บทที่ 4 ของเดิมพันของฉัน
1495 คำ
ตุบ!! ชายร่างสูงโยนหญิงสาวร่างบางลงบนที่นอนอย่างแรง โดยไม่มีการออมแรงใด ๆ ทั้งนั้น
“จะ...จุก”
“หึ...สำออย”
“ไอ้เลว”
“หึ ด่าไปเถอะฉันไม่เจ็บหรอก ฉันชอบเหยื่อที่สู้ไม่ได้ที่ดีแต่เก่งแค่ปากเท่านั้น จะเห่าจะหอนอะไรมาก็ได้นะตามสบาย” ลูคัสบอกและแสยะยิ้มให้หญิงสาวตรงหน้า
“ไอ้โรคจิต ถ้าที่บ้านไม่เห็นฉันกลับไปนายเดือดร้อนแน่”
“เหรอ....เดือดร้อนแบบไหนล่ะ” ชายหนุ่มถามและเขยิบเข้ามาใกล้มากขึ้น
“ออกไป ขยะแขยง”
“หึ ตอนนี้ขยะแขยง พอได้ฉันเป็นผัวเมื่อไรอย่าอ้อนวอนล่ะ”
“หึ.....ไม่มีวัน”
“ชอบว่ะ พยศแบบนี้ พยศให้ได้ต่อไปล่ะ ตอนแรกคิดว่าจะเอาสองทีสามทีก็จะปล่อยไป แต่ดูแล้วของเดิมพันชิ้นนี้น่าจะคุ้มจริง ๆ หึ รอฉันเบื่อไปก่อนนะ”
พรึ่บ!!
ลูคัสผลักร่างหญิงสาวนอนลงไปและตามมาทาบทับไม่ให้ร่างบางถอยหนีไปได้ สองมือหนารวบแขนเรียวตึงแน่น
“อี๋..ปล่อยฉันนะ มาทำแบบนี้กับฉันทำไม”
“ไม่ได้ยินผัวเธอบอกเหรอ มันเอาเธอมาเดิมพัน ดังนั้นฉันจะทำอะไรกับเธอก็ได้ เพราะตอนนี้เจ้าของชีวิตเธอคือฉันคนนี้”
“อร๊ายยย” มิลินกรีดร้องดีดดิ้นไปมาเมื่อปลายจมูกของชายหนุ่มมาคลอเคลียกับผิวกายของเธอตามซอกคอและซุกไซ้ไปมา สูบดมกลิ่นกายเธอเหมือนคนโรคจิต
“กลิ่นกายเธอนี้มันหอมดีว่ะ” ลูคัสบอกและมือดึงทึ้งกางเกงขาสั้นของหญิงสาวออกและดึงแพนตี้ตัวน้อยออกโยนทิ้งไปข้างเตียง
มือหนาจับขาเรียวยกขึ้นและแหกกว้างเพื่อเช็กของตรงหน้าส่วนสงวนว่าใช้งานไปจนสึกหรอรึยัง
“หึ ดูแลดีซะด้วยสินะ เรียบเนียนเหมือนไม่เคยโดนแทงมาก่อน”
“ไอ้โรคจิต ประสาทแดกรึไงถึงมาพูดจาบ้า ๆ แบบนี้กับฉัน ปล่อยนะ ปล่อยยยเดี๋ยวนี้” มิลินเอ่ยบอกและถีบขาไปมา ปากส่งเสียงตะโกนดังลั่นให้ชายหนุ่มตรงหน้าปลดปล่อยเธอเป็นอิสระ
“อยู่เฉย ๆ ตอนนี้ฉันใจดีกับเธอ เธอควรอ้ารับไว้นะ เธอคงไม่อยากให้ฉันเปลี่ยนเป็นปีศาจหรอกนะ เพราะเธอจะรับไม่ไหว หึ” พูดเสร็จชายหนุ่มก็ก้มจูบดอกไม้บางตรงหน้าที่เรียบเนียนสวยอมชมพู ดูดดึงและขบเม้มให้ดอกไม้อ้าออกให้เรียวลิ้นได้สำรวจชิมน้ำหวานได้
“อืมมม....หวาน”
“อ่าส์ ปะ...ปล่อย” มิลินดึงทึ้งหัวชายหนุ่มไปมาและค่อย ๆ เปลี่ยนมาขยุ้มเส้นผมระบายความเสียวแทน
