หย่ารักพ่อเลี้ยงใจร้าย

หวงแบบไร้อารมณ์

"หนูเจีย ฉันคิดว่าหนูจะกลับมาอาทิตย์หน้าซะอีก" เสียงคุณรังสิมาดังขึ้นจากด้านหลังปลัดขามเรียน ทั้งสองจึงหันไปหานาง นิษฐายกมือไหว้เจ้าของบ้านด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

"พอดีเจียมีเรื่องด่วนน่ะค่ะ ก็เลยกลับมาหาแม่นายก่อนจะกลับไปทำธุระที่กรุงเทพฯต่อ"

เธอพูดด้วยสีหน้าเป็นทุกข์ แววตายิ่งบ่งบอกถึงความไม่สบายใจ ในฐานะที่คุณรังสิมาเป็นผู้ใหญ่อาบน้ำร้อนมาก่อน จึงมองออกว่าหญิงสาวกำลังมีปัญหา

"งั้นเข้าไปนั่งในห้องรับแขกก่อน เราจะได้คุยกัน" นางบอกแล้วจึงหันไปหาปลัดขามเรียน

"ดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริงจังมากเลย งั้นเดี๋ยวผมไปทานของหวานรอนะครับ" ชายหนุ่มเห็นว่าไม่ใช่เรื่องของตนจึงไม่อยากก้าวก่าย

"จ้ะ ทานเยอะๆ นะพ่อขามเรียน จะห่อกลับไปฝากเมียที่อำเภอด้วยก็ได้ แม่ไม่ว่าหรอก" คุณรังสิมาแกล้งพูดหยอกด้วยรอยยิ้ม

ขามเรียนเปรียบเสมือนลูกชายคนหนึ่งของนาง เห็นมาตั้งแต่เป็นเด็กชายเรียนประถมศึกษากับพ่อเลี้ยงรักษา เติบโตมาก็ยังคงเป็นเพื่อนสนิทกันอยู่เช่นที่เห็น

"คุณแม่ครับผมยังไม่มีเมีย ผมยังไม่มีเมียจริงๆ นะครับคุณเจีย แฟนก็ยังไม่มีครับ" แม้จะรู้ดีว่าแค่ถูกแซวเล่น แต่ก็เกรงว่านิษฐาจะเข้าใจผิดจนได้

"แต่ถึงจะมีจริงๆ ก็ไม่แปลกหรอกค่ะ ก็คุณปลัดหล่อซะขนาดนี้" นิษฐาพูดไปตามความเป็นจริง ขามเรียนมีใบหน้าหล่อละมุน รูปร่างสูงใหญ่กำยำ เขาคงเป็นขวัญใจสาวๆ ทั้งอำเภอ

"พูดขนาดนี้ผมก็เขินสิครับ ถ้างั้นคุณเจียคุยธุระกับแม่นายเถอะครับ เดี๋ยวผมจะไปทานของหวานที่ห้องครัว" ชายหนุ่มบอกเท่านั้นแล้วจึงเดินไป นิษฐาจึงเดินเข้าไปในห้องรับแขกพร้อมกับคุณรังสิมา

"ไหนมีเรื่องอะไร ทำไมสีหน้าหนูถึงดูไม่สบายใจขนาดนี้ เล่าให้ฉันฟังซิ" นางถามขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งลงบนโซฟา

นิษฐาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจพูดเรื่องราวทั้งหมดออกมา ไม่ว่าหลังจากนี้จะถูกมองว่าเป็นคนอย่างไรก็ไม่สำคัญ ชีวิตของน้องสาวของเธอต่างหากที่สำคัญที่สุด

"น้องสาวของหนูเข้าโรงพยาบาลเมื่อคืนค่ะ จีนป่วยเป็นโรคหัวใจอยู่แล้ว แต่ครั้งนี้อาการกำเริบหนักกว่าทุกครั้ง คุณหมอบอกว่าต้องผ่าตัดด่วน และมีค่าใช้จ่ายอยู่ประมาณเกือบหนึ่งล้านบาท หนูจำเป็นต้องใช้เงินด่วนจริงๆ ก็เลยจะมา...ขอยืมแม่นายก่อน แลกกับการมาทำงานดูแลพ่อเลี้ยงรักษาค่ะ หวังว่าแม่นายจะเมตตา"

คุณรังสิมาตั้งใจฟังเรื่องราวจนจบ นางยังคงมองนิษฐาด้วยแววตาเอ็นดู และเห็นอกเห็นใจที่เธอเป็นห่วงน้องสาว ถึงขั้นยอมทำทุกอย่างเช่นนี้

"ฉันเสียใจเรื่องน้องสาวของหนูด้วยนะ แต่คุณหมอสมัยนี้เก่งมาก ขอให้น้องสาวของหนูหายเร็วๆ ส่วนเรื่องเงินไม่มีปัญหา ฉันช่วยได้ตามที่หนูขอเลย แต่สัญญากับฉันแล้วนะ ว่าจะกลับมาช่วยดูแลพ่อเลี้ยงรักษาจริงๆ"

