EP. 05
1057 คำ
“คุณก็แค่คิดว่าปาเหมือนผู้หญิงคนอื่น ๆ ของคุณ ผู้หญิงที่คุณนอนด้วยครั้งสองครั้งแล้วก็เขี่ยทิ้งยังไงล่ะคะ ปาคงดูโง่มาก ถ้าจะคาดหวังกับผู้ชายอย่างคุณ”
“ทำไม”
“เพราะคุณไม่มีหัวใจ ไม่รู้สึกกับใคร ไม่รักใคร”
จิตใต้สำนึกของเธอยังจำเรื่องราวในชีวิตได้เป็นอย่างดี เธอใช้ชีวิตเป็นพนักงานของเขามานานพอที่จะรู้ความเคลื่อนไหวของผู้หญิงทุกคนในชีวิตเขา
“เพราะฉะนั้นไม่ต้องกลัวนะคะ ปาก็ไม่ได้จะจริงจังกับคุณ เราแค่สนุกกัน”
หญิงสาวแย้มยิ้มมีเลศนัย ฝ่ามือสะเปะสะปะลูบไล้วนอยู่บนแก้มสากจนเขาต้องกัดกรามแน่น ก่อนเธอจะรั้งศีรษะของเขาลงมา ริมฝีปากของทั้งคู่แนบชิดบดเบียดคลึงเคล้าราวกับเธอเป็นผู้หญิงช่ำชอง แต่ความเป็นจริงแล้ว เธอจูบไม่เป็นและไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย
“แบบนั้นเขาไม่ได้เรียกว่าจูบ”
เขาตำหนิไม่ใคร่จริงจัง ก่อนจะผละออกจากดวงหน้างาม ดวงตาคมปรายมองใบหน้าหวานอีกครั้ง
“แล้วแบบไหน... แบบไหนคะ”
ฝ่ามือน้อย ๆ ไม่ได้หยุดอยู่ที่อกแกร่ง ทว่ามันเลื่อนต่ำลงจนถึงกลางกายอันแข็งขยาย ชลธรข่มใจนับหนึ่งถึงสิบ ทว่ามือบางกลับจาบจ้วงลึกลง
“ว๊าย!”
เธอร้องเสียงหลง เมื่อเขาพลิกตัวทาบทับจนร่างหนาแนบนาบกับบนโซฟาตัวนุ่ม สายตาเธอยั่วยวนราวกับนางแมวผิดกับผู้ช่วยเลขาแสนเฉิ่มเชยคนเดิมที่รู้จัก ทำเอาเขาอยากรู้นักว่าคนติ๋ม ๆ บนเตียงจะเร่าร้อนเพียงใด หรือเธอจะเป็นประเภทน้ำนิ่งไหลลึก
เสียงคีย์การ์ดแตะเปิดประตู ก่อนอำนาจจะต้องตกใจกับภาพตรงหน้า เขารีบปิดประตูลงทันทีแล้วยืนหายใจหอบราวกับวิ่งมาหลายกิโลอยู่ด้านนอก วันนี้รถติดหนักมาก กว่าเขาจะกลับรถได้ก็กินเวลาไปเกือบชั่วโมง ไม่คิดว่าการมาช้ากว่าเวลานัดหมายไปไม่นานจะทำให้เขาได้เห็นภาพต้องห้าม ผู้หญิงคนนั้นจะใช่ปาลินไหมเขาเองก็ไม่แน่ใจ เขาเห็นแค่เสื้อเชิ้ตที่พาดอยู่บนพนักพิงเท่านั้น
ถ้าใช่... แล้วสองคนนี้ไปสปาร์คกันตอนไหน
ลำพังแค่เรียกใช้งานปาลิน ชลธรยังไม่เคยขยับปาก ก็มีแต่เขาที่เป็นคนส่งงานให้กับเธอเอง
แต่ที่เขารู้... สถานที่แห่งนี้ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้อภิสิทธิ์เข้ามายุ่งย่าม เจ้านายหนุ่มค่อนข้างวางระเบียบชีวิตที่ชัดเจน บางสถานที่มีไว้สำหรับการพักผ่อน บางสถานที่มีไว้แค่ปลดปล่อย ผู้สูงวัยถอนหายใจพลางยกมือขึ้นเกาศีรษะ อย่างไรเสียพรุ่งนี้เช้าเขาก็คงรู้เรื่อง
เมื่อบานประตูปิดลงสนิท ชลธรจึงจัดการกับคนที่นอนอ่อนระทวยอยู่ตรงหน้า เขาก็ไม่คิดว่าอำนาจจะกลับมาช้าไม่อย่างนั้นก็คงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ แต่เรื่องราวมาไกลเกินกว่าเขาจะกลับหลัง ชายหนุ่มยกยิ้มที่มุมปาก ถ้านี่เป็นแผนการของเธอ เขาก็จัดว่าหญิงสาวมีความอดทนมากเอาการที่ทนรอมานานข้ามปี
แต่เอาเถอะ... พรุ่งนี้เช้าเขาก็รู้เองว่าเธอมาไม้ไหน หากดุเด็ดเผ็ดมัน ต่อให้เธอเรียกเท่าไหร่เขาก็ยอมจ่าย ชายหนุ่มปล่อยให้มันเป็นเรื่องของวันพรุ่งนี้
แต่ตอนนี้... ชลธรน้อยอันแข็งแกร่ง กำลังสั่งให้จัดการกับคนยั่วตรงหน้าให้ราบคาบสักที
เขาเองก็อยากจะรู้ฤทธิ์เดชของเธอเต็มทีแล้วเช่นกัน!