“อือออ....อ่าส์ นะ..นายทำอะไรฉัน” มิลินเอ่ยถามด้วยเสียงสั่น ๆ ที่ความเสียวซ่านกลางกายทำให้เธอพูดออกมาไม่ได้ศัพท์
“อือ...เงียบและครางไป ฉันจะทำให้เธอลืมผัวเก่าเธอไปเลย”
“อ่าส์....อย่าทำตรงนั้นนะ” มิลินบิดตัวเร่าที่เรียวลิ้นชายหนุ่มตวัดเลียปุ่มกระสันของเธอ
จ๊วบ แจ๊บ ริมฝีปากหนาดูดและดึงกลีบอูมจนเสียงดังจ๊วบ ๆ แจ๊บ ยิ่งทำให้หญิงสาวเขินอายแทบไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน ที่เธอยอมให้คนตรงน่าชื่นชมตรงส่วนสงวนเธออย่างง่ายดาย
ก๊อก ๆ
“นายครับ มีเรื่องด่วนครับ”
“Fuck แม่ง” ชายหนุ่มสบถออกมาอย่างอารมณ์เสียที่มีคนขัดจังหวะเวลาที่เขากำลังจัดการของเดิมพันชิ้นนี้
“มึงมีอะไร” ชายหนุ่มเปิดประตูและถามเสียงห้วน ๆ
“คุณไทเป มาขอพบครับ”
“หึ คงไม่ยอมจบง่าย ๆ สินะ”
“ไทเป” หญิงสาวทวนชื่อแผ่วเบาและน้ำตาไหลทางหางตา ชีวิตมันช่างข่มขืนดีเสียจริง ๆ หญิงสาวคิด
“รอฉันกลับมาคิดบัญชีกับเธออีกรอบ” ชายหนุ่มพูดทิ้งท้ายและปล่อยให้หญิงสาวนอนร้องไห้บนเตียง และเดินออกไป
“มึงมาทำไม บ้านกูไม่ใช่ใครจะเข้าออกได้ตามชอบ” เสียงเข้ม ตะโกนถามชายหนุ่มที่บุกรุกเข้ามา
“กูมาเสนอทางเลือก”
“เวลากูมีค่าจะพูดก็พูดมา” เสียงเข้มเอ่ยบอกชายหนุ่มตรงหน้า
“กูจะยกงานตรงท่าเรือให้มึง เมื่อก่อนมึงบอกอยากได้นิ”
“หึ...ทีนี้ยกให้ง่าย ๆ เลยนะ อยากได้อะไรเป็นข้อแลกเปลี่ยน” ลูคัสถามชายหนุ่มตรงหน้าด้วยเสียงนิ่งไม่ไหวติง
“มิลิน มึงต้องคืนมิลินมาให้กู” ไทเปพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและสบตาชายหนุ่มตรงหน้าไม่ลดละ
“ฮ่า ฮ่า คงไม่ได้ว่ะ เพราะกูสนของเดิมพันชิ้นนี้แล้วสิ มึงกลับไปได้แล้ว”
“มึงทำแบบนี้ทำไม” ไทเปถามด้วยเสียงกร้าว
“กูว่ามึงออกไปจากบ้านกูตอนนี้ยังทันนะ อย่าให้กูโมโห เพราะกูฆ่ามึงตอนนี้ยังได้เลย” ลูคัสพูดด้วยเสียงลอดไรฟันใส่คนตรงหน้า
“มึงจะฆ่าก็ฆ่ากู แล้วปล่อยแฟนกูไป”
“จัดการมัน” สิ้นเสียงคำสั่งเข้ม ลูกน้องก็กรูเข้ามาล็อกตัวชายหนุ่มแน่น
ผลัวะ!! พลั่ก!!
“อย่าให้มันตาย ไม่อยากให้เลือดสกปรกมันเลอะบ้านกู”
“ครับนาย”
ผลัวะ!!