นางคาดหวังเป็นอย่างมาก ว่านิษฐาจะเป็นคนคอยดูแลบุตรชายในช่วงเวลายากลำบากเช่นนี้

"แม่นายมีบุญคุณกับหนูและน้องสาวขนาดนี้ หนูจะผิดคำสัญญาได้ยังไงคะ"

นิษฐาน้ำตาคลอเบ้า ปลาบปลื้มใจที่คุณรังสิมาเชื่อคำพูดของตน ทั้งๆ ที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเสียด้วยซ้ำ

"ฉันเชื่อที่หนูพูดทุกอย่าง แล้วก็เชื่อว่าหนูรักน้องสาวมาก ฉันไม่รู้ว่าทำไม มองแค่นี้ก็รู้แล้วว่าหนูเป็นคนที่มีจิตใจประเสริฐแค่ไหน" นางเอ่ยชื่นชม

นิษฐาไม่รู้จะพูดขอบคุณอย่างไรถึงจะเพียงพอ เธอจึงคุกเข่าลงบนพื้น และกราบลงบนหน้าตักคุณรังสิมา เพราะนางถือว่าเป็นผู้มีพระคุณที่ได้ช่วยเหลือชีวิตน้องสาวของตนในครั้งนี้

"ขอบพระคุณที่เมตตาหนูนะคะ หนูสัญญาว่าจะช่วยดูแลพ่อเลี้ยงทุกอย่างจนกว่าเขาจะหายเป็นปกติค่ะ" นิษฐาให้คำมั่นสัญญา และเธอก็หมายความตามนั้นจริงๆ

"ขอบใจมากลูก"

"แต่หนูขอไปอยู่กับน้องช่วงผ่าตัดนะคะ แล้วจะรีบกลับมาที่นี่ให้เร็วที่สุด"

"ได้สิจ๊ะ แต่ไหนๆ ก็มาแล้ว คืนนี้ก็ค้างซะที่นี่แหละ พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับกรุงเทพฯแต่เช้า กลับไปจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย จะได้ไม่มีเรื่องทุกข์ใจ จะได้สบายใจ แล้วก็มีรอยยิ้มที่สดใสให้กับพ่อเลี้ยงรักษาเขา" นิษฐายิ้มทั้งน้ำตา และกุมมือคุณรังสิมาไว้ด้วยความรู้สึกอบอุ่นใจ

"งั้นเดี๋ยวฉันจะไปเตรียมของหวานมาให้ทาน แล้วก็จะได้บอกแม่บ้านเข้าไปจัดห้องนอนให้" ว่าแล้วนางจึงลุกขึ้นยืน นิษฐาจึงขยับขึ้นมานั่งบนโซฟาเช่นเดิม

"แต่หนูไปพักที่รีสอร์ตก็ได้นะคะ"

"รีสอร์ตน่าจะเต็ม แต่ถึงไม่เต็มฉันก็จะให้หนูพักที่นี่แหละ รีสอร์ตอยู่ตั้งไกลออกไป สู้หนูอยู่ที่นี่จะได้มีเวลาพูดคุยกับพ่อเลี้ยงเขามากขึ้น ฉันไปที่ครัวแล้วนะ" นางบอกเท่านั้นแล้วจึงหมุนตัวเดินออกไปจากห้องรับแขก

นิษฐารู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก ที่ตนสามารถหาเงินไปจ่ายค่าผ่าตัดให้น้องสาวได้ และยังซาบซึ้งในบุญคุณของคุณรังสิมามากเหลือเกิน

ราวสิบนาทีผ่านไป นิษฐาเดินออกมาบริเวณระเบียงบ้านที่พ่อเลี้ยงรักษาชอบมานั่งดูเจ้าทิวา ทว่าตอนนี้เจ้าตัวกลับไม่อยู่ เธอจึงเอาแต่จ้องมองไปยังม้าสีขาวตัวใหญ่ด้วยแววตาแห่งความสุข

"เจ้าทิวาเป็นม้าที่สวยมาก ตัวสูงใหญ่ แข็งแรง ถ้าได้ลองขี่คงจะตื่นเต้นน่าดู" หญิงสาวพึมพำคนเดียว โดยที่ไม่รู้ว่าใครคนหนึ่งเดินมาหยุดอยู่ที่ด้านหลังของตน

"จะว่าไปแล้ว ทำไมพ่อเลี้ยงรักษาถึงได้หวงม้าขนาดนั้น" เธอครุ่นคิด ก่อนจะหมุนตัวหันกลับมา ตั้งใจจะเดินไปนั่งที่โซฟา แต่กับต้องตกใจจนหน้าซีด เมื่อคนที่เธอพูดถึงเมื่อครู่ยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว

"พ่อเลี้ยง... มายืนอยู่ตรงนี้นานแล้วเหรอคะ?"

