หย่ารักพ่อเลี้ยงใจร้าย

โกรธแค้นโดนแย่งของรัก

คุณรังสิมาให้ขลุ่ยยกน้ำชาและของว่างมาเสิร์ฟแขก นางรู้จักช่อเอื้องดีเพราะเป็นเพื่อนกันกับรักษามาตั้งแต่เรียนมัธยม เจ้าหล่อนหลงรักพ่อเลี้ยงหนุ่มมาตั้งแต่ไหนแต่ไร

ช่อเอื้องไปทำงานที่กรุงเทพฯตั้งแต่จบมัธยมปลาย แต่เพราะติดใจแสงศรีเมืองกรุงจึงไม่ยอมกลับมาอยู่ที่เชียงราย

แต่ช่อเอื้องกลับมาเยี่ยมบ้านเป็นบางครั้งคราว เพราะลุงเชบิดาของหล่อนยังคงอยู่ที่นี่ และลุงเชก็เคยทำงานเป็นผู้จัดการไร่ของพ่อเลี้ยงต้นสักอีกด้วย

"แม่นายคะ ไม่มีน้ำอย่างอื่นเลยเหรอคะ พอดีช่อไม่ชอบดื่มชาค่ะ" หล่อนพูดด้วยรอยยิ้ม คุณรังสิมาจึงให้สาวใช้ไปเอาน้ำอย่างอื่นมาให้แทน

"ฉันไม่รู้ว่าหนูช่อเลิกดื่มชาไปแล้ว ว่าแต่นี่กลับมาเยี่ยมพ่อเหรอจ๊ะ?" คุณรังสิมาชวนคุย

ขณะที่รักษาและนิษฐานั่งอยู่ตรงเก้าอี้ชิดขอบระเบียงชานเรือน ส่วนวาคินกำลังจูงเจ้าทิวามาที่สนามริมระเบียงเช่นเคย

"แหม หนูยังไม่เลิกดื่มชาหรอกค่ะแม่นาย แต่พอดีว่าวันนี้อากาศมันอบอ้าวก็เลยอยากจะดื่มอย่างอื่นเย็นๆ อีกอย่างหนูมาเยี่ยมพ่อแล้วก็ตั้งใจมาเยี่ยมรักษาด้วยค่ะ ได้ยินข่าวว่าเขาประสบอุบัติเหตุก็รีบมาเลยนะคะ เป็นห่วงแทบแย่ค่ะ" หล่อนพูดน้ำเสียงเสแสร้ง

"ขอบใจที่อุตส่าห์มาเยี่ยมรักษานะหนูช่อ แต่อาการก็เป็นอย่างที่เห็นนั่นแหละ เขาไม่ค่อยคุยกับใคร หนูช่อก็อย่าไปถือสาพ่อเลี้ยงเขาเลยนะ"

"หนูเห็นแล้วล่ะค่ะ รักษาไม่ยอมคุยกับหนูแม้แต่คำเดียว" ช่อเอื้องพูดด้วยสีหน้าง้ำงอ

"จ้ะ ส่วนชาฉันแนะนำให้ดื่มเป็นประจำเพราะมันมีประโยชน์ต่อสุขภาพ อ้อ เดี๋ยวฉันจะฝากชาสูตรใหม่ของทางไร่ไปให้พ่อหนูชิมด้วยนะ" นางบอก

"ขอบคุณค่ะแม่นาย ว่าแต่...ผู้หญิงคนนี้เป็นใครเหรอคะ ทำไมถึงได้ดูสนิทกับรักษาเขาขนาดนั้น" หล่อนอดไม่ได้ที่จะถามถึงนิษฐา พลันมองไปยังทั้งสองคนที่ยังคงนั่งพูดคุยกันอยู่ด้วยความริษยา

"อ๋อ นั่นหนูเจีย ว่าที่ลูกสะใภ้ฉันเอง เธอเป็นคนรักของรักษาเขานั่นแหละ" คุณรังสิมาตั้งใจพูดเช่นนั้น เพราะไม่อยากให้ช่อเอื้องมีความหวังกับรักษาอีก หล่อนกำชายกระโปรงแน่นจนมือสั่น ข่มอารมณ์ความโกรธทั้งเสียใจจนเนื้อตัวสั่น

