อุบัติเหตุ
2024 คำ
- 1 เดือนต่อมา -
@โรงเรียนนานาชาติ RCL
รถตู้หรูขับเข้ามาจอดยังจุดส่งนักเรียน ร่างบางสะพายกระเป๋าเป้ของโรงเรียนและสาวเท้าลงจากรถ
“ เจอกันหลังเลิกเรียนนะคะพี่แย้ม สวัสดีค่ะ ”
“ ค่ะคุณหนู ”
พี่แย้มปิดประตูรถและยืนมองคุณหนูเดินเข้าอาคารเรียนไปอย่างเช่นทุกวัน
“ มาวินน้องเบลล์มาแล้วชอบน้องมึงก็ไปจีบเขาสิวะ อีก 2 เดือนจะจบแล้วนะเว้ย ”
เพื่อนผู้ชายผลักมาวินให้ออกไปจากที่หลบซ่อน มาวินแอบชอบเบลล์ตั้งแต่ที่เบลล์เรียนอยู่ชั้น ม.1 จนตอนนี้น้องขึ้น ม.3 แล้วเขาก็ยังไม่มีความกล้าที่จะจีบน้องเลย
“ น้องเบลล์ ”
มาวินที่กำลังจะจบ ม.6 ตัดสินใจเลยออกไปเรียกน้อง
“ ค่ะ พี่วิน ”
เบลล์รีบขานรับใครบ้างจะไม่รู้จักมาวินหนุ่มหล่อตำแหน่งขวัญใจนักเรียนประจำปี
“ เออ..คือ พี่อยากขอเบอร์ติดต่อของน้องเบลล์จะได้ไหม ”
“ ขอเบอร์เบลล์เหรอคะ ”
ปลายนิ้วชี้ๆเข้าหาตัวอย่างไม่อยากเชื่อว่าเขาจะขอเบอร์เธอแล้วจะขอไปทำไมหรือเขาจะจบแล้วคงขอคนอื่นด้วยแหละมั่ง
“ ได้ไหมครับนะน้องเบลล์อย่าคิดนานพี่ใกล้ถึงเวลาเรียนแล้ว ”
“ อะ อ๊อ..ค่ะ ๆได้ค่ะ 083-2458xxx ค่ะ ”
เมื่อเห็นว่าอีกคนใกล้เวลาเรียนเธอก็ไม่อยากให้เขาเข้าสายเลยบอกเบอร์ตัวเองออกไปด้วยความงุนงง
“ ขอบคุณครับ ไว้พี่โทรหานะ ”
มาวินรีบวิ่งไปจากเบลล์ด้วยความดีใจจริงๆเขาไม่ได้จะถึงเวลาเรียนอะไรหรอกเขาแค่ตื่นเต้นเวลาที่ต้องมองน้องนานๆน้องสวยจนใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ ร่างบางสาวเท้าต่อไปยังห้องเรียนของตัวเอง
“ เบลล์ ”
“ สวัสดีจีน่า ”
“ ว้าวว…วันนี้ใส่นาฬิกาใหม่มา ฉันอยากได้อยู่พอดีเลย อุ้ย..! สร้อยก็สวยนะมาเบลล์จี้ก็สวยมากเลย ”
จีน่าเพื่อนร่วมชั้นเรียนเอ่ยทักขึ้นด้วยความตื่นตา ตื่นใจ เมื่อเห็นเพื่อนใส่นาฬิการุ่นใหม่ราคาหลักแสนมาตามประสาลูกคนรวยทั้งห้องมีแต่ลูกคุณหญิง คุณนายแข่งกันแต่งตัวใครแพงกว่าถือว่าคนนั้นชนะ สังคมคนรวยมันช่างน่าเบื่อสำหรับเบลล์
“ แด๊ดซื้อให้นะ ฉันไม่รู้หรอกว่าราคาของมันเท่าไหร่ ส่วนสร้อยคอเป็นของเก่าที่แด๊ดออกแบบและทำให้เป็นของขวัญวันเกิดนะ ”
เบลล์เอ่ยบอกของทุกชิ้นผู้เป็นพ่อล้วนซื้อให้เธอทั้งนั้น บนลำคอระหงของเด็กสาวสวมสร้อยคอเส้นเล็กกับจี้บุษราคัมสีเหลืองสวย
Rrrrr..Rrrrr..
