“อันนา แกเป็นอะไร” พอตั้งสติได้เห็นเพื่อนน้ำตานองหน้า พันช์ก็ถามด้วยความเป็นห่วง
“พวกแกไม่ต้องมายุ่ง” ความโมโห ความน้อยใจ ที่ถูกธาราเฉือดเฉือนด้วยถ้อยคำร้ายกาจ อย่างไม่ถึงจิตใจคนฟัง ก็ทำให้อันนาพาลแม้แต่เพื่อนตัวเอง ที่จะเป็นที่พึ่งในเวลานี้
“อะไรของแกเนี่ย มาพาลพวกฉัน” แคทว่า
“ที่ถามก็เพราะเป็นห่วง แต่ในเมื่อไม่เห็นความหวังดีกัน ต่อไปนี้ก็จะไม่ถาม ไม่ยุ่ง” ในเมื่อไม่เห็นความหวังดีกัน พันช์ก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งหรือรับรู้อะไรอีก
“ฉันขอโทษ พวกแกอย่าโกรธฉันเลยนะ”
“แล้วตกลงมันเกิดอะไรขึ้น” เมื่อเพื่อนขอโทษ พันช์ก็ไม่อยากถือโทษ ด้วยคบหาเป็นเพื่อนกันมาเกินครึ่งชีวิต
“ธาราน่ะสิดูถูกฉัน หาว่าฉันเป็นของเหลือเดน”
“ธาราว่าขนาดนี้เลยเหรอ เป็นฉันคงหน้าชา” แคทไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายอย่างธาราจะพูดด้วยถ้อยคำรุนแรงเช่นนี้ หากเป็นตนถูกว่าก็คงหน้าชา
“หยุดเถอะ ถ้าขนาดนี้ ธาราไม่กลับมาหาแกหรอก”
“ฉันเกล
