เธอที่สุด
“มาขอดื่มด้วยน่ะ แล้วนี่แว่นแกไปไหน” เฟรินถามด้วยความเป็นห่วง รู้ดีว่าแว่นตาสำคัญต่อการใช้ชีวิตของเพื่อนเธอมากแค่ไหน
“เจอโรคจิตที่หน้าห้องน้ำเอาแว่นฉันไปด้วย รีบกลับกันเถอะ” มินวาเล่ารายละเอียดคร่าวๆ ให้เฟรินฟังพร้อมกับชวนเธอกลับ กลัวว่าอาคินจะมาเจอเธอเข้าอีก
“ไม่แนะนำเพื่อนของคุณให้พวกผมรู้จักหน่อยเหรอครับ?”
“นี่มินวาค่ะเรียนอยู่ปีสี่คณะเดียวกัน แต่คนนี้เขาเป็นหนอนหนังสือไม่ชอบมาที่แบบนี้หรอกค่ะ นี่ก็ถูกบังคับให้มาเปิดหูเปิดตาเลยไม่ได้เตรียมตัวมาอย่างที่เห็น” เนยหอมเป็นตัวแทนแนะนำมินวาให้ทั้งสองคนรู้จัก
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณมินวาผมแดนเทพ ส่วนนี่เพื่อนผมชื่อการันต์”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” เธอยิ้มบางๆ ตอบกลับไปตามมารยาท เนื่องจากมองไม่เห็นสีหน้าของอีกฝ่ายจึงไม่อยากแสดงออกทางสีหน้ามากเกินไปเกรงว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจผิด
“เกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนคุณรึเปล่าครับ ดูท่าทางไม่ค่อยโอเค หรือเพราะพวกผมมาร่วมโต๊ะด้วยรึเปล่า” แดนเทพแกล้งถามทั้งที่รู้ว่าคงจะมาจากฝีมือเพื่อนตัวเอง
“พอดีแว่นตาเพื่อนฉันหายน่ะค่ะ เลยมองเห็นไม่ค่อยชัดไม่มีอะไรหรอกค่ะ” เฟรินรีบแก้ต่างแทนมินวา เพราะรู้ว่าเพื่อนเธอเข้าสังคมไม่เก่งไม่อยากให้อึดอัดในการตอบคำถามคนแปลกหน้า
“อ่อ แย่จังเลยนะครับ” เขาแสร้งแสดงละครฉากใหญ่เห็นใจมินวาทั้งๆ ที่เป็นคนสั่งให้คนกันไม่ให้ใครเข้าไปใช้ห้องน้ำที่เธอไปเข้าชั่วคราวเพื่อเปิดทางให้อาคินได้จัดการกับเหยื่อของตัวเอง
“น่าเสียดายจังเลยค่ะ แต่ดูเหมือนว่าวันนี้พวกเราจะต้องขอตัวกลับก่อน เวลายัยมินไม่มีแว่นตาจะรู้สึกไม่ค่อยสบายใจน่ะค่ะ คงไม่ถือสาอะไรใช่ไหมคะ?” เฟรินฉวยโอกาสนี้ในการหนีออกจากแดนเทพ กับการันต์ ในฐานะหญิงสาวที่เก็บประสบการณ์จากผู้ชายมาอย่างโชกโชน แค่ทั้งสองคนเดินเข้ามาเธอก็รู้เจตนาของอีกฝ่ายทันทีว่าไม่ได้อยากมาทำความรู้จักกับพวกเธอจริงๆ คงคิดว่าพวกเธอเป็นเหยื่อสำหรับพวกเขาคืนนี้ก็เท่านั้น
“ถ้าวันนี้ไม่สะดวกวันหลังผมโทรชวนออกมาดื่มอีกได้ไหมครับ?” แดนเทพที่มากประสบการณ์ไม่แพ้กันรีบชิงสวนเปิดทางให้ตัวเอง
“แน่นอนค่ะ ถ้าวันนั้นคิวว่างถึงคุณ” เฟรินยิ้มหวานตอบกลับแดนเทพด้วยน้ำเสียงนิ่มๆ ทำเอาการันต์แอบถูกใจเมื่อแดนเทพดูเหมือนจะเจอมวยถูกคู่เข้าเสียแล้ว
หลังจากกลับไปมินวาก็เล่าเรื่องราวที่เจออย่างละเอียดให้เนยหอมกับเฟรินฟัง พร้อมกับประกาศกร้าวกับเพื่อนทั้งสองคนว่าจะไม่ไปเที่ยวสถานที่อโคจรแบบนั้นอีก แค่นึกถึงการกระทำ และท่าทางข่มขู่ของอาคินก็ทำเอาเธอขนลุกซู่ไปทั่วร่าง คงเป็นฝันร้ายในใจเธอไปอีกนาน นับว่ายังโชคดีที่ตอนนั้นเธอพอมีสติไม่บอกข้อมูลจริงเกี่ยวกับตัวเธอให้เขาไป
โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าเขารู้ข้อมูลเกี่ยวกับตัวเธอผ่านแดนเทพกับการันต์เพื่อนของเขาแล้ว และการที่รู้ว่าตัวเองถูกหลอกยิ่งทำให้เขาสนใจเธอมากขึ้นกว่าเดิม ราวกับสาวแว่นที่ดูซื่อบื้อไม่มีพิษภัยอะไรอย่างเธอ กลายเป็นสิ่งแปลกใหม่ที่ท้าทายชีวิตของเขา
“มินวา เรียนอยู่ปีสี่ คณะอักษรศาสตร์ เราจะได้เจอกันเร็วๆ นี้แน่” อาคินพึมพำทวนข้อมูลของหญิงสาวพลางเคาะกรอบแว่นลงบนขอบโต๊ะ ริมฝีปากหนายกยิ้มมุมปากราวกับว่ากำลังรอให้เรื่องสนุกๆ เกิดขึ้นในเร็ววัน
“ฉันจะให้เธอลิ้มลองรสชาติของผู้ชายโรคจิตที่เธอว่า ว่ามันเป็นยังไง”
- ผู้เขียน
