Ep4
1069 คำ
ใบเฟิร์นตื่นมาตอน 6 โมงเช้า เธอกลับมาเที่ยงคืนก็จริง แต่กว่าจะถึงห้อง กว่าจะได้นอน ปาเข้าไปตีสอง เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดเข้าไปไอจีก็ต้องขมวดคิ้ว เมื่อ สองในสี่ของผู้ชายเมื่อคืน กดติดตามเธอมา คนที่ชื่อเพชร กับคนที่ให้ทิปเมื่อคืน แน่นอนว่าเพชร เธอไม่รับอยู่แล้ว อีกคนเธอลังเล แต่ก็กดรับ และกดติดตามกลับ ปกติเธอไม่ค่อยมีการเคลื่อนไหวอะไร แค่เอาไว้อัพเดตข่าวสาร เธอลองส่องเข้าไปดูไอจีของแดน ก็ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเช่นเดียวกัน แล้วก็ไม่ได้กดติดตามใครเยอะ เขาก็ดูใจดี ไม่มีพิษไม่มีภัย ไม่เหมือนอีกคนที่ดูยังงัยก็ไม่น่าไว้วางใจ แถมยังเจ้าชู้ มาขอเบอร์เธอวันก่อน แต่พอตอนเย็นก็มีผู้หญิงมานัวเนียข้างกาย ใครได้เป็นแฟน ช้ำใจตาย
.
.
.
.
“แก เลือกชุมนุมอะไรดีอ่ะ” วันนี้เป็นวันเลือกชุมนุมของนักศึกษาปีหนึ่ง ซึ่งพวกเธอต้องสังกัดชุมนุมกันทุกคน ไม่งั้น ก็จะเก็บชั่วโมงกิจกรรมไม่ครบ แน่นอนว่าต้องหาชุมนุมที่สบายๆ ไม่ต้องทำอะไรเยอะ เธอไม่มีเวลาเหมือนคนอื่นเพราะเธอต้องทำงานพิเศษนั่นเอง
“เอาชุมนุมที่ไม่นัดบ่อยๆ อ่ะ หรือไม่ต้องไปทำกิจกรรมเยอะ”
“พี่รหัสฉัน แนะนำว่า ชุมนุมดนตรีโฟล์คซองอ่ะ ชิลล์สุดแล้ว” มะนาวเป็นคนเสนอขึ้นมาเพราะเธอทักไปถามพี่รหัสแล้ว ทำการบ้านมาเป็นอย่างดี
“เค งั้นไปชุมนุมงั้นก็ได้ เดี๋ยวเต็ม” ใบเฟิร์นและแวววาวพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย ขอให้ไม่มีงาน ไม่เรียกบ่อย พวกเธอก็โอเคแล้ว
“ชุมนุมโฟล์คซองเชิญทางนี้เลยจ้า” เป็นครามและต้นที่ยืนเรียกลูกค้าเข้าชุมนุมของตัวเอง สามสาวที่กำลังเดินมาตามเสียง เห็นสมาชิกในชุมนุมถึงกลับต้องหยุด
“แก ไปชุมนุมอื่นเหอะ ฉันมาว่า ไม่ค่อยน่าอยู่แล้ว” ใบเฟิร์นพยายามจะจูงแวววาวไปทางอื่นพอเห็นหน้าของพี่ๆในชุมนุม
“ไม่!!! ฉันจะอยู่ชุมนุมนี้แหละ แกมาทางนี้ หรืออยากไปอยู่ชุมนุมที่ต้องออกพื้นที่ต่างจังหวัด พวกแกมีเวลาหรอ”
มะนาวพยายามจะลากเพื่อนกลับมาทางเดิม เพราะเธออยากอยู่ชุมนุมเดียวกับพี่คราม คนที่เธอแอบปลื้ม
“อ้าว!!!! น้องๆ มาทางนี้เลยครับไม่ต้องลังเล อยู่กับพี่ไม่มีเหนื่อยนะครับ”
ต้นพยายามจะเรียกสาวๆให้ไปลงชื่อให้ได้ ทำให้ทั้งสามคนยืนทำหน้าลำบากใจ แต่ก็เป็นมะนาวที่ลากเพื่อนไปสำเร็จ
ใบเฟิร์นยืนทำหน้าบึ้งหลังจากที่รอเพื่อนลงชื่อ ทำงัยได้ ก็ไม่มีทางเลือก จะเสี่ยงไปอยู่ชุมนุมอื่นก็ไม่กล้า กลัวจะต้องไปเก็บชั่วโมงกิจกรรมข้างนอก แต่ชุมนุมนี้ สาวๆ เยอะชะมัด เพราะหนุ่มๆทั้ง 4 คนที่ออกมาเรียกสมาชิกอยู่ แม้จะทำงานจริงๆ แค่สองคนคือ ต้นกับคราม ส่วนอีกสองคนนั่งเฉยๆ กินแรงคนอื่น โดยเฉพาะพี่เพชร ที่นั่งเก็กหล่ออยู่
