EP. 15
1010 คำ
“เธอไม่เสียดายพรหมจรรย์ของเธอหรอกเหรอ”
“ปาหาเรื่องเองค่ะ ปาเป็นคนเริ่ม ไม่มีสิทธิ์ไปเรียกร้องอะไรจากคุณทั้งนั้น”
“แมนดีนี่” เขายกมือขึ้นเท้าเอว ดวงตาดุดันสำรวจร่างบอบบางตรงหน้า
“ฉันไม่ใช่คนใจดี ไม่ชอบพูดอะไรหลาย ๆ ครั้ง จะขอถามเธอเป็นครั้งสุดท้าย เธอต้องการเท่าไหร่”
ดวงตาบวมช้ำจากการร้องไห้เมื่อคืนเหลือบขึ้นมองคนตัวสูง ทำไมเขาเป็นคนเข้าใจอะไรยาก ในเมื่อเธอก็บอกไปหลายครั้งแล้วว่าเธอไม่ได้ต้องการอะไร
“ปาไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว” ชลธรเข้าใจในทันที
“ยังอยากจะกลับไปทำงานอยู่ไหม”
คราวนี้คนถูกถามถึงกับอึ้ง เพราะเธอหมดหวังไปแล้วตั้งแต่วันที่เขาเสนอเช็คให้สองล้าน... หนึ่งล้านค่าตัว อีกหนึ่งล้านปลอบขวัญเรื่องงาน
“ค่ะ ปารักงานนี้ ปารักบริษัทนี้ และมันเป็นความภาคภูมิใจของปาและยาย ที่ปาได้ทำงานกับบริษัทใหญ่โตของเมืองไทย”
ชลธรส่ายหน้าไปมา เขาไม่เข้าใจว่าทำไมประเทศไทยถึงได้ปลูกฝังใส่สมองเด็ก ๆ ว่าต้องจบมาต้องทำงานกับบริษัทใหญ่โต ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว หากหัวสมองระดับเธอนั้นถือว่ายากยิ่งหนัก ถ้าจะไต่ระดับขึ้นไปในตำแหน่งสูงได้ แต่ก็นั่นแหละ... ในเมื่อเขายื่นมือเข้าช่วยเธอตั้งแต่แรก เขาก็คงต้องทำต่อไป
“ได้” เขาตอบสั้น ๆ
“จริงเหรอคะ” ดวงตาเธอเศร้าเหมือนปลาไม่มีน้ำมาหลายวัน ตอนนี้มันสดใสขึ้นจนคนมองแทบจะยิ้มตาม หากแต่เขายับยั้งตัวเองไว้ได้เสียก่อน
“คุณชลไม่หลอกปาใช่ไหมคะ”
เขาพยักหน้า เพราะเอกสารที่ฝากไปกับณิชชยาได้ถึงมือของอำนาจแล้ว รอเพียงแต่เขามีคำสั่ง ใบประกาศแผ่นนั้นก็จะถูกสแกนแล้วส่งเข้าอีเมลของพนักงานบริษัททันที ทว่าเขาก็ไม่อยากหน้าแตก ต้องรอถามเธอให้แน่ใจเสียก่อน
“ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ” คนลืมตัวเผลอโผตัวเข้ากอดเขา เสียงกระแอมที่ดังในลำคอทำให้เธอรู้ตัว ปาลินรีบผละตัวออกห่างราวกับแตะต้องของร้อน
“ขอโทษค่ะ” น้ำเสียงเธออ่อนลง ท่าทางสำรวมกลับมาเป็นลูกแมวน้อยอีกครั้ง
“อังคารหน้าเธอไปทำงานได้” ดวงตาเป็นประกายเหมือนได้รับพรจากสวรรค์
“แต่ระหว่างนี้เธออยู่ที่นี่ไปก่อนจนกว่าแผลจะหายดี ไม่ต้องคิดมาก... เพราะที่ฉันช่วยก็แค่อยากรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้น”
“ขอบคุณค่ะ”
เธอเข้าใจในเจตนารมย์เขามากขึ้น แค่เพียงไม่เสนอเงินให้แค่นั้นก็พอ เพราะเธอไม่ได้อยากมีอาชีพเหมือนผู้หญิงของเขา แม้บางอย่างจะไม่เหมือนเดิม ทว่าศักดิ์ศรีของเธอยังคงอยู่
