“งั้นหนูไปก่อนนะคะคุณพ่อ ขอให้คุณพ่อหายไวๆ นะคะ”
“ลูกในไส้แท้ๆ ไม่เคยสนใจไยดี มีแต่คนอื่นมาเฝ้ามาคอยดูแล ตื่นมาแม้แต่ลูกก็ไม่เจอหน้า มันน่าน้อยใจนัก”
“หนูอยู่ดูแลคุณพ่อตลอดนะคะ”
“ตอนไหน”
“ตอนคุณพ่อไม่ได้สติไง”
“หึ!” พิรัชต์ทำเสียงในลำคอ
“เงินค่ารักษาหนูก็เป็นคนจ่าย” พิมาลินพูดออกมาอย่างเสียใจ
“ใครจ่ายนะ”
“หนูไงคะ”
“ก็เมียของฉันเขาเป็นคนจัดการไม่ใช่เหรอ แกเพิ่งโผล่หน้ามานี่จะจ่ายได้ยังไง”
“คุณคะ เป็นยังไงบ้างคะ ดาขอโทษนะคะที่กลับไปช้า ดาไปทำของโปรดคุณมาน่ะค่ะ” เสียงของดาวาดทำให้สองพ่อลูกชะงัก พลางหันไปมอง ดาวาดยิ้มหวานเข้ามา ในขณะที่กชกรแอบมองพิมาลินอย่างเกลียดชังสุดใจ แต่ต่อหน้าบิดาเลี้ยงก็ปั้นหน้ายิ้มแย้มเข้าใส่
“ขอบใจมากนะคุณ คุณนี่มีน้ำใจเสมอ”
“มาเยี่ยมคุณพ่อนานแล้วเหรอจ๊ะ แล้วนั่นพาอะไรมาด้วยล่ะ”
“ลินทำอาหารมาให้คุณพ่อน่ะค่ะ”
“หนูลินทำอาหารเองได้ด้วยเหรอคะ” ประโยคของดาวาด
