EP. 17
1059 คำ
“มีอะไร”
ณิชชยาต้องชะงักเพราะมีคนมาขวางทางไว้ เธอรีบให้เพื่อนของตัวเองไปจองโต๊ะก่อน เพราะคาดว่าคนที่ทำตัวเป็นหมาบ้าขวางทางจะไม่ไปง่าย ๆ
“คงดีใจสินะที่เพื่อนรักของแกได้กลับมาทำงานอีกครั้ง”
“ก็เป็นธรรมดา แต่ไม่เซอร์ไพร์สหรอก เพราะจดหมายฉบับนั้นฉันเป็นคนถือมาให้คุณอำนาจเองกับมือ อ้อ... ไม่ต้องถาม กำลังจะบอกว่ารับมาจากมือของคุณชลเอง”
ณิชชยาลอยหน้าลอยตาตอบอย่างคนชนะ ตอนนี้ปาลินทิ้งห่างกับตีรณาไปพอสมควร แม้จะยังไม่ได้สัมภาษณ์สอบถาม แต่คิดว่าจะเป็นอื่นไปไม่ได้นอกจากเด็กของเจ้านาย ซึ่งมันก็ดีกว่าไอ้ผู้ชายเฮงซวยอย่างศรุต ดีเหมือนกัน... ที่หลุดพ้นมาจากพวกทากพวกปลิงนั้นได้
“แสดงว่าที่เขาพูดกันว่าเพื่อนของแกเป็นเด็กนายก็คงจริง”
“จริงไม่จริงไม่รู้ แต่ที่รู้ ๆ เจ้านายแกดิ้นพล่านเลยไม่ใช่เหรอ”
ณิชชยาส่งยิ้มหวานให้ ชนิดที่ดูก็รู้ว่าเป็นการเยาะเย้ยให้เจ็บไปถึงทรวง ณิชชยา ตีรณา และปาลินเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน เรียนมาด้วยตั้งแต่ปีหนึ่ง อีกทั้งยังรู้จักศรุตพร้อม ๆ กันอีกด้วย ใครจะไปรู้ว่าผู้หญิงที่ทั้งเก่งและสวยอย่างตีรณา จะกล้าทำเรื่องเลว ๆ ด้วยการแย่งคนรักของเพื่อนไปได้
“เธอคงเกลียดฉันเรื่องรุต”
“โอ๊ย! เลิกคิดไปได้เลย เรื่องไอ้หมาขี้เรื้อนนั่น ฉันไม่เสียเวลาหรอก แต่ถ้าเกลียดเพราะตัวแกเองน่ะใช่ คนอย่างแกมันทะเยอทะยาน เลี้ยงไม่เชื่อง ปาดีกับแกแค่ไหนแทนที่จะตอบแทนพระคุณ กลับแว้งกัดเหมือนงูเห่า แกจำได้ไหม... ตอนปีสอง ที่แกไม่มีแม้กระทั่งค่าเทอมจนจะถูกไล่ออก ปาก็เป็นคนหยิบยื่นให้แก”
ตีรณาขบกรามแน่น เพราะเหตุนี้เธอจึงเป็นคนที่อยู่นอกสายตาของเพื่อนในกลุ่ม ปาลินไม่ใช่คนเก่ง เรียกว่าระดับกลาง และไม่ใช่คนสวย แต่อ่อนหวาน ใจดี มีเมตตา ที่สำคัญ... ค่อนไปทางฐานะดีในระดับที่ไม่ต้องดิ้นรนเหมือนกับเธอ ที่ทั้งครอบครัวแตกแยก ลำบาก พ่อไปทางแม่ไปทาง ไม่รู้จักแม้คำว่าอบอุ่น เมื่อเธอเห็นความรักที่ศรุต... เพื่อนต่างคณะ รักและเอาใจใส่เพื่อนสนิท ก็เลยอยากได้รับแบบนั้นบ้าง ก็ไม่แปลกที่เธอจะแย่งเขามาได้สำเร็จ เพราะทั้งสวยและเก่งกว่าปาลิน
“อย่ามาลำเลิกบุญคุณกับฉันนะ!”
