หย่ารักพ่อเลี้ยงใจร้าย

กลับไร่อีกครั้ง

นิษฐาลากกระเป๋าเดินทางเข้ามาภายในห้องคอนโดของตนเอง จากนั้นจึงเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาเพื่อผ่อนคลายหลังจากเดินทางกลับมาเหนื่อยๆ พลันกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องพักหรูหราด้วยแววตาภาคภูมิใจ

"หลังจากนี้ต้องตั้งใจทำงานให้มากขึ้นจริงๆ แล้วสินะ หมดตังค์เพราะคอนโด แต่อย่างน้อยก็มีสมบัติเป็นของตัวเอง" เธอพึมพำด้วยรอยยิ้ม

นิษฐาซื้อคอนโดห้องนี้ด้วยน้ำพักน้ำแรงที่ได้จากเงินรางวัลในการแข่งม้า และเธอยังถือว่าเป็นการซื้อของขวัญวันเกิดอายุครบรอบยี่สิบสี่ปีให้กับตนเองอีกด้วย

แต่ระหว่างกำลังเอนหลังพิงพนักโซฟา เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น นิษฐาหยิบเครื่องมือสื่อสารออกมาจากกระเป๋าสะพายใบเล็กและกดรับสาย

"ว่าไงอัคคี" เขาเป็นแฟนหนุ่มของนิสราน้องสาวของเธอ

"พี่เจียครับ ตอนนี้จีนอยู่ที่โรงพยาบาลนะครับ"

"อะไรนะ แล้วจีนเป็นยังไงบ้าง พี่จะรีบไปหาจีนตอนนี้แหละ" นิษฐาตกใจ แม้จะรู้ดีอยู่แล้วว่านิสราป่วยเป็นโรคหัวใจตั้งแต่กำเนิด แต่ทุกครั้งที่น้องสาวเข้าโรงพยาบาลก็เป็นห่วง เพราะพวกเธอมีกันและกันเพียงสองพี่น้องเท่านั้น

"อาการหัวใจกำเริบ หมอบอกว่าจะต้องผ่าตัดครับ" อัคคีพูดเสียงเศร้า เขารักนิสรามาก ทั้งคู่เพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยพร้อมกัน และคบหากันมาได้สี่ปีแล้ว

"พี่จะรีบไปหาจีนตอนนี้" นิษฐาบอกเท่านั้นแล้วจึงวางสาย เธอรีบร้อนออกจากห้องทันทีหลังจากนั้น

โรงพยาบาล

นิษฐาเดินมาจนถึงหน้าห้องไอซียู เธอกำลังหนักใจเรื่องค่าใช้จ่าย มันสูงเกือบแตะหนึ่งล้านบาท และนิสราจะต้องผ่าตัดภายในสามวันหรือห้าวันนี้

"ผมพอมีเงินเก็บในบัญชีสองแสนกว่าบาท ผมจะออกค่าผ่าตัดช่วยครับพี่เจีย ผมขอโทษนะครับที่ยังไม่สามารถดูแลจีนได้อย่างเต็มที่ทั้งที่ย้ายไปอยู่ด้วยกันแล้ว" อัคคีพูดขึ้น น้ำเสียงจริงใจทว่าเป็นกังวล บ่งบอกว่าเขารักนิสราเป็นอย่างมาก

"พูดอะไรแบบนั้น เธอสองคนเพิ่งจะเรียนจบยังไม่ได้หางานทำด้วยซ้ำ"

"ผมรักจีนจริงๆ นะครับพี่เจีย ผมสัญญาว่าจะดูแลจีนเอง" คำพูดของอัคคีค่อยทำให้นิษฐามีรอยยิ้มบ้าง อย่างน้อยนิสราก็โชคดีที่ได้เจอคนจริงใจเช่นอัคคี

"เรื่องค่าใช้จ่ายไว้พี่จะหาทางเอง อัคคีไม่ต้องเป็นห่วงนะ พี่เพียงแค่จะต้องขอให้อัคคีช่วยดูแลจีนหลังจากผ่าตัด เพราะพี่อาจจะต้องไปทำงานไกลจากกรุงเทพฯหน่อย"