"..." เขาแค่พยักหน้าไม่ยอมพูดอะไร แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมของตน นิษฐาจึงเดินไปนั่งลงตรงเก้าอี้อีกตัวหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ห่างกันมากนัก

"พ่อเลี้ยง เจียตอบตกลงกับแม่นายแล้วนะ ว่าจะมาช่วยดูแลคุณที่นี่" เขาฟังเช่นนั้นแล้วจึงหันมามองเจ้าของใบหน้าสวยละมุนด้วยแววตาราบเรียบ

"อืม" และตอบเสียงเบาในลำคอ

"นี่ รู้ไหมที่แม่นายจ้างให้ฉันมาดูแลคุณก็เพราะท่านเห็นว่าคุณยอมคุยกับฉัน แม้จะเพียงแค่ประโยคสั้นๆ ก็เถอะ แต่ว่าต่อจากนี้ไปถ้าคุณไม่ยอมคุยกับฉันแม่นายคงไม่จ้างฉันต่อ ฉันก็คงไม่ได้อยู่ดูแลคุณนะ เข้าใจที่ฉันพูดบ้างหรือเปล่า?"

รักษายังคงจ้องมองใบหน้าของนิษฐาอยู่เช่นนั้น แววตาแสนเย็นชาแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย บ่งบอกถึงความสงสัยและความโกรธในเวลาเดียวกัน

"พ่อเลี้ยง..." เธอรู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย ดูเหมือนงานนี้จะยากกว่าที่คิดไว้ เพราะไม่สามารถคาดเดาความรู้สึกในใจของพ่อเลี้ยงรักษาได้เลย

"งั้นคุยเรื่องอาหารดีกว่า คุณชอบทานอะไร หรือว่าอยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ ฉันทำอาหารได้นะ เดี๋ยวฉันทำให้ทาน" นิษฐาหาเรื่องชวนคุย แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงปราศจากคำตอบใดๆ จากปากของเขา

"งั้น...คุยเรื่องม้าดีกว่า แม่นายบอกว่าฉันสามารถขี่ม้าทุกตัวในฟาร์มนี้ได้ แต่ฉันอยากขี่เจ้าทิวา พ่อเลี้ยงจะว่า..." ยังไม่ทันจะพูดจบ นิษฐาก็ถูกแววตาดุดันของเขาจ้องเขม็ง ทำให้เธอถึงกับหยุดพูดกะทันหัน

"ฉันขอโทษ ฉันรู้ว่าคุณรักเจ้าทิวามาก แล้วก็ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้ม้าของคุณ"

"ขี่ม้าเป็นเหรอ?" และในที่สุดเขาก็ยอมพูดออกมา นิษฐาหันขวับมาจ้องมองใบหน้าหล่อคมคายด้วยความดีใจ เธอฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวเรียงสวย

"เป็นค่ะ เอ่อ...หมายถึงเคยขี่แต่ไม่เก่งหรอกค่ะ ยังต้องให้พ่อเลี้ยงช่วยสอนอีกเยอะเลย" นิษฐาอยากให้เขามีส่วนร่วม อยากให้เขาตกลงยอมสอนเธอขี่ม้า และชายหนุ่มก็พยักหน้าเป็นการรับปาก

"แต่ทุกคนที่นี่ห้ามไม่ให้ฉันขี่ม้า" เพราะอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น ทำให้พ่อเลี้ยงรักษาต้องฟื้นฟูสภาพร่างกายให้แข็งแรงสมบูรณ์เต็มที่

"แต่ฉันเชื่อว่าพ่อเลี้ยงน่าจะหายดีแล้วนะคะ ถามคุณหมอได้ไหมคะ ว่าสามารถทำกิจกรรมได้ตามปกติหรือยัง"

เขาเงียบไปอีกครั้ง และยังเมินหน้าหนีไปอีกทาง คงเพราะเห็นแล้วว่าปลัดขามเรียนกำลังเดินตรงมาหาพร้อมกับถ้วยของหวานสองถ้วย

"คุณเจียครับ ของหวานอร่อยชื่นใจฝีมือแม่นายมาแล้วครับ ผมอาสายกมาให้คุณ อยากให้ลองชิมครับ" ขามเรียนนำเสนอด้วยความภาคภูมิใจ ก่อนจะวางถ้วยของหวานอีกหนึ่งถ้วยลงตรงหน้าพ่อเลี้ยงรักษา

"อันนี้ของแกไอ้รักษา" ทว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มกลับไม่ยอมหันกลับมา ท่าทางเหมือนไม่อยากทานของหวานที่เพื่อนสนิทยกมาเสิร์ฟถึงที่

จากนั้นร่างกำยำจึงหยัดกายลุกขึ้นยืน แต่มือหนากลับบังเอิญปัดไปโดนถ้วยของหวานจนมันตกลงพื้น

"พ่อเลี้ยง ระวังหน่อยสิคะ" นิษฐาอุทานเสียงดัง

เพราะเสียงถ้วยแตกทำให้เธอตกใจ ขณะที่พ่อเลี้ยงรักษาเดินตรงไปยังชานระเบียง เขาไม่สนใจผลของการกระทำของตนเองเลย