หย่ารักพ่อเลี้ยงใจร้าย

เมียเก่า

"พ่อเลี้ยง คุณทำถ้วยแตกแล้วก็เดินหนีหน้าตาเฉยแบบนี้เหรอคะ?" นิษฐาถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ชายหนุ่มไม่ยอมหันกลับมาคุยด้วย เธอเล็กจึงลุกเดินตรงไปหยุดอยู่ข้างหลังเขา

"คุณเจียครับ ใจเย็นๆ ก่อนครับ อย่าพูดดุกับรักษามันแบบนั้น" ปลัดขามเรียนรู้ดี ว่าหากมีใครพูดจาไม่ดีกับรักษา ก็จะโดนเขาด่าสวนกลับแบบไม่ไว้หน้า

"แต่นี่มันเป็นพฤติกรรมของเด็กอายุสองสามขวบเท่านั้นล่ะค่ะ พ่อเลี้ยงทำข้าวของเสียหายเหมือนตั้งใจแล้วก็เดินหนี ไม่แม้แต่ที่จะเก็บหรือพูดคำว่าขอโทษ แบบนี้ใช้ได้ที่ไหนคะคุณปลัด"

"คุณเจียใจเย็นๆ นะครับ"

"เจียไม่ได้ใจร้อนค่ะ เจียเพียงแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อเลี้ยงเขาถึงทำพฤติกรรมแบบนี้"

"ก็ไอ้รักษามันป่วยอยู่ไงครับ"

"ทำนิสัยเอาแต่ใจแบบนี้ ป่วยแบบไหนกันคะ?"

"สมองมันได้รับการกระทบกระเทือนจากอุบัติเหตุ ก็เลย...เอ่อ" ขามเรียนอ้ำอึ้ง

"ก็เลยทำให้เขากลายเป็นเด็กอีกครั้งงั้นเหรอคะ?"

"มันมีอะไรมากกว่านั้นครับคุณเจีย"

"งั้นคุณปลัดก็เล่าให้เจียฟังหน่อยสิคะ เจียรับปากกับแม่นายแล้วนะคะว่าจะมาดูแลพ่อเลี้ยงรักษา เพราะฉะนั้นอย่างน้อยเจียก็น่าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา"

"มีเรื่องอะไรกัน เสียงดังเข้าไปถึงข้างในบ้าน" ทว่าเสียงของคุณรังสิมากลับดังขึ้นเสียก่อน

"คุณแม่ ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่เสียงถ้วยแตก" ปลัดหนุ่มรีบหันไปหานาง

"ขอโทษค่ะแม่นาย หนูแค่จะคุยกับพ่อเลี้ยงเรื่องที่เขาทำถ้วยแตกแล้วก็เดินหนี"

"ช่างเถอะ อย่าไปว่าอะไรกับพ่อเลี้ยงเขาเลย เขาไม่สบายอยู่ เดี๋ยวฉันจะให้แม่บ้านมาทำความสะอาด" คุณรังสิมาพูดตัดปัญหา

แต่นิษฐากลับยิ่งแปลกใจกับพฤติกรรมของพ่อเลี้ยงรักษา เขาไม่ได้มีอาการเหมือนคนป่วย แต่เหมือนกำลังไม่พอใจอะไรบางอย่าง และเหมือนคนเอาแต่ใจตัวเองเสียมากกว่า

"ผมขอตัวกลับก่อนดีกว่านะครับ วันนี้ต้องเข้าทำงานในช่วงบ่ายด้วย" ปลัดขามเรียนพูดขึ้น พลันชำเลืองมองมายังนิษฐาเล็กน้อย

"จ้ะ ขอบใจนะที่มาเยี่ยมพ่อเลี้ยง"

"ครับคุณแม่ เดี๋ยวผมแวะมาใหม่ ผมลานะครับ แล้วเจอกันนะครับคุณเจีย" ปลัดหนุ่มยกมือไหว้คุณรังสิมา จากนั้นจึงหันมายิ้มให้นิษฐาก่อนจะเดินลงบันไดชานเรือนไป

"ขลุ่ย มาเก็บถ้วยแตกแล้วก็เช็ดทำความสะอาดด้วย" นางหันไปบอกสาวใช้

นิษฐากำลังยกเอาถ้วยของหวานของตนเองและเดินไปหาพ่อเลี้ยงรักษา คุณรังสิมาจึงทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา และจ้องมองไปยังสองหนุ่มสาว