ทว่าในขณะที่เธอกำลังพูดคุยอยู่กับเพื่อนเสียงมือถือราคาแพงของเบลล์ก็ดังขึ้น
“ แด๊ดคิดถึงหนูแล้วเหรอคะ..? ”
เสียงใสเอ่ยถามพ่อทันทีที่กดรับสาย
“ แด๊ดจะโทรมาบอกหนูว่าแด๊ดไปหาพี่ลีโอเสร็จแล้วจะไปเจอลูกค้าต่อที่ต่างจังหวัดคงกลับดึก”
“ แม่ละคะไปด้วยไหม ”
“ แม่ไม่ไปต้องอยู่บ้านเป็นเพื่อนหนูไง ”
“ ค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ หนูจะรอ ”
“ ดูแลตัวเองดีๆนะลูก แด๊ดรักหนูมากนะเบลล์ ”
“ สั่งเหมือนจะไปหลายวันเลยนะคะ แต่หนูจะดูแลตัวเองให้ดี รักแด๊ดเหมือนกันนะคะ ”
ดร. กดตัดสายจากลูกสาวไปทันที
“ มาเบลล์ จีน่ามานั่งที่ ! ”
เสียงทีเชอะ (teacher) ที่เดินเข้ามาเอ่ยเรียกทั้งสองให้ไปนั่งยังที่ของตัวเอง นักเรียนทั้งสองรีบนั่งประจำที่อย่างว่าง่าย
- หลายชั่วโมงผ่านไป -
จนถึงเวลาเลิกเรียนร่างบางนั่งอยู่บนรถตู้กลับบ้านอย่างเช่นทุกวัน ทว่าในขณะที่เธอนั่งเล่นมือถือเพลินๆสร้อยที่เธอใส่อยู่ขาดหลุดออกจากลำคอ
“ อ้าว..ทำไมขาดได้ละ ”
“ มีอะไรเหรอคะคุณหนู ”
“ สร้อยค่ะ จู่ๆมันก็ขาดแด๊ดอุสาห์ทำให้ ”
มีเรียวหยิบสร้อยขึ้นมาพลิกหาจุดที่ขาดด้วยความสงสัย ใจดวงน้อยนึกเสียดายมันมากเหลือเกินกับของขวัญที่พ่อเธอทำให้ในวันเกิดปีที่แล้ว
ไม่นานรถตู้ก็ขับมาจอดหน้าบ้านหลังใหญ่
“ แด๊ดขับรถไปเองเหรอคะ ”
“ ใช่ค่ะ ดร. ขับรถไปเองเพราะแวะหลายที่ค่ะและอาจจะกลับดึก “ พี่แย้มเอ่ยตอบ
ร่างบางสาวเท้าเดินเข้าไปในบ้านก็เห็นผู้เป็นแม่นั่งก้มหน้าก้มตายิ้มน้อย ยิ้มใหญ่ให้กับมือถือตรงโซฟาหรูกลางบ้าน เธอไม่ได้ยินแม้กระทั้งเสียงรถมาจอด ไม่เห็นแม้แต่ลูกสาวที่เดินเข้ามา
“ แม่ค่ะ ”
มุกดาที่กำลังเพลิดเพลินกับโทรศัพท์สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงลูกเรียกเธอเก็บมือถือก่อนจะลุกไปหาลูกสาว
“ เบลล์หิวข้าวไหมลูก ”
“ ยังไม่หิวค่ะ แม่ทำอะไรอยู่คะ ”
“ อะ..อ๋อ เปล่าจ๊ะแม่ดูคลิปอะไรนิดหน่อยนะ ”
“ งั้น หนูขึ้นไปทำการบ้านก่อนนะคะ ”
“ จ๊ะ ไปเถอะถ้าหิวลงมากินข้าวนะลูก ”
“ ค่ะ ”
เบลล์เดินขึ้นไปบนห้องนอนเพื่อทำการบ้านอย่างเช่นทุกวัน ผ่านไปหลายชั่วโมงร่างบางฟุบหลับอยู่ตรงโต๊ะหนังสือ การหลับแบบไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอต้องฝันผว่า
กรี๊ดดดด!
” แด๊ด! “
เบลล์กรีดร้องเสียงดังด้วยความตกใจกับภาพในความฝันที่เธอเห็น เธอดีดตัวตรงก่อนจะหันมองไปรอบๆห้องที่มืดสนิทก่อนจะกดมือถือดูเวลาพบว่าตอนนี้มัน 2 ทุ่มครึ่งเข้าไปแล้ว
“ ฝันเหรอเนี่ย ”
เบลล์เอ่ยพึมพำออกมาเมื่อรู้แล้วตัวเองหลับแล้วฝันไปแต่ใจดวงน้อยมันรู้สึกเป็นห่วงคนในฝันมากจนอดไม่ได้ที่จะต้องหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาผู้เป็นพ่อ
“ แด๊ดยังคุยงานไม่เสร็จเหรอทำไมไม่รับสายนะ ”
เธอพยายามกดโทรออกหาพ่อหลายต่อหลายสายมันเรียกตลอดแต่ไร้ซึ่งคนรับสายทั้งที่ปกติไม่ว่าพ่อจะติดอะไรอยู่ถ้าเห็นลูกโทรไปจะรับสายทันทีสำหรับ ดร. ลูกสำคัญที่สุดเสมอ
“ งั้นไปอาบน้ำก่อนดีกว่า เดี๋ยวค่อยโทรใหม่ ”
Rrrrrr…Rrrrrr..