“ฉันก็แค่พูด แกจะสำนึกได้ไหมนั่นก็อีกเรื่อง แต่ดูจากสมองของแกแล้ว คงไม่มีหรอกสามัญสำนึกน่ะ”
“นี่!” ตีรณาง้างมือขึ้นหมายจะฟาดลงที่แก้มนวลของคนตรงหน้า
“เอาสิ! ฉันก็มีมือมีตีนเหมือนกัน อยากโดนก็เข้ามา”
ตีรณาถึงกับหน้าเสีย วันก่อนที่มีเรื่องกับปาลินก็ไม่คิดว่าทางนั้นจะสู้ รอยฟกช้ำดำเขียวบนหน้าเธอเพิ่งจางหายไปเมื่อไม่นาน
“ฝากไว้ก่อนเถอะ! ฝากไปบอกเพื่อนของแกด้วยว่าระวังจะร่วงจากฟ้า”
ตีรณาสะบัดตัวกลับไปที่โต๊ะของเธอ ณิชชยาพ่นลมหายใจออกมาแล้วส่ายหน้ามองตามอย่างเอือมระอา นิสัยแบบนี้คงแก้ไม่หายแล้วจริง ๆ เธอเคยเตือนปาลินแล้ว ทางนั้นก็แม่พระ จนได้เจอกับตัวเอง ตั้งแต่วันนั้นจนตอนนี้ก็ยังติดต่อเพื่อนไม่ได้เลย เอาเหอะเดี๋ยวไม่กี่วันก็คงได้เจอกันตามใบประกาศ ถึงตอนนั้นเธอค่อยหาคีมสักอันไว้ง้างปากเพื่อนตัวดีให้บอกความจริง
ที่ใคร ๆ บอกว่าหากเรารอคอยใครสักคน วันเวลาจะเดินช้ามาก... คงจะจริง
เกือบสามทุ่มแล้ว... คนที่บอกจะกลับตอนเย็นยังคงไม่มา ปาลินถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า มือบางหยิบโทรศัพท์ที่นอนนิ่งสงบทั้งวันมาเปิดเครื่อง บางทีมันก็ช่วยให้เวลาได้ผ่านไปเร็วขึ้น แอปพลิเคชันสำหรับติดต่อกับเพื่อนขึ้นข้อความหลายร้อยที่ยังไม่ได้อ่าน หญิงสาวไล่อ่านไปพอประมาณ แล้วก็ต้องถอนหายใจยกมือขึ้นนวดวนขมับที่ปวดจี๊ดขึ้นมาดื้อ ๆ
‘ป.ล. เพื่อนของเราได้ดิบได้ดี เลื่อนตำแหน่งจากเลขาไปเป็นของเล่นของเจ้านายแทน ชีวิตการงานคงเจริญก้าวหน้าในไม่ช้า’
บทสนทนาที่น่าสนใจของวันนี้ คงมาจากใครไม่ได้นอกจากตีรณา เพราะปาลินไม่เคยมีศัตรูที่ไหน
เหมือนคู่แค้นของเธอคงมีวิญญาณร้ายคอยส่งข่าว ไม่กี่วินาทีต่อมาสายเรียกเข้าก็ปรากฏชื่อของคนที่เธอขยะแขยงที่สุดในตอนนี้
‘ศรุต’
ปาลินครุ่นคิดชั่วครู ก่อนจะตัดสายทิ้งแล้วปิดเครื่องตามเดิม ศรุตที่ห่างหายไปจากชีวิตนับเดือน กลับมากระหน่ำโทรหาเธอราวกับหมาบ้าในช่วงวันสองวันนี้ จากข้อความที่แจ้งเตือนคงไม่แคล้วเรื่องที่กำลังเป็นข่าวอยู่ในวงสนทนาของเพื่อน ๆ ที่ดันเอ่ยอักษรย่อที่ส่อมายังตัวเธอ
ปาลินผ่อนลมหายใจพร้อมกับเอนตัวนอนราบพิงพนักเก้าอี้ คำถามมากมายที่ถามขึ้นในช่องสนทนา บางคนก็ไม่ได้สนใจ แต่คนที่สนใจเรื่องของคนอื่นก็มีอยู่เยอะ จนลืมไปแล้วกระมังว่าครั้งหนึ่ง เธอคือผู้ถูกกระทำจากหญิงชั่วชายเลวสองคนนั้น หญิงสาวลุกจากเก้าอี้หลังจากที่ทำตัวเป็นมนุษย์โซฟาแทบทั้งวัน เท้าบางหยุดยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์เครื่องดื่มหลากหลายยี่ห้อ ดูจากรสนิยมของเจ้านายรูปหล่อแล้ว ทุกอย่างที่เขามีอยู่คงไม่ธรรมดา หญิงสาวยืนชั่งน้ำหนักอยู่นานระหว่างวิสกี้สองยี่ห้อ สุดท้ายก็เลือกเครื่องดื่มที่บรรจุขวดคริสตัลเจียระไนสวยงาม เรียกได้ว่ายังคงมีความเป็นผู้หญิงร้อยเปอร์เซ็นต์ เธอเลือกทุกอย่างจากอารมณ์มากกว่าเหตุผล
- ผู้เขียน