เธอกำลังนึกถึงข้อเสนอของคุณรังสิมา แม้ว่าเงินที่ต้องการมันจะเป็นจำนวนเงินที่สูงมากหากเทียบกับงานที่นางเสนอมาให้ แต่เธอก็จะจำใจเรียกร้องเพื่อชีวิตของน้องสาว แม้ต้องแลกกับอะไรก็ยอม

"ผมสัญญาว่าจะดูแลจีนเป็นอย่างดีครับ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ"

"พรุ่งนี้พี่จะไปเชียงรายแต่เช้า แล้วพี่จะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด คอยอัปเดตอาการของจีนให้พี่ฟังเรื่อยๆ นะอัคคี"

"ครับ แต่พี่เจียจะไปทำอะไรที่เชียงรายครับ ที่เพิ่งกลับมาไม่ใช่เหรอ?"

"เอ่อ...พี่พอจะมีที่ทางที่นั่นบ้าง จะลองเอาเข้าธนาคารดูว่าจะได้กี่บาท" หญิงสาวจำใจโกหก เพราะตนก็ยังไม่แน่ใจว่าจะสามารถเรียกเงินจำนวนหนึ่งล้านบาทเพื่อแลกกับการดูแลพ่อเลี้ยงรักษาได้หรือไม่

"ถ้างั้นเดี๋ยวผมจองตั๋วเครื่องบินให้นะครับ" อัคคีอาสาช่วย นิษฐาจึงพยักหน้ารับด้วยความเต็มใจ

ไร่รักษ์เขา จังหวัดเชียงราย

ช่วงสายของวันใหม่ในฤดูฝน บรรยากาศของที่นี่ค่อนข้างสดใส มองไปทางไหนก็เขียวขจี นิษฐาก้าวลงจากรถพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่

หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบๆ บ้านไม้สักหลังใหญ่โตโอ่อ่า บ่งบอกฐานะทางการเงินของเจ้าของบ้าน แน่นอนพวกเขาร่ำรวยเพราะเป็นถึงเจ้าของไร่ขนาดใหญ่ในเชียงราย

ส่วนสนามม้าที่ตนได้พบกับพ่อเลี้ยงรักษาเมื่อวานอยู่ข้างบ้านอีกฝั่ง เธอคิดว่าเขาน่าจะอยู่ที่นั่น นั่งมองเจ้าทิวากินหญ้าเช่นทุกวัน

"สวัสดีเจ้า มาหาใครเจ้า" เสียงของใครคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้นเป็นภาษาเหนือ หล่อนสวมผ้าถุงและเสื้อสีขาว มัดผมรวบตึง ท่าทางอ่อนน้อมถ่อมตน นิษฐาจึงพอมองออกว่าคงเป็นสาวใช้นั่นเอง

"มาหาคุณรังสิมาค่ะ"

"งั้นเชิญข้างในก่อนเจ้า" หล่อนผายมือเชิญแขกเข้าบ้าน

"ใครมาเหรอขลุ่ย" ทว่าเสียงทุ้มของบุรุษคนหนึ่งกลับเอ่ยถามขึ้นเสียก่อน

"คุณผู้หญิงมาหาแม่นายรังสิมา ขลุ่ยกำลังจะพาเข้าไปรอในบ้าน คุณปลัดจะกลับแล้วเหรอคะ?"

ขลุ่ยถามเพื่อนสนิทของพ่อเลี้ยงรักษา ทว่ากลับไม่ได้รับคำตอบ เพราะคุณปลัดเอาแต่จ้องมองใบหน้าสวยของนิษฐาไม่กะพริบตา และยังเผลอยิ้มสีหน้าเคลิบเคลิ้มอีกต่างหาก

"คุณปลัดคะ" ขลุ่ยเรียกอีก

"อ้อ ว่าไงขลุ่ย"

"ก็คุณปลัดน่ะสิคะ ไปจ้องมองอะไรคุณผู้หญิงเขาขนาดนั้น" สาวใช้กระซิบถามเสียงเบา

"เปล่านี่ ฉันแค่กำลังคิดว่าฉันเปลี่ยนใจดีกว่า ตอนแรกไม่ได้อยากทานของหวานฝีมือแม่นาย แต่ตอนนี้อยากทานแล้ว" เขาบอก แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ยอมละสายตาจากใบหน้าสวยของนิษฐาเลย