เบลล์ลุกไปหยิบผ้าขนหนูตั้งท่าจะเดินเข้าห้องน้ำแต่เสียงมือถือของเธอดังขึ้นทำให้เธอต้องรีบวิ่งกลับมาที่โต๊ะหนั่งสืออีกครั้งและกดรับสายด้วยความดีใจ
“ แด๊ดข๋า..จะกลับหรือยังคะหนูโทรตั้งหลายครั้งขับรถอยู่เหรอคะ ”
เด็กสาวเอาแต่ถามไม่เว้นจังหวะให้คนที่โทรมาได้พูดบ้างเลยก่อนที่เธอจะนิ่งไปเมื่อได้ยินสิ่งที่คนในสายพูด
“ ขอโทษครับคุณเป็นอะไรกับคนเจ็บครับ เจ้าของมือถือเครื่องนี้เกิดอุบัติเหตุบาดเจ็บสาหัส ”
“ ฮัลโหล คุณได้ยินที่ผมพูดไหมครับ ฮัลโหล ฮัลโหล ”
คนในสายเอ่ยเรียกหลายต่อหลายครั้งแต่เบลล์ที่ตอนนี้เหมือนเธอช็อกไปแล้ว
“ คุณครับได้ยินก็ตอบผมด้วยนะครับ ”
“ คะ คุณโทรผิดหรือเปล่าคะ ”
“ ไม่ครับ เบอร์นี้คือสายที่ไม่ได้รับค้างอยู่ในเครื่องคนเจ็บครับ คนเจ็บชื่อ ดร.เจมส์ ครับ “
” ฮือ…แด๊ด แด๊ดเป็นอะไรค่ะ พี่พ่อของหนูเป็นอะไร ”
เบลล์ปล่อยโฮออกมาทันทีเมื่อได้ยินเข้าบอกชื่อพ่อของเธอมันทำให้เธอแน่ใจว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้โทรผิด พ่อเธอเจ็บหนักจริงๆ
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“ แม่ๆ แม่ค่ะ ”
เบลล์รีบวิ่งออกจากห้องไปยังห้องนอนผู้เป็นแม่มือเล็กกระหน่ำเคาะประตูครั้งแล้วครั้งเล่าและเอ่ยเรียกเสียงดังลั่นบ้านจนพี่แย้มที่อยู่ในห้องครัวได้ยินแต่คนในห้องทำอะไรอยู่ถึงไม่ได้ยินเสียงเรียกของเธอ
“ คุณหนูเป็นอะไรไปค่ะ ร้องไห้ทำไม ”
“ ฮือ..พี่แย้มเขาบอกว่าแด๊ดเจ็บหนักแด๊ดเกิดอุบัติเหตุ ”
“ ห๊ะ..อะไรนะคะ ไหนขอพี่แย้มคุยเองค่ะ ”
แย้มที่มีสติมากมายกว่าเอามือถือจากมือคุณหนูไปพูดคุยกับเจ้าหน้าที่จนรู้เรื่องว่า ดร.เกิดอุบัติเหตุบาดเจ็บสาหัสตอนนี้กำลังถูกนำตัวไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
“ ฮะ…ฮือ… ”
เด็กสาววัย 15 ปี ไร้แม้กระทั้งแรงยืนนั่งกอดเข่าร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดเมื่อรู้ว่าพ่อที่เธอรักมากเจ็บสาหัสเธอก็เจ็บไปด้วย
“ คุณมุกค่ะ คุณมุก ”
แย้มเคาะประตูเรียกคนในห้องเสียงดังเมื่อกดวางสาย
แกร๊ก!!
