ลู่เฟยหยากวาดมองชุดที่เสวียอวี้เจินสวมแล้วยกมือปิดปากหัวเราะอีกครั้ง “ใช่สิเพคะ ข้าลืมไปว่าท่านจะชมดอกเหมยได้อย่างไร ดูเสื้อผ้าที่ท่านสวมสิ เหมือนชุดพักผ่อนในตำหนักไม่มีผิด พี่หญิงคงจะรีบร้อนไปหน่อยเลยลืมสวมชุดคลุมออกมาด้วย” เสวียอวี้เจินกำมือแน่นอยากบีบคอนางนกสองหัว คางคกขึ้นวอตรงหน้านักแล้วมองลู่เฟยหยาที่กระชับเสื้อคลุมประชด
“เห็นทีพี่หญิงคงไม่อยากไปชมดอกเหมย แต่อยากกลับไปพักผ่อนที่ตำหนัก ถ้าเช่นนั้นข้าไปคนเดียวก็ได้ ทูลลานะเพคะ”
ว่าแล้วลู่เฟยหยาก็เดินจากไปทิ้งให้เสวียอวี้เจินมองด้วยความเคียดแค้น “ลู่เฟยอย่าคิดว่าเจ้าจะหัวเราะข้าได้ฝ่ายเดียวนะ ข้าจะจดจำบัญชีแค้นนี้ไว้” ว่าแล้วเสวียอวี้เจินก็หันไปทางนางกำนัลที่ก้มหน้าซีดเผือด สะบัดหน้าอย่างแรงบอกให้กลับตำหนัก
ตำหนักเฟยเฟิง หนิงซูเยว่นั่งกินสาลี่ที่ได้รับพระราชทานมาจากฮ่องเต้ด้วยความพอใจ นางรู้สึกชุ่มคอไม่น้อยไม่รู้ว่านางคิดเองหรือไม่ ส
