ตอนที่ 5
1019 คำ
แม่สองบ้านบอกว่าดี แต่คนที่ต้องมาเจอพี่โดยไม่ทันตั้งตัวรู้สึกไม่ดีเลย แต่เธอก็ต้องมา เพราะเธอเป็นคนผิดนัดเอง
เมื่อวานหลังจากที่เธอจัดการเคลียร์กับคู่กรณีเรียบร้อย พอกลับถึงคอนโด หม่ามี้ก็โทรมาบอกว่า พรุ่งนี้เธอต้องไปสัมภาษณ์งานกับพี่คิณ วันนี้เธอจึงต้องมาสัมภาษณ์งานแต่เช้า
เรนนี่ให้คนมาเอารถเข้าศูนย์เพื่อนำไปซ่อมแล้ว วันนี้เธอเลยนั่งแท็กซี่มาที่บริษัทของอคิณ
เมื่อวานเรนนี่ต้องแลกบัตรก่อนขึ้นตึกไปสมัครงาน แต่วันนี้ เพียงแค่เธอแจ้งพนักงานที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ว่า มาขอพบคุณอคิณ พนักงานประชาสัมพันธ์ก็ผายมือไปที่ลิฟต์ และบอกให้เธอขึ้นไปหาเขาที่ชั้นสามสิบหกได้เลย แถมพนักงานยังเรียกชื่อเธอถูกด้วย สงสัยเขาจะแจ้งพนักงานเอาไว้ก่อนแล้ว
พอเรนนี่ขึ้นมาถึงชั้นสามสิบหก เธอแจ้งพนักงานที่นั่งอยู่เคาน์เตอร์ว่ามาพบคุณอคิณ พนักงานสาวสวยก็ผายมือไปทางซ้าย และบอกเธอว่า
“ห้องทำงานของท่านรองคือห้องริมสุดค่ะ ท่านรองรอพบคุณเรนนี่อยู่ในห้องนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ”
เรนนี่กล่าวคำขอบคุณแล้วเดินไปตามทางเดินที่ปูด้วยพรม ชั้นนี้เป็นชั้นของผู้บริหาร ทั้งชั้นจึงมีเพียงห้องทำงานที่มีประตูปิดมิดชิด ไม่มีพนักงานแผนกอื่นเลย
เมื่อเดินไปถึงห้องซ้ายริมสุด เรนนี่ก็กระชับสายกระเป๋าถือในมือ สูดลมหายใจลึกและผ่อนออกช้า ๆ แต่พอเธอกำลังจะเคาะประตู เธอก็ชะงัก เพราะข้อความที่เพื่อน ๆ ส่งเข้ามาในไลน์กลุ่มเมื่อคืนก็แวบเข้ามาในหัว
อลิส : เรนนี่...ตกลงว่าไง ใหญ่ไหม
พราวฟ้า : แกดูหัวแม่เท้า หรือว่าให้เขาทำท่าโอเค
ใบเตย : ฉันมารอคำตอบ
ยัยพวกนั้นรัวคำถามมาเป็นชุด แต่พอเธอบอกว่าไม่ได้ไปตามนัด เพราะเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย เพื่อนของเธอก็ลืมเรื่องใหญ่หรือไม่ใหญ่ไปเลย พวกนั้นถามไถ่เธอด้วยความเป็นห่วง แต่ข้อความสุดท้ายของยัยพราวฟ้าก็ยังไม่พ้นเรื่องของพี่คิณ
พราวฟ้า : แกกำลังจะโชคดีเรื่องความรัก ก็เลยมีอุปสรรคเล็ก ๆ น้อย ๆ ดีแล้วที่แกไม่เป็นอะไร แต่...วันพรุ่งนี้ อย่าลืมให้พี่เขาทำท่าโอเคนะ
พอคิดถึงข้อความของพราวฟ้า เรนนี่ก็อมยิ้ม คนที่เปิดประตูออกมาเห็นน้องยืนยิ้มอยู่จึงขมวดคิ้วมุ่น
เรนนี่ถึงกับสะดุ้ง หุบยิ้มทันทีเพราะอยู่ดี ๆ ประตูก็เปิดออกโดยที่เธอไม่ทันได้เคาะ และเจ้าของห้องก็ก้มมองเธอด้วยสายตาแปลก ๆ ด้วย
เอ...เธอว่า...เธอคุ้น ๆ หน้าเขานะ
“มาหาใคร”
เสียงเข้มดุของคนตัวสูงทำให้คนที่ยืนนิ่งอยู่สะดุ้ง เรนนี่ประนมมือไหว้และแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ
“สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อเรนนี่ เป็นลูกสาวของหม่ามี้รสริน คุณป๋าทรงศักดิ์ค่ะ”
คนที่ยืนจ้องน้องด้วยสายตาดุพยักหน้า เขาเปิดประตูกว้างขึ้น และถอยหลังไปหนึ่งก้าว
“เข้ามาสิ”
“ขอบคุณค่ะ”
เมื่อเธอเดินเข้ามาในห้อง เจ้าของห้องก็ปิดประตู เรนนี่จึงหันไปมองหน้าเขาและถามว่า
“ท่านรองประธานไม่ออกไปข้างนอกแล้วเหรอคะ”
เรนนี่คิดไว้แล้วว่า เธอจะเรียกเขาว่า ท่านรองประธาน เพราะอยู่ที่บริษัท อยู่ในเวลาทำงาน เธอต้องวางตัวให้ดี ทุกอย่างต้องเนี้ยบและเป็นทางการ เขาจะได้ไม่หาว่าเธอเป็นเด็กยังไม่โต ถึงแม้ตัวของเธอจะเล็กจ้อยนัก เมื่อเทียบกับเขาก็ตาม ก็ดูสิ...เธอสูง 163 เซนติเมตร แต่พอมายืนอยู่ตรงหน้าเขา ระดับสายตาของเธออยู่แค่เหนือราวนมเขาเท่านั้น ถ้าจะมองหน้าเขา เธอต้องเงยหน้ามองเขาจนคอตั้งบ่า
“เสื้อพี่ล่ะ”
คนที่เงยหน้ามองท่านรองประธานขมวดคิ้วมุ่น
เสื้อ ? เสื้ออะไร ?
แล้วเมื่อกี้ เขาแทนตัวเองว่าอะไรนะ...พี่ ?
ท่านรองประธานเห็นสีหน้าน้องแล้วก็ถอนหายใจบางเบา ทั้งยังส่ายหน้า ทำราวกับว่า ระอาใจกับเด็กความจำสั้น
“เมื่อวาน...ตอนขึ้นลิฟต์”
เขาพูดแค่นั้น เรนนี่ก็จำได้แล้ว หญิงสาวอ้าปากค้าง เบิกตากว้างมองเขาอย่างตกตะลึงคาดไม่ถึง
มิน่าล่ะ เธอถึงรู้สึกคุ้น ๆ หน้าเขา
“เอ่อ...ดิฉันส่งซักอยู่ค่ะ ถ้าเรียบร้อยแล้ว ดิฉันจะเอามาคืนท่านรองประธานนะคะ”
คนที่เพิ่งเรียกแทนตัวเองว่าพี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาจ้องหน้าน้องด้วยสายตาดุ
“เรียกพี่ว่า พี่คิณ เรียกแทนตัวเองว่า เรนนี่ เหมือนเดิมดีกว่า มันน่าฟังกว่าเยอะ”
เรนนี่กะพริบตาปริบ ๆ เกิดคำถามขึ้นในหัวว่า
อยู่ที่บริษัทควรวางตัวให้น่าเชื่อถือ ทุกอย่างต้องเป็นทางการไม่ใช่เหรอ เรียกกันแบบนี้ คนอื่นจะมองไม่ดีหรือเปล่า
“พร้อมสัมภาษณ์งานหรือยังครับ”
“เอ่อ...พร้อมแล้วค่ะ”
อยู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนเรื่องคุย เธอตามไม่ทันแล้ว
อคิณเดินไปนั่งที่เก้าอี้สีดำพนักพิงสูง เรนนี่เดินตามไปนั่งลงที่เก้าอี้ซึ่งอยู่ตรงหน้าเขา ระหว่างเธอกับเขาถูกกั้นไว้ด้วยโต๊ะทำงานตัวใหญ่ซึ่งสะอาดและเป็นระเบียบมาก ๆ
“เชิญแนะนำตัว”
อคิณบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ตาคมดุจ้องมองพนักงานใหม่ไม่วางตา
เรนนี่ยิ้มหวานที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก็เพราะเขาทำหน้าเคร่งเครียด แถมตาก็ดุมาก ๆ ด้วย เธอจึงต้องเอายิ้มหวานเข้าสู้
“เรนนี่อายุยี่สิบสองปีค่ะ เรียนจบปริญญาบริหารธุรกิจ ยังไม่เคยมีประสบการณ์ทำงานค่ะ แต่เรนนี่มีความมุ่งมั่นและตั้งใจที่จะเรียนรู้ และจะทำงานอย่างเต็มความสามารถค่ะ”
- ผู้เขียน
