ความอุ่นวาบแล่นเข้ากระแทกกลางใจทันทีเมื่อลูกสาวอยู่ในอ้อมกอด แม้อ้อมกอดนี้จะแลกมาด้วยอมยิ้ม แต่การได้อุ้มลูกไว้เต็มอกครั้งแรกก็ทำให้คนเป็นพ่ออบอุ่นละมุนละไมอยู่กลางใจ อยากจะหอมแก้มลูกสักฟอด แต่ก็กลัวว่าเธอจะไม่พอใจ กลัวเธอจะร้องไห้ขอกลับไปหาหม่ามี้
แสนกล้ากระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น ยิ้มเต็มใบหน้าอย่างเปิดเผย ได้กอดได้อุ้มแล้ว รออีกสักหน่อย... ก็น่าจะได้หอมแก้มยุ้ย ๆ ให้ชื่นใจ
“ป๊ะป๋าขา ไปซื้ออมยิ้มกันเถอะค่า”
“ครับ” แสนกล้ายิ้มกว้างที่สุดเท่าที่เคยยิ้ม และยิ้มค้างในตอนที่หันไปบอกกมลฉัตร “เธอรอที่นี่นะฉัตร”
“อือ รีบไปรีบมา ยายรอกินกระเพาะปลาอยู่”
กมลฉัตรมองตามป๊ะป๋าที่อุ้มยายหนูไปเลือกซื้ออมยิ้ม เธอยิ้มไปกับคนที่ดีใจที่ลูกยอมให้อุ้มแล้ว
ไม่ใช่เพราะอมยิ้มอย่างเดียวหรอกที่ทำให้ตาหวานยอมให้ป๊ะป๋าอุ้ม แต่เพราะแสนกล้าเข้ามาใกล้ชิดและสร้างความคุ้นเคยจนตาหวานไว้อกไว้ใจแล้ว พอป๊ะป๋าตามใจจะซื้ออม
