EP. 04
1015 คำ
“คนของคุณสุแย่งคนรักของปาไปค่ะ” น้ำตาของเธอยังคงทำหน้าที่ระบายความเจ็บปวดออกมา
“ไร้สาระมากเลยใช่ไหมคะ” เธอหัวเราะทั้งน้ำตา สบดวงตาเข้มขรึมที่ทอดมองเธออย่างรับฟัง
“ทะเลาะกันด้วยเรื่องแย่งผู้ชายอย่างนั้นเหรอ”
เขามองเรื่องแบบนี้ว่ามันไร้สาระ ผู้หญิงหรือผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวในโลก แค่เขาไม่เอาจะแคร์ทำไม นั่นคือความคิดของเขา
แต่มันไม่ใช่ความคิดของเธอ
เพราะทั้งชีวิตที่ผ่านมา... ปาลินซื่อสัตย์และมั่นคงต่อศรุตเพียงคนเดียว
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทกับปา สองคนนั้นสวมเขาให้ปา รู้ไหมคะ... พวกเขาแอบได้เสียกันมาเกือบปี และวางแผนจะแต่งงานกัน”
คนเล่าเรื่องราวสะอื้นจนตัวโยน ชลธรถึงกับกอดอกแล้วเอนตัวพิงพนักพร้อมกับยกขาไขว้ห้างในท่าสบาย ดูแล้วเรื่องนี้คงอีกนานกว่าจะจบ
“เธอก็แค่หาใหม่” หญิงสาวส่ายหน้า ด้วยรู้ความสามารถของตัวเองดี
“หากคนเราจะลืมใครสักคน มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอคะ” เขาพยักหน้า เพราะสำหรับเขามันก็ไม่ได้ยากอะไร
“ถ้าแค่หาใหม่แล้วเราจะลืมคนเก่าได้จริง ๆ ปาก็อยากจะทำ”
เธอสะอื้นไห้อย่างน่าเวทนา คนเสียใจผสมกับอาการมึนเมามันดูไม่จืดเอาเสียเลย เขาเองก็ไม่น่าใช้วิธีนี้กับเธอ แต่ใครจะคาดคิดว่าแค่ไม่กี่นาทีผ่านไป ผู้ช่วยเลขาจะเมาเละได้ขนาดนี้
“ก็แล้วทำไมถึงไม่ทำ”
“ก็ไม่มีคนเอาปา ปาไม่ใช่คนสวยเหมือนเขา ไม่ใช่คนเก่ง แต่ปามีความจริงใจนะคะ ซึ่งผู้ชายก็ไม่ได้ต้องการความจริงใจ เขาต้องการเซ็กส์... ใช่ไหมคะคุณชล” หญิงสาวบ่นพึมเจือสะอื้น ฤทธิ์วิสกี้ชั้นดีกำลังเล่นงานเธอจนสติพร่าเลือน
“คุณรู้ไหมว่าปาเจ็บ... เจ็บตรงนี้” มือบางวางบนหน้าอกด้านซ้ายและทุบตรงจุดเบาๆ คนฟังได้แต่พยักหน้า
“คุณชลไม่เข้าใจหรอก ชีวิตของคุณแค่กระดิกนิ้ว ผู้หญิงก็วิ่งเข้ามาให้เลือกเป็นแถว” เขาอยากจะนึกขำ แต่ก็ยังคงวางใบหน้าเรียบเฉย
“ปาไม่อึ๋มใช่ไหมคะ” ดวงตาคมทอดต่ำลงจากใบหน้า ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของเธอ
“ปาอยากหลุดพ้นจากความรู้สึกบ้า ๆ นี่ ปาอยากลืมพวกเขา... พวกคนเลว แต่มันลืมไม่ได้”
เธอเอนตัวลงพิงพนักเก้าอี้ ยกขาขึ้นไขว่ห้างบ้าง โดยไม่รู้ว่ามันทำให้คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามถึงกับหายใจติดขัดยามรอยแยกของกระโปรงมันลึกเข้าไปข้างในจนเห็นเนื้อผ้าสีขาว คงไม่ต้องคิดว่ามันคืออะไร ชายหนุ่มถึงกับเบือนหน้าไปทางอื่น
“คุณชล” แต่แล้วเธอก็ทำเขาตกใจเกือบหงายหลัง เมื่อร่างเล็กกระโจนข้ามโต๊ะกลางเข้ามาอยู่บนเนื้อตัวเขาแทน
