เช้าอากาศที่สดใส
แพรไหมคงนอนหลับใหลด้วยความอ่อนเพลียเหนื่อยล้าเนื่องจากกิจกรรมเมื่อคืน ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ แพขนตายาวเรียงเส้นสวยงาม เธอนอนตะแคงหันหลังให้ประตู
“คุณหนูแพรคะ” เสียงเรียกพร้อมเขย่าที่หัวไหล่เบา ๆ แต่หลายครั้ง
“อื้อ” แพรไหมพลิกตะแคงมายังคนเรียก แต่ยังคงหลับตา
“วันนี้ไม่ไปโรงพยาบาลเหรอคะ” น้าสาวพี่เลี้ยงถามพลางเปิดผ้าม่านให้แสงส่องสว่าง
“กี่โมงแล้วคะน้าสาว” เสียงแหบพร่าเอ่ยถามเบา ๆ หญิงสาวเจ็บคอและปวดร้าวทั้งตัว
“จะแปดโมงแล้วค่ะ”
“แปดโมง” แพรไหมกระเด้งลุกนั่ง คว้านาฬิกาตั้งโต๊ะขึ้นดู เธอตื่นสายก่อนกระวีกระวาดรีบกระโจนลงที่นอน
สองขาอ่อนแรงล้มฟุบนั่งจุมปุ๊กที่พื้น ร้องเสียงหลงมันร้าวจนแทบน้ำตาเล็ด แต่ต้องเก็บอาการ
“เฮ้ย คุณแพร” พี่เลี้ยงสาวร้องด้วยความตกใจ เมื่อเห็นหญิงสาวล้มกองที่พื้น
“แพรไม่เป็นไรค่ะ น้าสาวออกไปก่อนนะคะ แพรขอตัวอาบน้ำแล้วจะรีบลงไปค่ะ” เธอบอกกับอีกคน
