“เจ้ารู้ไหมเราชักไม่อยากไปว่าราชการ เพราะเราคงไม่มีสมาธิคิดเรื่องที่เหล่าขุนนางพูด เราคงคิดถึงแต่ใบหน้าเจ้า น้ำเสียงของเจ้า เจ้าอย่าเพิ่งรีบกลับตำหนักเลยนะซูเยว่”
หนิงซูเยว่มีความเชื่อว่าผู้ชายที่เจ้าชู้โดยนิสัยใจคอที่มีมาแต่กำเนิดไม่สามารถจะเลิกหว่านเสน่ห์ของตนได้ “ถ้าต้องการเห็นแต่ใบหน้าหม่อมฉัน น้ำเสียงของหม่อมฉัน ก็มีเพียงหม่อมฉันคนเดียวในตำหนักในทำได้หรือไม่เพคะ”
หยางจื่อพลันเงียบไปไม่คิดว่านางจะกล้าเอ่ยถามเช่นนี้
“เห็นไหมเพคะฝ่าบาทยังทำไม่ได้”
เขาเองก็ครุ่นคิดเรื่องนี้มาสักระยะแล้ว แต่จะคืนเหล่าสนมชายาให้กลับตระกูลเดิมไปก็ไม่อาจทำได้ เขาคงต้องเก็บพวกนางไว้ตามกฎเกณฑ์ในวัง ไม่มีฮ่องเต้องค์ใดที่มีฮองเฮาและไม่แต่งตั้งสนมชายาขึ้นรับตำแหน่งอื่นๆ
“ซูเยว่เจ้าฟังเรา” หยางจื่อรวบร่างนางเอาไว้แล้วดึงลงมาให้นั่งลงบนตักแม้ว่านางจะขยับกายดึงดันลุกขึ้นแต่อ้อมแขนมังกรที่โอบรอบเอวนั้นกลับแข็งแร
