ทำไมเขาต้องพูดขนาดนี้
เธอมองหน้ารามสูรพร้อมคำถามมากมายแต่รามสูรก็ไม่ได้สนใจความรู้สึกของเธอแม้แต่น้อย ทุกครั้งที่เขามองหน้าเธอมันก็มีภาพเจนภพที่กำลังเยาะเย้ยเขาอยู่ซ้อนทับขึ้นมา อารมณ์โกรธ อารมณ์ใคร่จึงตีกันไปหมด
" ตายจริงก็แค่นางบำเรอนี่เอง แอนนี่ว่าแล้วเชียวอย่างเสี่ยคงจะไม่คว้าเด็กคนนี้มาทำเมียหรอก " ผู้หญิงนั้นหัวเราะชอบใจขณะเดียวกันก็สอดมือผ่านสาปเสื้อเข้าไปยังแผงอกแกร่งนิ้วซนค่อยๆ ไล่คลำไปจนทั่วกล้ามสวยนั้น
แล้วพามาด้วยทำไมล่ะคะ ดูสิ ผู้หญิงอะไรจืดชืดซะไม่มี " พริตตี้สาวยิ้มเยาะพร้อมกับสายตาเย้ยหยันของเพื่อนๆ หล่อน
" นั่นสิ...เอาไว้แก้ขัดมั้ง! " รามสูรยกยิ้มตอนนี้เขานึกถึงแต่คำพูดที่ทิพย์ลดาฝากให้ลูกน้องมามา เขาโยนความเคียดแค้นทั้งหมดยัดเยียดให้เธอแบกรับด้วยการพูดทำร้ายจิตใจพวกนี้
ที่ผ่านเขาเห็นเราเป็นแค่นางบำเรอความสุขให้เขาเท่านั้นเองเหรอ เขาไม่เคยมองเราเป็นคนสำคัญของเขาเลยใ
