“เสียนเฟย...เสียนเฟย...ท่านอยู่ที่ใด” น้ำเสียงเร่งร้อนของซือกงกงทำให้หลันถิงกับเสิ่นลี่เซียนหันมองแล้วก็เดินด้วยอาการไร้เรี่ยวแรงออกมา
“ฮือ...ซือกงกง ท่าน ท่านไม่ลืมพวกเรา” เสิ่นลี่เซียนอยากจะหลั่งน้ำตาออกมาให้ได้ นี่เหมือนสวรรค์มาโปรดนางแล้ว ยิ่งสิ่งที่กงกงหยิบออกมาทำให้ทั้งคู่ดวงตาเปล่งประกาย
“ช้าแอบซ่อนมาได้เท่านี้ นี่เป็นถั่วตัด กับเนื้อไก่ย่างกินไปก่อนเถิด ฝ่าบาทกำลังยุ่งราชกิจไม่อาจจะจัดการเรื่องที่มาของท่านได้ ให้อดทนหน่อย” ซือกงกงปลอบใจเสียนเฟยผู้น่าสงสาร ที่จริงแล้วนางก็ไม่มีความผิดอันใด เพียงแต่ผู้มีอำนาจนั้นไม่ยอมปล่อยนางไป
“ขอบคุณกงกง ว่าแต่มีเสียงดนตรีลอยมาไกล ๆ มีงานเลี้ยงหรือ”
“องค์ชายหย่งคังหวู่เสด็จมาเยือนจึงต้องจัดงานเลี้ยง อีกสามวันจะกลับแล้ว จากนั้นฝ่าบาทคงจะจัดการเรื่องของท่านอีกที”
“แล้วถ้าชาติกำเนิดข้าเป็นชาวจาม่าน ฝ่าบาทจะทำเช่นไรกับข้า” นางอยากรู้ชะตากรร