“ถ้าลงชื่อเสร็จแล้ว เชิญนั่งที่ลานกิจกรรมเลยจ้า พี่ๆมีเรื่องจะชี้แจงเกี่ยวกับชุมนุม”
“ชุมนุมของเราเป็นชุมนุมเกี่ยวกับดนตรีโฟล์คซองนะครับ ปกติเราไม่เคยออกงานทำกิจกรรมมาก่อน แต่ปีนี้ มหาลับบังคับว่าทุกชุมนุมต้องมีกิจกรรมอย่างน้อย 1 ชิ้นที่ตอบแทนออกสู่สังคม ไม่งั้นน้องๆที่สังกัดชุมนั้นก็จะไม่ผ่าน” เป็นครามที่พูดอย่สงจริงจัง แต่มะนาวเพื่อนฉันมันเขินบิดไปบิดมา เห้อ!!! สรุปอยู่ชุมนุมไหนก็ต้อวทำกิจกรรมเหมือนกันหมด มะนาวมันแกงพวกฉันรึเปล่าที่ลากมาอยู่ชุมนุมนี้
“สำหรับพวกพี่ในชุมนุม เราตกลงกันแล้วว่า เราจะเล่นดนตรีเปิดหมวกที่ลานกิจกรรมนี้ของ ม และนำเงินบริจาคที่ได้ ไปมอบให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าxxx โดยวันเวลา พี่จะนัดกันอีกทีนะครับ” คราวนี้พี่เพชรเป็นคนพูดแน่นอนว่า ความหล่อของเขาทำให้สาวๆฮือฮา จนแทบไม่ได้ยินเสียงที่เขาพูด
สถานกำพร้าที่เขาพูด แน่นอนว่าใบเฟิร์นรู้จักดี เพราะเธอโตมาจากที่นั่น พอเห็นว่าพวกเขาจะไปช่วยน้องๆ ของเธอ เธอก็รู้สึกดี อย่างน้อยกิจกรรมนี้ก็อาจจะช่วยเด็กน้อยที่รอโอกาสจากผู้ใหญ่ใจดี ความรู้สึกจึงดีขึ้นนิดนึง
“มีน้องๆคนไหนในที่นี้ เล่นดนตรี อย่างเช่นกีต้าร์ หรือร้องเพลงได้บ้างมั๊ยครับ พอดีจะได้สลับกันจัดวง เพื่อที่จะได้ไม่เหนื่อยมาก วงผู้ชายมีพวกพี่เล่นแล้ว เลยอยากได้วงผู้หญิงด้วย”
ยัยมะนาวหันมามองฉัน ฉันส่ายหัวในทำนองว่าไม่เอา แต่เหมือนพี่แดนจะหันมาเห็นพอดี
“น้องเฟิร์น เล่นดนตรีได้ใช่มั๊ยครับ” เขาเดินเข้ามาถามฉันพอดี ฉันนั่งนิ่งไม่ตอบ แต่ยัยมะนาวเป็นคนตอบแทน
“ใช่ค่ะ ใบเฟิร์นเล่นกีต้าร์โปร่งได้” ฉันทำอะไรไม่ได้ได้แต่มองมะนาวตาเขียว เพราะฉันไม่อยากเล่น ไม่อยากทำตัวเด่น
“งั้นพี่ขอช่วยน้องใบเฟิร์นให้มาเล่นสลับกับพี่นะครับ” แดนร้องขอแบบสุภาพ ฉันเลยตกลง แต่ตาก็อดหันไปมองเพชรไม่ได้ เขามองแบบจ้องเขม็งจนฉันนึกเสียวสันหลัง ทำไมต้องมองแรงแบบนั้นด้วย
สักพักก็ได้คนร้องเพลง เป็นเด็กปีหนึ่งเหมือนกัน ชื่อ พลอยใส แล้วก็คนเล่นกลองบองโก้ ก็คือยัยแวววาวที่ฉันลากมากด้วย เพราะมาจากมัธยมที่เดียวกัน เลยรู้ว่าแวววาวเล่นได้แล้วยัยมะนาวเป็นนักร้องนำ เพราะมันร้องเพลงเพราะมาก ส่วนคนอื่น พี่ๆก็แบ่งหน้าที่ให้เป็นถือกล่องบริจาคและเชิญชวนคนมาบริจาค ซึ่งกว่าจะได้แยกย้ายก็เกือบ ห้าโมงเย็น ฉันที่มองนาฬิกาที่ข้อมืออยู่บ่อยๆ เพราะจะรีบไปทำงานที่ผับอีก
- ผู้เขียน
