ช่วงนี้เป็นฤดูร้อนอากาศค่อนข้างร้อนก็จริงแต่เมื่อตกบ่ายจะมีลมเย็น ๆ พัดมา นางได้รับการดูแลอย่างดีจากนางกำนัลผู้หนึ่งทำให้ไร้คนสงสัย นางจะนั่งห่างจากกลุ่มนางกำนัลไม่มาก จะได้ไม่เป็นที่สังเกต ทั้งการกระทำก็จะเลียนแบบทำเหมือน ๆ กัน
“เหนื่อยไหมเจ้าคะ” หลันถิงเอ่ยถาม
“พูดปกติอย่าให้มีพิรุธ” แม้ว่าจะอยู่ห่างเล็กน้อยและเพียงกระซิบกัน แต่นางไม่อยากถูกจับได้ก่อนจะถึงหม่าเฉิงเมืองที่นางคิดว่าห่างไกลพอจากเมืองหลวงแล้วไม่มีใครพบเจอได้อีก
นางสองคนตกลงกันว่าให้บอกทุกคนว่านางเป็นพี่น้องกัน ส่วนนางให้หลันถิงเรียกตัวเองว่าเซียนเซียน และนางจะเรียกหลังถิงว่าถิงถิงก็แล้วกัน
“ข้าไม่เหนื่อยนักเพียงแค่เดินเท่านั้น อาจจะมีเมื่อยขบบ้าง” ขบวนการเสด็จขององค์ชายหย่งคังหวู่เคลื่อนไปอย่างช้า ๆ เพราะเป็นขบวนใหญ่จะเร่งเรีบไม่ได้ นอกจากนางจะได้เดินทางอย่างปลอดภัยแล้ว นางยังซ่อนตัวจากการตามล่าของคนที่คิดว่านางเป็นนั