“ อะไรนักหนาเรียกเหมือนใครตาย ”
เจ้าของบ้านอีกคนที่เคยอ่อนหวานแผดเสียงด้วยความโมโหแย้มนิ่งไปทันทีที่เห็นมุกดาชักสีหน้าใส่เธอครั้งแรกที่เธอเห็นคนตรงหน้าหงุดหงิดแบบนี้
“ แล้วนี่ละร้องไห้ทำไม เป็นอะไรไปเบลล์ ”
มุกดาเอ่ยถามลูกน้ำเสียงที่เคยหวานเปลี่ยนไปและดูติดรำคาญนิดๆจนแย้มสังเกตได้
“ ดร. เกิดอุบัติเหตุบาดเจ็บสาหัสตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลค่ะ ” แย้มไม่รอช้ารีบเอ่ยบอก
“ ห๊ะ..ที่ไหนแล้วเมื่อไหร่ “ มุกดาที่ได้ยินก็ต้องร้องออกมาด้วยความตกใจ
” ฮือ…แม่ไปหาแด๊ดกันนะคะ ไปหาแด๊ด “
เบลล์เอ่ยบอกผู้เป็นแม่มือเรียวกำกระโปรงนักเรียนที่เธอใส่อยู่เอาไว้แน่นด้วยความกลัว
- 2 ชั่วโมงต่อมา -
@โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง
ภายในห้อง icu มีทีมแพทย์กำลังพยายามช่วยชีวิตคนไข้ชายรายหนึ่งที่ประสบอุบัติเหตุอาการสาหัสและถูกส่งต่อมาจากโรงพยาบาลรัฐบาลใกล้ๆกรุงเทพ
“ คุณหมอค่ะ ชีพจรหยุดเต้นค่ะ “
หมอรีบปั้มหัวใจให้คนเจ็บหลายต่อหลายครั้ง เมื่อการเต้นของหัวใจคนเจ็บหยุดลงทั้งหมอทั้งพยาบาลพยายามช่วยคนเจ็บจนเหงื่อชุ่ม
บนเตียงมีร่างของ ดร.เจมส์ที่นอนแน่นิ่งบนร่างกายมีบาดแผลฉกรรจ์หลายจุดแขนหักผิดรูป หัวแตกแผลลึกจากแรงกระแทกจนอวัยวะภายในหลายส่วนเสียหายและเสียเลือดมากจนคนเจ็บทนพิษบาดแผลไม่ไหวสิ้นใจไปในที่สุด
“ เต็มที่ได้แค่นี้แล้ว “
คุณหมอเอ่ยบอกพยาบาลก่อนที่จะเดินไปถอดชุด ถอดถุงมือทิ้งในถังขยะและเดินออกจากห้อง icu
แกร๊ก…
คุณหมอออกมาก่อนจะมองไปยังญาติ
“ คุณหมอค่ะ แด๊ดของหนูเป็นยังไงบ้างค่ะ ”
เบลล์ที่นั่งตั้งใจรออยู่ทุกๆนาทีรีบกรูเข้าไปถามหมอดวงตาคู่สวยจ้องมองหมอผ่านม่านน้ำตาเธอร้องไห้ตลอดเวลาหลังจากรู้ข่าว แก้มขาวๆของเด็กลูกครึ่งสาวแดงกร่ำเพราะร้องไห้จนคุณหมอที่เห็นก็นึกเอ็นดูและสงสารเขาคิดจะบอกเด็กสาวตรงหน้ายังไงดีให้กระทบกระเทือนจิตใจที่บอบช้ำของเธอได้น้อยที่สุดในตอนนี้
“ หนูฟังลุงนะลูกพ่อของหนูไม่ต้องเจ็บอีกต่อไปแล้ว เขาหลับสบายไม่ได้เจ็บปวดอะไรอีกแล้ว ”
“ ฮือ….แด๊ดหนูแค่นอนหลับใช่ไหมคะ เดี๋ยวก็ตื่นขึ้นมาใช่ไหมคะ ” เบลล์เอ่ยถามเธอไม่อยากทำความเข้าใจในสิ่งที่หมอบอก เธอไม่อยากได้ยินคำตอบแบบนั้น
“ พ่อของหนูจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก ”
“ ฮือ! แด๊ดข๋า..ทำไมต้องทิ้งเบลล์กับแม่ไปด้วยคะไม่รักเบลล์แล้วใช่ไหม “
เบลล์ปล่อยโฮออกมาอีกครั้งจนแย้มที่ยืนอยู่ไม่ไกลต้องเดินเข้ามาหาคุณหนูของเธอด้วยความสงสารมีเพียงมุกดาที่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จาเพราะเธอก็ทำใจเอาไว้แล้วว่าสามีของเธอต้องจากเธอไปอย่างแน่นอน
” ฮึก…คุณหนูมานั่งก่อนนะคะ “
แย้มจูงมือเล็กเดินไปนั่งด้วยความเป็นห่วง
” พี่แย้มแด๊ดทิ้งหนูไปแล้ว ฮือ….”
เบลล์สวมกอดพี่เลี้ยงของเธอร่างบางร้องไห้จนตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดของพี่เลี้ยงเก้าอี้ติดกันก็เป็นมุกดาที่นั่งบีบมือตัวเองไว้แน่นเธอพยายามอดทนทำใจยอมรับการจากไปที่ไม่ทันได้ตั้งตัวนี้
^^
- ผู้เขียน