“ถุ้ย.....หมาหมู่วะ แน่จริงมึงมาตัวต่อตัวกับกูสิว่ะ ไอ้ลูคัส” ไทเปถุยเลือดทิ้งใส่หน้าลูคัส และพูดเสียงกร้าวไม่เกรงกลัวตายใด ๆ ทั้งสิ้น
“หึ..” ลูคัสหัวเราะในลำคอ ก่อนที่จะสวนชายหนุ่มตรงหน้า ก็มีเสียงหญิงสาวตะโกนมาลั่น
“หยุด!!....ทั้งสองคนแหละ ไทเปนายกลับไปเถอะ อย่าเสียเวลาเลย”
“มิลิน” ไทเปแทบเข่าอ่อนทันทีที่เห็นหญิงสาวที่ตนรักเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ
“อย่ามาเรียกชื่อฉัน กลับไปได้แล้ว อย่ามาสำนึกผิด เพราะนายเป็นคนทำเรื่องทั้งหมดนี้เอง” มิลินบอกเสียงกร้าวไม่มีอาการสั่นใด ๆ ให้ชายหนุ่มตรงหน้าได้เห็น
“มิลิน ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันกำลังแก้ไขเรื่องทั้งหมดนี่อยู่”
“นายจะแก้ยังไง แค่นี้ยังดูไม่ออกเหรอว่านายแพ้เขาแล้วจริง ๆ อย่ามาเจ็บตัวแบบนี้เลย กลับไปเถอะ”
“นายครับ กลุ่มเพื่อนของคุณไทเปมาครับ” เสียงลูกน้องวิ่งมาบอกด้วยเสียงร้อนรน ที่มีแขกไม่ได้รับเชิญมาอีก
“ไทเป มึงพอเถอะ สัญญาก็ต้องเป็นสัญญามึงเป็นคนร่างสัญญาเองนะ มันแก้ไขไม่ได้แล้ว มึงน่าจะรู้นิสัยลูคัสดี” เสียงเข้มเอ่ยเข้ามาในการสนทนาที่กำลังมาคุ มิลินหันไปตามเสียงก็เห็นกลุ่มเพื่อนของไทเปเดินเข้ามา
“หลุยส์!!” มิลินเอ่ยเรียกชื่อชายหนุ่มที่เข้ามาใหม่ด้วยเสียงแผ่วเบาและดีใจ เพราะไทเปจะไม่ได้รับอันตรายใด ๆ อีกเป็นแน่ เขาสบตาเธอเล็กน้อยและหันไปคุยกับชายเจ้าของบ้านต่อทันที
“พวกกูจะเอาตัวมันกลับไปเองและจะไม่ให้มันเหยียบที่นี่เอง ปล่อยมันเถอะ” หลุยส์บอกด้วยเสียงที่จริงจังและสบตาที่แข็งกร้าวของลูคัสไม่วางตา
“ทำตามที่พูดด้วยล่ะ ถ้ากูเห็นมันมาเหยียบที่นี่เองอย่าหาว่ากูไม่เตือน”
“ตกลง” เสียงเข้มตอบรับ
“ปล่อยมัน” เสียงกร้าวออกคำสั่งลูกน้องต่างทำตามและปล่อยชายหนุ่มให้เป็นอิสระทันที กลุ่มเพื่อนไทเปรีบเข้ามารับร่างที่สะบักสะบอมอย่างรวดเร็ว
“มึงโอเคไหม” เสียงเพื่อนอีกคนของไทเปเอ่ยถาม ไทเปพยักหน้าและมองมิลินและน้ำตาไหลออกมา
“ฉันรักเธอมิลิน และขอโทษด้วย”
“เอาตัวมันออกไป” หลุยส์บอกเสียงเข้มให้เพื่อนรีบพาคนสร้างปัญหาออกไปโดยเร็วเพราะไม่อยากมีปัญหากับบุคคลตรงหน้าที่ชื่อลูคัส
มิลินมองตามกลุ่มชายที่เดินออกไปลับตาแล้ว ก็ร้องไห้กลั้นเสียงสะอื้นไม่อยู่ทันที
“อึก..ฮื่อ...ไทเปหวังว่านายจะไม่เป็นไรนะ” ร่างบางร้องไห้เสียงสั่นปนสะอื้น
“หึ....จะเป็นจะตายเลยหรือไง” เสียงเข้มของชายด้านหลังเอ่ยถามอย่างเย้ยหยัน
“นายต้องการยังไง มาพูดกันตรง ๆ”
“ฉันจะต้องการอะไรได้ ก็มันให้เธอมาเอง ฉันไม่ได้แย่งมาซะหน่อย” ร่างสูงกอดอกและจ้องมองหญิงสาวตรงหน้า
“เลว...โอ๊ยยย” ร่างบางครางร้องเจ็บออกมาทันทีที่เธอสบถใส่คนตรงหน้า ก็เข้ามาประชิดและบีบปากหญิงสาวแน่น “อ่อย... (ปล่อย) ” มิลินพูดด้วยอู้อี้และทุบตีแขนแกร่งแน่น
“พยศเก่งแบบนี้สิดี...อยากรู้นักเวลาฉันเอาเธอปากยังจะเก่งแบบนี้อยู่ไหม”
ขวับ~~~~
ร่างสูงแบกร่างบางขึ้นบ่าและเดินขึ้นห้องทันที ร่างบางทุบตีพัลวันแต่เขาก็ไม่สะทกสะท้าน
- ผู้เขียน