“อือ...”
เสียงครางของร่างบอบบางที่ซุกตัวอยู่ใต้ร่างหนาปลุกอารมณ์คนหิวโหยให้เตลิด ชลธรต้องสะกดอารมณ์ดิบของตัวเองเอาไว้ เขาพิศมองใบหน้าขาวสะอาด ดวงตาปรือ และริมฝีปากเผยอแย้มอย่างยั่วยวน ใบหน้าคมเข้มทาบทับลงจุมพิตกลีบปากอวบอิ่มอย่างอดใจไม่ไหว บดขยี้เบาๆ ก่อนแทรกลิ้นร้ายเข้าไปด้านในซอกซอนหาความหวาน สัมผัสรสวิสกี้แปร่งปร่าที่หอมอวลในโพรงปากละมุน ความรู้สึกซาบซ่านรัญจวนใจทำเอาหญิงสาวไม่อาจควบคุมน้ำเสียงตัวเอง
“อา...”
มือบางขยุ้มเรือนผมรองทรงดำขลับพร้อมกับหลับตาปี๋ ยามเขาเบนจากริมฝีปากมาหยุดที่หน้าอกอวบหยุ่น สองมือหนาบีบเคล้นจนร่างกายบอบบางโอนแอ่นรับกับความรู้สึกแปลกใหม่
“ชอบใช่ไหม”
เขากระซิบชิดริมหูยามเคลื่อนตัวขึ้นไปด้านบน ขบติ่งหูแล้วกดริมฝีปากหนัก ๆ บริเวณต้นคอเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ ชลธรคลี่ยิ้มเมื่อหญิงสาวตอบกลับไม่เป็นภาษา ทั้งยังบิดเร่าราวกับอยากจะปลดปล่อยความต้องการของตัวเอง
มันต้องไม่เร็วขนาดนั้น...
ใบหน้าคมเข้มกดต่ำลงจนถึงหน้าสะดือลึกบุ๋ม หญิงสาวผงกศีรษะขึ้นพร้อมกับกัดริมฝีปากจนแน่น ดวงตาตัดพ้อประหนึ่งไม่ได้ดังใจ กระทั่งเขาเลื่อนใบหน้าต่ำลงจนถึงใจกลางกาย กระโปรงตัวยาวถูกถอดออกแล้วคว้างทิ้งไร้ทิศทาง เขาแนบใบหน้าลงตรงร่องรอยแยกที่ซ่อนซุกใต้เนื้อผ้าสีขาวสะอาดตา
“มะ... ไม่ได้”
เธอปฏิเสธหากแต่มือบางทั้งสองข้างกลับกดหัวเขาไว้ตรงที่เดิม รสชาติเธอหอมหวานแม้จะมีปราการอีกด่านป้องกันไว้ ร่างบางสะดุ้งบิดตัวไปมาทุกครั้งที่เขาแตะต้องมัน ชลธรเงยหน้าขึ้นมองคนที่นอนทรมานอย่างชอบใจ ปลายนิ้วใหญ่เกี่ยวกระวัดอันเดอแวร์ตัวน้อยไปอีกทาง ก่อนจะก็ซุกใบหน้าลงที่ร่องกลีบอย่างตั้งใจ
“โอว์... อา”
ปาลินครางไม่เป็นภาษา ร่างกายเธอเร่าร้อนราวกับไฟ เรียวขานวลเนียนถูกยกขึ้นจนเป็นรูปตัวเอ็ม ท่ามกลางความรู้สึกบิดมวลบริเวณท้องน้อย ก่อนที่ร่างบางจะกระตุกถี่ยิบ สะโพกผายเด้งรับจนยกสูงจากเบาะโซฟาหอบหายใจถี่ศีรษะส่ายไปมาจนผมกระจายเต็มหมอน ทุกอย่างสงบลงเมื่อสิ้นเสียงกรีดร้องของคนสุขสมอารมณ์หมาย
- ผู้เขียน
