17.22 PM.
"แล้วหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น?"
"อ.รามก็ไล่ก็ออกมาจากห้องเลย"
อีตะวันหัวเราะเสียงดังไม่กลัวว่าโต๊ะข้างๆเราจะหันมามองด้วยสายตาตำหนิขนาดไหนจนฉันต้องยกมือไหว้พวกเขาเพราะเพื่อนดันหัวเราะเสียงดังรบกวนชาวบ้านไปหมด ถึงมันจะเป็นคาเฟ่แต่มันก็ไม่ควรจะเสียงดังไหมล่ะอีเหี้ย!
"อีตะวันมึงเบาเสียงหน่อยไหม"
"โอ้ยย มั่นหน้ามั่นโหนกมากเว่อร์มึงไม่กลัวอ.รามเอาเรื่องเข้าสภารึไง?"
"ก็จังหวะนั้นกูคิดไรไม่ออกแล้วอ่ะ กูรู้แต่ว่ากูต้องรอดเอฟกูต้องรอดเข้าใจอารมณ์ไหม"
"ไม่อ่ะ กูคิดว่าที่มึงกล้าต่อรองและเสนอตัวขนาดนั้นเพราะมึงก็อยากได้อาจารย์แหละ"
"เอ้าอีนี่กูเพื่อนมึงนะ!"
"ก็เพราะเป็นเพื่อนมึงไงกูเลยรู้สันดานมึง!"
อีตะวันผลักหัวฉันจนหน้าแทบหงายและที่มันพูดก็คือจริงแหละ...ยอมรับว่ายังติดใจอ.รามอยู่มาก
"คือถ้าเป็นอาจารย์แก่ๆมึงจะยังเอาไหม อ่ะกูตอบแทนเลยว่าไม่!"
"ก็ถ้าหล่อเหมือนอ.รามก็จะเอาอยู่"
"