"เปลี่ยนใจเร็วเชียวนะคะคุณปลัด" ขลุ่ยแซวด้วยรอยยิ้ม หล่อนพอจะมองออก หลังจากเห็นสายตาหยาดเยิ้มที่ปลัดหนุ่มมองแขกของแม่นายรังสิมา

"ผมปลัดขามเรียนครับ เป็นเพื่อนของรักษา ผมแวะมาเยี่ยมเขาที่นี่บ่อยๆ น่ะครับ" เขาถือโอกาสนี้แนะนำตัวเอง

"สวัสดีค่ะคุณปลัด ฉันชื่อเจียค่ะ" นิษฐายกมือไหว้ปลัดขามเรียน ชายหนุ่มจึงรับไหว้ด้วยความยินดี

"งั้นผมพาคุณเจียเข้าไปรอที่ห้องรับแขกดีกว่าครับ เชิญครับ" ขามเรียนขันอาสา ผายมือเชื้อเชิญนิษฐาเดินเข้าไปในบ้าน หญิงสาวจึงยิ้มน้อยๆ และเดินตามหลังชายหนุ่มเข้าไป

แต่ระหว่างที่ทั้งสองคนเดินมาจนถึงหน้าห้องรับแขก รักษาก็เดินมาจากระเบียงฝั่งข้างบ้านพอดี ชายหนุ่มจ้องมองมายังนิษฐา เพราะคิดไม่ถึงว่าจะเจอหญิงสาวในบ้านของตนอีกครั้ง

"คุณเจียครับ นี่พ่อเลี้ยงรักษา ลูกชายแม่นายรังสิมาเจ้าของบ้าน แต่อย่าไปถือสาเลยนะครับ รักษาไม่คุยกับใครหรอก ไม่คุยแม้แต่กับผม"

ปลัดหนุ่มช่วยแนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักกัน นิษฐาคลี่ยิ้ม กำลังจะบอกว่าเคยเจอกันแล้ว ทว่าพ่อเลี้ยงรักษากลับถามขึ้นไปก่อน

"กลับมาเร็วจัง?"

ปลัดขามเรียนแปลกใจเป็นอย่างมากที่เพื่อนยอมคุยกับคนแปลกหน้า ทั้งยังแปลกใจความหมายที่เขาถามนิษฐา ถามราวกับว่าทั้งสองคนเคยเจอกันแล้ว

"นี่หมายความว่ายังไงครับ รักษาถามเหมือนเคยเจอกันแล้ว?" ปลัดหนุ่มถามสีหน้างวยงง

"ใช่ค่ะ เจียเจอพ่อเลี้ยงรักษาแล้วเมื่อวาน"

"แต่ก็ยังแปลกอยู่ดี ไอ้รักษามันยอมคุยกับคุณเจีย แต่ไม่ยอมคุยกับเพื่อนกับแม่มันเนี่ยนะ?"

ขามเรียนหันไปพเยิดหน้าถามรักษา แต่เขากลับไม่ตอบเช่นเคย มีเพียงสีหน้าราบเรียบ ไม่สนใจคำถามของเพื่อน และเอาแต่จ้องมองใบหน้าสวยของนิษฐา

"รักษาก็เป็นซะแบบนี้ล่ะครับ ไม่ยอมคุยกับใครสักคน" ขามเรียนเองก็หนักใจ ไม่รู้ว่ารักษาจะเป็นแบบนี้อีกนานแค่ไหน เพราะหากชายหนุ่มอาการไม่ดีขึ้น ย่อมมีผลกระทบต่อผลประกอบการของไร่ในอนาคตอย่างแน่นอน

"ก็เรื่องนี้แหละค่ะที่เจียจะมาคุยกับคุณรังสิมา" นิษฐาหันไปพูดกับปลัดหนุ่ม

และนั่นทำให้พ่อเลี้ยงรักษาแสดงสีหน้าไม่พอใจ คงเพราะที่หญิงสาวไม่ยอมตอบคำถามของเขา และยังให้ความสนใจกับปลัดขามเรียนมากกว่า ร่างสูงจึงเดินตรงขึ้นไปบนชั้นสองของบ้านด้วยสีหน้าบึ้งตึง