"อะไรนะคะ สอง...สองคนไปรู้จักกันตอนไหนคะ เมื่อไม่กี่เดือนก่อนรักษายังคบอยู่กับแม่พนักงานต้อนรับของรีสอร์ตอยู่เลย"

เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ช่อเอื้องเพิ่งจะรู้จากบิดาว่ารักษากลับมาเป็นหนุ่มโสดอีกครั้ง จึงอุตส่าห์ลาออกจากงานที่กรุงเทพฯและย้ายกลับมาอยู่ที่เชียงรายถาวร แต่ตอนนี้ความใฝ่ฝันที่จะได้เป็นนายหญิงของไร่รักษ์เขากลับพังทลายลงอีกครั้ง

"ชีวิตมันก็เป็นแบบนี้แหละ ทุกอย่างอยู่ที่ช่วงจังหวะของชีวิตจริงๆ คนที่ใช่ไม่ต้องรอเวลานานนักหรอก" คุณรังสิมาพูดแล้วจึงมองไปยังหนุ่มสาวด้วยแววตาแห่งความสุข

ขณะที่ช่อเอื้องมองไปยังนิษฐาด้วยแววตาริษยาอาฆาต หล่อนโกรธแค้นที่หญิงสาวเข้ามาตัดหน้าแย่งชิงคนรัก และกำลังจะได้ครอบครองพ่อเลี้ยงรักษาที่ตนหมายปองอีกด้วย

"ค่ะ! แม่นาย วันนี้หนูขอตัวกลับก่อนนะคะ กลัวว่าฝนจะตกลงมาซะก่อน เดี๋ยวจะมาเยี่ยมใหม่ค่ะ" หล่อนพยายามเก็บความรู้สึกโกรธเคืองไว้ลึกสุดใจ

"เดี๋ยวสิจ๊ะ เดี๋ยวฉันให้ขลุ่ยไปหยิบชามาให้ จะได้เอาไปฝากพ่อหนู"

"ไม่ต้องหรอกค่ะ ตอนนี้หนูกลับมาอยู่เชียงรายถาวรแล้ว วันหลังถ้าหนูมาเยี่ยมรักษาใหม่ค่อยเอาชากลับไปฝากพ่อนะคะ หนูขอตัวค่ะแม่นาย"

ช่อเอื้องพูดเท่านั้นแล้วจึงยกมือไหว้คุณรังสิมาเป็นการบอกลา จากนั้นจึงลุกขึ้นยืนและเดินลงบันไดชานเรือนไปโดยไม่กล่าวลารักษาแม้แต่คำเดียว

บ้านช่อเอื้อง

ช่อเอื้องกลับมาถึงบ้านโดยมอเตอร์ไซค์รับจ้าง จึงได้เห็นรถยุโรปคันหรูคันหนึ่งจอดอยู่หน้าบ้าน แน่นอนว่ามันไม่ใช่รถบิดาของตน

หล่อนยกยิ้มมุมปากแล้วจึงเดินเข้ามาใกล้รถยนต์ราคาแพง พร้อมกับชื่นชมความหรูหราจนอยากครอบครอง จากนั้นจึงบรรจงกรีดปลายนิ้วมือแผ่วเบาลงบนตัวรถเพื่อชื่นชมความงามทันสมัย

"อีเจีย เพราะมึงคนเดียวที่ทำให้กูต้องรู้สึกไร้ค่าแบบนี้ รักษาเขาควรจะเป็นของกูตั้งแต่แรก" หล่อนพูดกับตัวเองด้วยความโกรธแค้น ก่อนจะหันขวับไปมองใครคนหนึ่งที่กำลังเดินมา

"รถของฉันราคาแพงนะ ระวังเล็บของเธอมันจะไปขีดข่วนเอา" เสียงทุ้มพูดขึ้น ช่อเอื้องจ้องมองบุรุษรูปร่างสูงกำยำแต่ดูมีอายุ เขาแลดูภูมิฐานและดูมีฐานะ ใบหน้าหล่อเหลาสมวัยสี่สิบกว่าปีและมีเสน่ห์ ช่อเอื้องจึงโปรยยิ้มยั่วยวน

"รถแพงขนาดนี้ช่อคงไม่มีวาสนาที่จะได้นั่งสินะคะ"

"ใครจะไปรู้ล่ะ" เขาเดินเข้ามาใกล้อีก

"ว่าแต่พ่อหรือเลี้ยงมาหาพ่อทำไมอีก พ่อไม่ได้ทำงานให้พ่อเลี้ยงสักแล้วไม่ใช่เหรอ หรือจะมาตามพ่อกลับไปทำงานให้?"