"นั่งลงสิคะ ทานของหวานถ้วยของฉันก็ได้" เธอบอก และเขาก็ยอมนั่งลงยังว่าง่าย ขณะที่สายตาเอาแต่จับจ้องไปยังเจ้าทิวา โดยไม่สนใจถ้วยของหวานที่นิษฐาวางลงบนโต๊ะ

"เมื่อกี้ขอโทษนะที่ฉันพูดดุไปหน่อย ให้ฉันป้อนของหวานนะ" ว่าแล้วจึงตักของหวานใส่ช้อนและยกขึ้นมาเกือบจะถึงริมฝีปากของพ่อเลี้ยงรักษา

คุณรังสิมานั่งมองอยู่ด้วยความรู้สึกประหลาดใจ เพราะปกติรักษาทานข้าวด้วยตัวเอง และไม่ชอบให้ใครมาคอยอยู่ใกล้เพื่อดูแลเช่นนี้

เขายอมอ้าปากทานของหวานที่นิษฐาป้อน เคี้ยวหมุบหมับและจ้องมองหญิงสาวไม่วางตา คุณรังสิมาจึงยิ้มออกเมื่อเห็นบุตรชายทำเช่นนั้น

"อร่อยมั้ย?"

"อืม" เขาตอบและพยักหน้า นิษฐาจึงตักของหวานป้อนอีกครั้ง ชายหนุ่มทานได้มากกว่าปกติ และยังดูอารมณ์ดีมากกว่าทุกวันอีกด้วย

ระหว่างนั้นก็มีรถของใครคนหนึ่งครับเข้ามาจอดบริเวณหน้าบ้าน บุรุษรูปร่างสูงกำยำก้าวลงจากรถ เขาถอดหมวกคาวบอยออก และแหงนหน้ามองขึ้นมาบนชานเรือน

"สวัสดีครับแม่นาย ผมมาเยี่ยมพ่อเลี้ยงรักษา" พ่อเลี้ยงต้นสักทักทายด้วยรอยยิ้ม จากนั้นจึงยกมือไหว้คุณรังสิมา

"ขึ้นมาบนเรือนก่อนสิพ่อเลี้ยงสัก เดี๋ยวฉันให้เด็กยกน้ำชามาให้ดื่ม" นางพูดเชื้อเชิญตามมารยาท พ่อเลี้ยงต้นสักยื่นตะกร้าผลไม้ให้กับสาวใช้ที่เดินออกมารับก่อนจะเดินขึ้นมาบนเรือน

คุณรังสิมาเชิญแขกให้นั่งลงบนโซฟา เมื่อแขกมาเยือนก็ต้องต้อนรับ แม้จะเคยขัดแย้งกันเรื่องไร่สวนมาก่อนแต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โต อีกอย่างพ่อเลี้ยงต้นสักก็มาเยี่ยมรักษาอยู่บ่อยครั้งตั้งแต่เกิดเรื่อง

"รักษา ฉันมาเยี่ยมนะ" พ่อเลี้ยงต้นสักบอกกับเจ้าตัวที่นั่งอยู่เก้าอี้ริมระเบียง และก็ไม่ได้รับคำตอบใดๆ กลับมาเช่นเคย

"หนูเจีย มานั่งตรงนี้สิลูก" คุณรังสิมาบอกให้นิษฐามานั่งที่โซฟากับตน หญิงสาวจึงลุกเดินมา

"นี่พ่อเลี้ยงต้นสักเพื่อนบ้านของเราเอง ไร่ของพ่อเลี้ยงเขาอยู่ถัดออกไปด้านขวามือโน่น ส่วนนี่หนูเจีย เป็นคนที่จะมาช่วยดูแลพ่อเลี้ยงรักษาจนกว่าเขาจะอาการดีขึ้น"

คุณรังสิมาแนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักกัน นิษฐาจึงยกมือไหว้พ่อเลี้ยงต้นสัก เขาอายุมากกว่าเธออย่างเห็นได้ชัด น่าจะอายุราวสี่สิบปีได้

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณเจียคงไม่ใช่คนแถวนี้ใช่ไหมครับ?" พ่อเลี้ยงต้นสักทักทาย สายตาจ้องมองนิษฐาด้วยแววตาเป็นประกาย แสดงออกชัดเจนว่ากำลังเสน่หาหญิงสาวตรงหน้า

"ไม่ใช่ค่ะ ฉันมาจากกรุงเทพฯ"

