12.04 PM.
"มีอะไรจะบอกกูไหม"
"อะไร?"
ฉันเลิกคิ้วมองอีตะวันที่กำลังนั่งไขว้ห้างมองฉันที่กำลังนั่งซดโจ๊กอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาจับผิด คืออะไรอ่ะสายตาแบบนี้?
"มึงคิดว่ากูโง่หรออีรักเมื่อคืนมึงไปทำงานมาแล้วเช้ามาสภาพนี่ยังกะศพแถมหัวเข่ายังช้ำอีก!"
มันพูดจบฉันก็ก้มดูหัวเข่าตัวเองในทันทีก่อนดวงตาจะเบิกกว้างเพราะมันช้ำจริง ม่วงเลยแม่!
"แม่งเอ้ยหัวเข่ากู!"
ไม่น่าให้อารมณ์พาไปเลยดูสิ เพราะท่าที่อ.รามให้ฉันทำแน่ๆเข่าฉันเลยช้ำแบบนี้! ฉันเบะปากพร้อมกับเหลือบมองอีตะวันที่กำลังกอดอกมองมาที่ฉัน
"และไม่ต้องเดาเลยว่าที่คอมึงคงมีรอยแน่เพราะมึงติดกระดุมทุกเม็ดแบบนี้"
"คือกูหนาว"
"ตอแหล!"
"พ่อมึงเป็นโคนันรึไงทำไมรู้ดีนัก"
"มึงไม่ต้องมาเบี่ยงประเด็น ตอบกูมาให้หมด!"
ฉันถอนหายใจพร้อมกับเหล่มองอีตะวันอย่างเอือมระอา ไอ้การที่เรามีเพื่อนที่รู้ดีไปหมดซะทุกอย่างนี่มันเหนื่อยจะตอแหลนะเพราะมันรู้ทันกันหมดแล้