“นี่เธอเมาแล้วนะ” ลมหายใจสดชื่นผสมกับวิสกี้อ่อน ๆ ปลุกเร้าเลือดให้เลือดในกายเขาเดือดพล่านได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“ไม่เมาค่ะ แค่สองแก้วเอง ปาเคยกินสองขวดยังกลับบ้านได้สบายเลย”
“ขี้โม้ละสิ” เขาผลักใบหน้าสะอาดนั้นให้ห่าง พร้อมกับขยับตัวออก
“ผู้หญิงอย่างปาถ้าให้ฟรี ๆ คุณจะเอาไหมคะ” เขานิ่งอึ้ง เมื่อสัมผัสได้ถึงความร้าวรานที่บาดลึกในถ้อยประโยคนั้น
“เราไม่จำเป็นต้องประชดใคร ชีวิตเป็นของเรา”
“ปาไม่ได้ประชดใคร แต่ปาอยากลืมเขา คุณชลช่วยปาหน่อยได้ไหมคะ ปาอยากลืมความเจ็บปวด อยากลืมผู้ชายเฮงซวยคนนั้น”
“ผมไม่ชอบมีอะไรกับพนักงานตัวเอง” เธอหัวเราะหึ พร้อมกับแกว่งนิ้วชี้ไปมาอย่างไม่เชื่อหู
“เพราะปาไม่อึ๋ม ไม่เซ็กซี่ต่างหาก อย่าหาข้ออ้างเลยค่ะ”
บางปลดแว่นตากรอบหนารุ่นครูระเบียบวางไว้บนโต๊ะ เธอหรี่ตาลงเล็กน้อย เพียงเท่านั้นชลธรก็ถึงกลับกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ ไม่คิดว่าพอไม่มีเจ้าแว่นพลาสติกระเกะระกะบนใบหน้า เธอจะน่ามองได้เพียงนี้ ดวงตากลมโตโอบล้อมด้วยขนตางามงอนชุ่มชื้น เข้ากับจมูกเล็ก ๆ แต่รั้นไม่น้อย ลงตัวกับริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสะเรื่อที่เผยเผยอยั่วยวน
“จะ... จะทำอะไร”
เขาท้วงเสียงติดขัด เมื่อปลายนิ้วเรียวตวัดปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออก เขาคว้ามือเธอให้หยุดยั้ง ยามกระดุมเม็ดเล็กสองเม็ดบนถูกปลดเปลื้องอวดเนินอกขาวลออ ชลธรเลียริมฝีปากอันแห้งผาก เมื่อสายตามองต่ำเห็นสองเต้าอวบอูมบดเบียดอยู่ภายใต้บราลูกไม้สีขาว
“แม้แต่คุณชลยังไม่เอาปาเลย”
เธอหัวเราะทั้งน้ำตา คนเราจะเผยความรู้สึกลึก ๆภายในใจออกมาเมื่อตัวเองไม่มีสติ ชลธรถอนหายใจยาว หากยังอยู่ในสภาพแบบนี้ มันจะไม่เป็นผลดีเป็นแน่ เขาเองก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่ไหน
“ลุกขึ้น ฉันจะไปส่งเธอเอง” ชายหนุ่มเริ่มหัวเสีย อำนาจไปถึงไหนป่านนี้ถึงได้ยังไม่มา เขาเริ่มหงุดหงิดเมื่อความดีกับความชั่วกำลังตีกันจนปวดสมอง
“ไม่ค่ะ ปาจะไม่กลับ จนกว่าปาจะได้นอนกับคุณชล!”
เธอประกาศชัด ซ้ำร้ายยังส่งปลายนิ้วเรียวลูบไล้แผงอกแข็งแกร่งอย่างถือวิสาสะ ทำเอาชลธรถึงกับสูดปากและข่มใจจนสุดความสามารถ
“ปา!” เขากัดฟันกรอด สายตาไม่ละจากใบหน้าหวานที่ยังหลงเหลือคราบน้ำตา
“ปล่อยฉัน ไม่อย่างนั้นเธอจะเสียใจ”
“ปาไม่มีอะไรจะเสียใจอีกแล้ว” หญิงสาวรำพึงรำพันตัดพ้อ ขณะมือบางโอบรอบคอเขาไว้แน่น ใบหน้าของทั้งคู่แทบจะแนบชิดกัน
- ผู้เขียน
