ปัง!!
“มึงว่าอะไรนะวาคิม” ลูคัสตบโต๊ะเสียงดังลั่น และตะคอกถามปลายสายอีกครั้งที่โทรมารายงาน
“คุณมิลินหนีไปแล้วครับ”
“พวกมึงมีกันตั้งหลายสิบคนทำงานประสาอะไร เลี้ยงเสียข้าวสุก”
“คุณมิลินทำอาหารมาให้ทานครับและแอบใส่ยาถ่าย ตอนนี้แต่ละคนยังอยู่โรงพยาบาลครับนาย”
“เออ...ผู้หญิงตัวนิดเดียวแค่คนเดียวพวกมึงยังเสียรู้”
“ขอโทษครับนาย...ผมจะรีบหาเธอให้เจอครับ”
“หึ...ยังไม่ต้อง ปล่อยให้ตายใจไปก่อน รอกูกลับก่อน เดี๋ยวกูจัดการเอง”
“ครับนาย”
ลูคัสกดวางสายคนที่โทรมารายงานด้วยอาการโกรธจนตัวสั่น เขาคิดไว้แล้วเชียวหญิงสาวต้องมีแผนการอะไรบางอย่างแน่ ถ้าไม่มีเธอคงไม่ออดอ้อนขนาดนั้น
“หึ...คิดจะหนีก็ต้องหนีให้พ้นมิลิน เพราะถ้าฉันเจอเธอ เธอไม่ได้ตายดีแน่” ลูคัสพูดด้วยเสียงเหี้ยมเกรียม
1 อาทิตย์วันต่อมา
ร่างบางเดินเล่นที่หาดทราย ขาเรียวสาวใช้เท้าเขี่ยทรายเล่นไปมาด้วยหัวใจที่เบิกบาน เธอนั่งข้ามน้ำข้ามท
