เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อนางเอาชาดไปส่งที่ร้านขายเครื่องประทับและแป้งผัดหน้าสตรีเถ้าแก่เนี้ยก็ผูกขาดการค้าทั้งให้ราคานางงดงามนัก ชาดทาปากนางได้อันละสองร้อยเหวินซึ่งเมื่อเทียบกับที่นางลงทุนแล้วคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม นอกจากสีติดทนแล้วยังช่วยให้ปากชุ่มชื่น แน่นอนว่ามันเป็นที่ต้องการ นางยังแถมขนาดทดลองให้อีกสามอันเผื่อให้ลูกค้ามาทดลองทาก่อน
“เถ้าแก่เนี้ย หากข้าทำน้ำหอมพรมกายเล่าท่านรับหรือไม่” นางรีบถามก่อน ตอนนี้นางไม่อยากออกหน้าค้าขายเอง นำมาส่งร้านย่อมดีกว่า
“ย่อมรับหากเป็นของที่เจ้าทำข้ารับหมด เจ้าช่วยทำชาดขนาดเล็กกว่านี้ได้หรือไม่ ข้าเกรงว่ามันใหญ่ไปสตรีที่ไม่มีเงินถุงเงินถังจะซื้อไม่ได้”
ที่เถ้าแก่เนี้ยพูดมาล้วนถูกต้อง รับซื้อนางสองร้อยเหวินย่อมขายอย่างต่ำก็สามร้อยเหวิน หากนางทำขนาดเล็ก ขายสักให้ร้านรับซื้อสักห้าสิบเหวิน ขายให้ลูกค้าหนึ่งร้อยเหวินก็ยังพอมีสตรีเงินน้อยซื้อหาได้บ้าง
“ได้เจ้าค่