"เป็นพยาบาลเหรอครับ?" เธอหันไปหาคุณรังสิมา

"ไม่ใช่หรอก พอดีหนูเจียมาพักที่รีสอร์ตแล้วบังเอิญเจอกับรักษาเข้า น่าแปลกมากเลยนะพ่อเลี้ยงสัก หนูเจียเป็นคนเดียวที่รักษายอมคุยด้วย ฉันก็เลยลองขอหนูเจียว่าให้เขามาช่วยดูแลพ่อเลี้ยงรักษาได้ไหม หนูเจียเขาก็เลยตอบตกลง" นางช่วยอธิบาย

"งั้นพ่อเลี้ยงรักษาก็คงจะโชคดีมาก เขาก็ตาถึงนะครับ เลือกคุยเฉพาะกับสาวๆ สวยๆ แถมสวยมากขนาดนี้ คุณเจียนี่ไม่ธรรมดาเลยทีเดียว"

พ่อเลี้ยงต้นสักพูดพลางยกยิ้มมุมปาก แววตามีเลศนัย เหมือนมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ นิษฐาสัมผัสได้เธอจึงรู้สึกอึดอัด

"ว่าแต่พ่อเลี้ยงสักแค่มาเยี่ยมลูกชายฉันเฉยๆ ใช่หรือเปล่า เรื่องคดีมีอะไรคืบหน้าบ้างไหม?" คุณรังสิมากระซิบถามถึงเรื่องคดี นางไม่อยากให้บุตรใช้ได้ยิน ส่วนนิษฐาได้แต่นั่งฟังด้วยความแปลกใจ

"ตอนนี้ตำรวจสืบมาได้แล้วว่ากมลดาวหนีไปอยู่กรุงเทพฯ อีกไม่นานก็น่าจะจับตัวได้" ทว่าพ่อเลี้ยงต้นสักกลับแกล้งพูดเสียงดังให้รักษาได้ยิน

"อย่าพูดชื่อนี้ให้กูได้ยินอีก!" พ่อเลี้ยงรักษาตะโกนขึ้นโดยไม่หันมามอง แต่น้ำเสียงบ่งบอกถึงความโกรธเป็นอย่างมาก

"เบาๆ หน่อยพ่อเลี้ยงสัก" คุณรังสิมาปรามเสียงเบา

"ขอโทษครับ ผมแค่ลองพูดชื่อกมลดาวเพื่อจะดูว่ารักษาหายโกรธเมียเก่าหรือยัง" นิษฐาตกใจเมื่อได้ฟังว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร เธอชำเลืองมองไปยังพ่อเลี้ยงรักษาเล็กน้อย

"น่าแปลก ทำไมถึงกล้าหนีไปกรุงเทพฯ ฉันคิดว่าจะหนีออกนอกประเทศไปแล้วซะอีก"

พอพูดถึงชื่อของหล่อนคนนี้คุณรังสิมาก็ยังเจ็บปวดใจไม่หาย และนางยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเมื่อเห็นว่าบุตรชายยังคงโกรธแค้นคนรักเก่าอยู่

"ไม่แปลกหรอกในเมื่อคนมันไม่มีทางไป แต่ผมมั่นใจว่าตำรวจจะจับกมลดาวได้เร็วๆ นี้ ที่ผมมาวันนี้ก็มาส่งข่าวเรื่องนี้ล่ะครับ"

"ขอบใจพ่อเลี้ยงสักมากนะที่เป็นธุระให้ อ้อ แล้วก็อย่าไปถือคำพูดคำจาของพ่อเลี้ยงรักษาเขาเลยนะ"

"ไม่ถือสาอยู่แล้วครับ ทุกคนก็รู้ดีอยู่แล้ว ว่ารักษากำลังป่วย ผมก็ได้แต่ภาวนาให้เขาหายเร็วๆ ยังไงก็ขอตัวกลับก่อนนะครับ มีงานในไร่อีกหลายอย่างที่ต้องทำ"

"จ้ะ กลับดีๆ ล่ะ ขอบใจมากที่อุตส่าห์มาเยี่ยมแล้วก็มาส่งข่าว"

"ครับ กลับแล้วนะครับคุณเจีย" พ่อเลี้ยงต้นสักหันมาบอกนิษฐาด้วยรอยยิ้มพิศวาส

"ค่ะ" เธอตอบเพียงสั้นๆ จากนั้นจึงลุกขึ้นและเดินไปส่งพ่อเลี้ยงหนุ่มที่ชานเรือน โดยที่ไม่รู้ว่าพ่อเลี้ยงรักษากำลังหันมามองตนด้วยแววตาโกรธเคือง