“ต้นน้ำ” น่านอึดอัดความมึนตึงของต้นน้ำ ตั้งแต่เดินขึ้นมาถึง เนิน 1408 ยังไม่เห็นรอยยิ้มเลย
“อะไร” เสียงขานรับโดยที่ยังขะมักเขม้นกับการกางเต็นท์ ยิ่งทำให้น่านคิดว่าต้นน้ำต้องโกรธตนเรื่องเพื่อนของอันนา
“กูกับพี่พันช์...” น่านละล่ำละลัก
“กูไม่สนใจเรื่องในอดีต”
“แล้วทำไมมึงต้องตึงใส่กูด้วย”
“กูรำคาญ”
“รำคาญกู”
“กูจะรำคาญมึงทำไม” น่านยิ้มขึ้นมาได้ และรู้ว่าต้นน้ำหมายถึงใคร
“กูก็รำคาญ แล้วก็ไม่ชอบ พี่แคทแม่งมองมึงอย่างกับจะกลืนกินมึงทั้งตัว คนที่จะกินมึงได้ ก็มีแค่กูเท่านั้นแหละ กูขอโทษที่พูดดังไปหน่อย” น่านเผลอเสียงดังในประโยคหลัง ก็กลัวว่าต้นน้ำจะเคืองที่เขาประเจิดประเจ่อ
“กูก็ไม่ยอมให้มึงไปกินใครนอกจากกู” ต้นน้ำรั้งคอของน่านเข้ามาจูบ โดยไม่สนว่าใครจะมองหรือพูดอะไร
“พวกแกเห็นเหมือนอย่างที่ฉันเห็นไหม” พันช์ตกตะลึงกับภาพตรงหน้า ความดูดดื่มของน่านกับต้นน้ำ
“ก็เห็นเต็มสองตาเนี่ย” แคท
