หยางจื่อจับมือนุ่มนิ่มมาจูบที่หลังมือ หนิงซูเยว่ไม่ทันตั้งตัวแก้มงามแดงระเรื่อ พักนี้โอรสสวรรค์เป็นอะไรกัน เดี๋ยวจับ เดี๋ยวจุมพิตอยู่ตลอด บางครั้งก็ทำให้นางงุนงงกับคำพูดและท่าทางแปลกๆ ที่ดูเหมือนอ่อนโยน รักใคร่ แต่นั่นอาจเป็นอุบายให้นางโอนอ่อนก็ได้
“เราชอบที่เจ้ามาพันแผลให้ เจ้ามือเบากว่าพวกแพทย์หลวง”
หนิงซูเยว่ดึงมือกลับนางรู้แล้วล่ะว่าเขาชอบเพราะว่าตอนพันแผลนั้นนางต้องโอบกอดรอบกายเขา หนิงซูเยว่มองร่างกายกำยำดังหยกสลักชิ้นงามอย่างละเอียดแล้วหลุบตาลง
“ทรงเอาเปรียบหม่อมฉันแม้ตอนป่วย ฝ่าบาทกำลังประชวรหม่อมฉันไม่กล้ารบกวนนานต้องทูลลากลับตำหนักแล้ว”
“เดี๋ยวก่อน”
เจ้าของร่างงามกำลังจะหมุนตัวไป ก็ถูกหยางจื่อดึงมือไปอีกครั้ง แล้วจับลูบไล้ไปบนแผงอกแข็งแกร่ ฝ่ามือของนางถูกเขาจับลากผ่านไปยังแผงอกแล้วไปจบที่กล้ามหน้าท้อง
“เจ้ายังพันผ้าไม่เสร็จเลย เห็นหรือไม่ จะรีบกลับไปไหนซูเยว่”
หนิงซูเยว่หน