ค่ำคืนนี้ปาลินหลับไปแบบไม่รู้เรื่องราว อีกทั้งยังครองเตียงเขาไว้คนเดียว หญิงสาวตื่นขึ้นมาส่งเขาในตอนเช้าเมื่อชายหนุ่มกำลังง่วนอยู่กับการจัดกระเป๋า น่าทึ่งที่เขาจัดเองทุกอย่างกับมือ
“เดินทางปลอดภัยนะคะ”
เธอยิ้มกว้างเพราะเวลานับจากนี้ไป ปาลินจะหายใจได้ทั่วท้องอีกครั้ง เช้านี้ชลธรมีประชุมที่ชลบุรี เรื่องสัมปทานของท่าเรือน้ำลึก ธุรกิจอีกตัวหนึ่งที่สร้างมูลค่ามหาศาลให้กับครอบครัวของเขา กว่าจะกลับมาก็เป็นวันพรุ่งนี้เย็น นั่นก็แสดงว่าเธอจะได้ครอบครองห้องชุดสุดหรูไว้หนึ่งวันเต็มแต่เพียงผู้เดียว ดีเหมือนกัน... เขาอยากให้อยู่ เธอก็จะอยู่ จะทำตัวเป็นนักสืบสำรวจข้าวของให้พอใจ แต่พอเอาเข้าจริง เธอก็แค่ยุ่มย่ามกับชั้นวางหนังสือเล่มโปรดของเขาเท่านั้น นวนิยายชื่อดัง... แฮรี่พอตเตอร์ ต้นฉบับเจ้าของภาษา แม้จะดูครบจบทุกภาค แต่เธอก็เชื่อว่าสนุกไม่เท่ากับอ่านมันอยู่ดี ทำให้เธออดใจไม่ไหวหยิบมันมานอนอ่านเล่นอยู่บนโซฟาด้วย หญิงสาวอดคิดถึงเขาไม่ได้ ห้องออกจะกว้าง อยู่คนเดียวก็ดูจะวังเวงเหงา ๆ ชอบกล แม้จะเพิ่งมาอยู่ได้แค่เต็มวันเท่านั้น
‘ฉันชอบคนรักษาคำพูด หวังว่าเธอจะรักษาคำพูด’
เขายังคงกำชับก่อนจะออกไปจากห้อง ปาลินย่นจมูกอย่างฮึดฮัดเมื่อนึกถึงใบหน้าหล่อ แล้วจู่ ๆ แก้มก็ร้อนจัดเมื่อมันอดไม่ได้ที่จะคิดถึงบทรักที่แสนจะเร่าร้อนในคืนนั้น
“บ้าไปแล้ว”
เธอตบแก้มตัวเองให้หลุดออกมาจากภวังค์ ปาลินเดินเหินสะดวกขึ้น อีกทั้งแผลและรอยช้ำก็เริ่มจางหาย ยาของเขาดีจริง ๆ ทาตอนเช้า ช่วงเย็นก็เห็นผล หญิงสาวเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อค้นหาบางอย่างที่พอจะเป็นอาหารเช้า เที่ยง และเย็นได้ แม้ว่าเจ้าของห้องจะสั่งไว้ว่าให้ใช้บริการตามเบอร์ที่เขาจดทิ้งไว้ให้ก็ตาม
เสียงฮือฮาดังขึ้นราวกับผึ้งแตกรัง เมื่ออีเมลจากผู้จัดการฝ่ายบุคคลร่อนถึงพนักงานทุกคน บางคนที่รู้ถึงสาเหตุก็จับกลุ่มพูดคุยกันอย่างถึงพริกถึงขิง บางคนที่ยังไม่รู้เรื่องก็ยังคงค้นหาต้นตอ แต่งานนี้เห็นทีจะมีคนเสียหน้าไม่น้อย
“คุณชยุตคะ!”
จันทร์สุดาถือวิสาสะเข้ามาในห้องของเจ้าของบริษัท และที่ทุกคนทราบกันดี... ทั้งสองมีอะไร ๆ ลึกซึ้งในแบบที่ไม่ต้องถามให้มากความ
“คุณควรจะมีมารยาทสักหน่อยนะคุณสุ”
ชยุตหันไปตำหนิเลขาของเขาที่วิ่งตามเข้ามาหน้าตาตื่น เขายกมือขึ้นไล่ให้เธอออกไป เพราะคนอย่างจันทร์สุดามีเพียงเขาที่เอาอยู่
- ผู้เขียน