ช่อเอื้องรู้จักพ่อเลี้ยงต้นสักในฐานะที่เขาเป็นเจ้านายเก่าของบิดา แต่นั่นก็เมื่อตอนที่หล่อนเพิ่งจะเริ่มเติบโตเป็นสาวสมัยเรียนมัธยมปลาย

"ใช่ พ่อของเธอไม่เคยบอกเหรอว่าเขายังทำงานให้ฉันอยู่ แต่ก็ไม่ใช่งานประจำที่ไร่แล้วล่ะ ว่าแต่เธอกลับมาเยี่ยมพ่อเหรอ?" พอเลี้ยงต้นสักถาม ขณะที่สายตาจ้องมองหล่อนด้วยแววตาพิศวาส

เพราะสาวเมืองกรุงเช่นช่อเอื้องมันช่างน่าเสน่หา เรือนร่างเย้ายวน พ่อเลี้ยงต้นสักจ้องมองต้นขาอ่อนขาว กวาดสายตามองเรือนร่างอรชรตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนจะจ้องมองเนินอกอวบอิ่มเหนือเกาะอกที่ปลุกเร้าอารมณ์หื่นกระหาย

"ฉันไม่ได้แค่มาเยี่ยมพ่อ แต่ฉันย้ายกลับมาอยู่ที่เชียงรายถาวรเลย ก็ว่าจะมาหางานทำที่นี่แหละ ว่าแต่พ่อเลี้ยงมีงานอะไรให้ฉันทำบ้างหรือเปล่า เอางานที่สบายๆ เงินดีๆ แบบที่พอจะมีเงินซื้อรถขับเลยนะ"

พ่อเลี้ยงต้นสักยกยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อหล่อนยิ้มหวานหว่านเสน่ห์เป็นการเปิดทาง

"สวยๆ อย่างเธอหางานสบายๆ ได้เงินเยอะๆ มันง่ายจะตาย อยากลองไปนั่งรถเล่นกับฉันหรือเปล่าล่ะ เผื่อฉันจะมีงานสบายๆ เสนอให้เธอทำ"

ช่อเอื้องหรือจะปฏิเสธงานสบาย หล่อนยิ้มหวานหว่านเสน่ห์อีกครั้งเมื่อเขาเสนอมาให้เช่นนั้น

"ไปสิคะ กำลังอยากนั่งรถแอร์เย็นๆ แพงๆ อยู่พอดี" พ่อเลี้ยงต้นสักยกยิ้มมุมปาก

จากนั้นเขาจึงเดินมาเปิดประตูรถให้หล่อน ช่อเอื้องก้าวขาขึ้นไปนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถหรูหรา ท่าทางดีใจเหมือนปลากระดี่ได้น้ำ

ช่อเอื้องรีบดึงกระโปรงขึ้นจนเห็นกางเกงชั้นในลายลูกไม้เล็กน้อย และรีบดึงเกาะอกของตนเองลงอีก เพื่อเผยให้เห็นเต้านมขาวอวบมากยิ่งขึ้น ก่อนที่พ่อเลี้ยงหนุ่มจึงเดินอ้อมมานั่งประจำฝั่งคนขับ

"อยากไปไหน?" เขาหันมาถาม ขณะที่สายตาจับจ้องเต้านมขาวอวบครึ่งเต้า

"แล้วแต่พ่อเลี้ยงสิคะ" หล่อนบอก พ่อเลี้ยงต้นสักจึงขยับมือมาวางบนต้นขาอ่อนพร้อมกับลูบไล้แผ่วเบา ก่อนจะสอดมือหนาลงตรงกลางระหว่างต้นขาอ่อนทั้งสองข้าง...

อ่านจบแล้วฝากส่งคอมเมนต์มาให้กำลังใจปันหยีด้วยนะคะ ขอบคุณค่า :-)